เงินไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต แต่ถ้าไม่มีเงิน ทุกอย่างในชีวิตก็จบ! นี่คือสิ่งที่บรรพบุรุษปลูกฝังใส่หัวของ งามระยับ มาตั้งแต่ลืมตาดูโลก และด้วยคำสั่งสอนนี้จึงทำให้หล่อนไม่เคยคิดที่จะงอมืองอเท้า และไม่เคยคิดที่จะกลับไปยากจนข้นแค้นเหมือนสมัยเด็กๆ อีก ดังนั้นอะไรที่เป็นเงินเป็นทอง อะไรที่จะสามารถแลกเปลี่ยนเป็นเงินได้ หล่อนสาบานกับตัวเองว่าจะไม่มีทางปฏิเสธมันเด็ดขาด แม้กระทั่งการรับจ้างแต่งงานกับผู้ชายรุ่นคุณอาบ้านข้างๆ ที่เขาหยิบยื่นมาให้ ‘ก็แหม... ค่าจ้างตั้งหนึ่งล้านบาท ใครไม่เอาก็สมองเลอะเลือนแล้วล่ะ’ ไทเรลล์ ลินเดลอฟ คุณหมอหนุ่มลูกครึ่งสุดหล่ออายุอานามเข้าเฉียดใกล้เลขสี่ ชายหนุ่มถูกมารดาบังคับให้แต่งงาน เพราะกลัวว่าจะไม่ได้อุ้มหลานก่อนตาย แต่ปัญหามันติดอยู่ตรงที่ผู้หญิงที่มารดาเลือกมาเป็นเจ้าสาวไม่ใช่ยายเด็กจอมงกข้างบ้านที่เขาแอบชอบนี่สิ แผนการรักจึงต้องเกิดขึ้น ในเมื่อยัยเด็กงามระยับหายใจเข้าออกเป็นเงินตลอดเวลา เขาก็จะใช้เงินที่หล่อนแทบจะกินแทนข้าวนี่แหละ ลวงล่อให้หล่อนเดินเข้ามาในหลุมรัก และฝังกลบหล่อนเอาไว้ในหัวใจของเขา จนหล่อนไม่มีทางดิ้นหนีไปไหนได้อีกตลอดกาล ‘เธอชอบเงินก็อยู่กับเงินไป ส่วนฉันชอบเธอ ฉันก็จะอยู่กับเธอไปชั่วชีวิต เห็นไหม เราวินวินกันทั้งคู่’

บทที่ 1 ตอนที่ 1

บทที่ 1

บุรุษรูปร่างสูงใหญ่ในชุดทำงานสะอาดสะอ้านก้าวออกจากคฤหาสน์หลังงาม มุ่งหน้าตรงไปยังรถยนต์ส่วนตัวที่คนขับรถติดเครื่องจอดรออยู่

ไทเรลล์ ลินเดลอฟ คือชื่อของเขา หนุ่มลูกครึ่งไทย-รัสเซียผู้มีใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตรลงมาจุติ ใบหน้าของเขาคมสัน เครื่องหน้าเหมาะเจาะลงตัว ริมฝีปากหยักสวยสีแดงสดแย้มยิ้มเสมอเมื่อมีสิ่งที่พึงใจอยู่ตรงหน้า

เขาอายุอานามย่างเข้าสามสิบแปดปีแล้ว แต่ก็ยังครองตัวเป็นโสด ไม่ยอมแม้แต่จะมีคนรักอีกหลังจากที่เลิกรากับอดีตคนรักไปเมื่อเจ็ดปีก่อน ทุกคนรวมถึงมารดาของเขาต่างลงมติว่าไทเรลล์อาจจะยังเจ็บปวดกับความรักครั้งเก่า ทำให้ไม่ยอมมีความรักครั้งใหม่ ดังนั้นท่านจึงมักจะจัดหาหญิงสาวชาติตระกูลดีแต่หน้าตาไม่ได้ดีตามชาติตระกูลมานำเสนอให้เขาเลือกเรื่อยๆ แต่ก็ยังไม่มีสาวคนไหนสามารถเอาชนะใจคุณหมอหนุ่มรูปงามคนนี้ได้เลย

“คุณหมอคะ”

เสียงกระหืดกระหอบของสาวใช้ดังขึ้นด้านหลัง ชายหนุ่มชะงักเท้าและหมุนตัวกลับไปมอง

“มีอะไรหรือมาลี”

“คุณผู้หญิงให้มาเตือนว่าเย็นนี้คุณหมอมีนัดดูตัวนะคะ”

สีหน้าของไทเรลล์เกลื่อนไปด้วยความเบื่อหน่าย แต่ก็ยังคงระบายยิ้มอบอุ่น

“ฉันไม่ลืมหรอก”

สาวใช้ระบายยิ้มกว้าง ยืนมองเจ้านายหนุ่มสุดหล่อแล้วก็บิดตัวม้วนไปมา เพราะไทเรลล์หล่อเหลาเหลือเกิน

“ไปบอกคุณแม่ได้แล้ว ไม่ต้องมายืนจ้องฉันแบบนี้หรอก”

“ก็คุณหมอหล่อเหมือนไม่ใช่คนนี่คะ”

ริมฝีปากของไทเรลล์คลี่ยิ้มขบขัน “ถ้าฉันไม่ใช่คน แล้วฉันเป็นผีหรือไง”

“เปล่าค่ะ เป็นเทวดา”

ไทเรลล์หัวเราะเสียงดังมากขึ้น ก่อนจะยกมือขึ้นโบกไล่สาวใช้อย่างไม่อยากเสียเวลาอีก

“ไปได้แล้ว ฉันจะไปทำงานเหมือนกัน”

“ค่ะคุณหมอ”

ไทเรลล์มองสาวใช้วัยรุ่นที่วิ่งหน้าตั้งหายเข้าไปในตัวตึกใหญ่ด้วยความขบขัน ก่อนจะเดินตรงไปที่รถคันงาม

“ไปได้แล้วครับ ลุงริชาร์ด”

“ครับคุณหมอ”

ชายหนุ่มก้าวขึ้นรถ ริชาร์ดปิดประตูรถให้อย่างนุ่มนวล ก่อนจะขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับ และเคลื่อนเจ้ายานพาหนะราคาแพงระยับไปข้างหน้า เพื่อไปยังโรงพยาบาลเอกชนสุดหรูใจกลางเมือง ซึ่งเป็นกิจการหลักของตระกูล ลินเดลอฟ

หลังจาก มิลเลอร์ ลินเดลอฟ เสียชีวิตลงกะทันหันด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อสิบปีก่อน ลินดา ลินเดลอฟ ผู้เป็นมารดาของไทเรลล์ ลินเดลอฟ ก็ต้องเข้ามาดูแลกิจการเองทุกอย่าง โชคดีที่ไทเรลล์สนใจเรียนทางการแพทย์ เมื่อชายหนุ่มเรียนจบ จึงได้เข้ามาบริหารโรงพยาบาลของครอบครัวแทนผู้เป็นมารดา ซึ่งแน่นอนว่าไทเรลล์ทำได้เป็นอย่างดี เพราะหลังจากที่เขาก้าวขึ้นมาเป็นผู้บริหารเต็มตัว ลินเดลอฟ ฮอสปิตอล ก็กลายเป็นโรงพยาบาลชั้นนำอันดับหนึ่งของประเทศไทย และมีสาขามากมายทั้งในประเทศไทย และประเทศรัสเซีย

คุณหมอหนุ่มไทเรลล์ ลินเดลอฟ คือผู้ชายในฝันของสาวน้อยสาวใหญ่ แต่แปลกมากที่ไทเรลล์ไม่สนใจจะสานสัมพันธ์กับสาวใดเลย แม้ว่าลินดาผู้เป็นมารดาจะจัดหาผู้หญิงมาให้ดูตัวแทบทุกวัน

ริชาร์ด ชายสูงวัยผู้รับใช้มาตั้งแต่ที่มิลเลอร์ยังมีชีวิตอยู่ จนกระทั่งตอนนี้เขามารับใช้บุตรชายของเจ้านายเก่าอย่างภักดี ดวงตาสีอ่อนเหลือบมองกระจกมองหลัง เห็นไทเรลล์นั่งก้มหน้าก้มตาอ่านแฟ้มงานที่ถือติดตัวกลับมาบ้านทุกวันอย่างเคร่งเครียด แต่แล้วพอรถคันงามแล่นผ่านป้ายรถเมล์ปากซอยทีไร สายตาคมกริบของไทเรลล์ก็จะต้องละจากแฟ้มงานในมือหันมองออกไปนอกตัวรถเสมอ มันเป็นแบบนี้ทุกครั้ง ทุกวัน จนเขาอดแปลกใจไม่ได้ว่าที่ป้ายรถเมล์มีอะไรดึงดูดสายตาของไทเรลล์เอาไว้

ไม่มี...ไม่น่ามีอะไรเลย เพราะตรงนั้นล้วนแต่มีผู้คนทั้งหญิงชายหลายวัยยืนรวมกันอยู่ และเฝ้ารอคอยการมาของรถโดยสารประจำทาง หลายครั้งเขาอยากจะเอ่ยถาม แต่เพราะเป็นเรื่องส่วนตัวจึงทำให้ยั้งปากเอาไว้ได้ทุกครั้ง

เมื่อรถแล่นผ่านป้ายรถเมล์นั้นมาแล้ว สายตาคมกริบของไทเรลล์ก็จะกลับมาจ้องมองแฟ้มงานในมือเหมือนเดิม ทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น มีแต่สีหน้าเรียบเฉยของคุณหมอหนุ่มเท่านั้นแหละที่มีรอยยิ้มน้อยๆ เพิ่มขึ้นมานิดหน่อย

“เดี๋ยวนี้คนหันมาใช้บริการรถเมล์กันมากขึ้นนะครับ”

“มากขึ้นหรือ ผมไม่ทันได้สังเกต” น้ำเสียงติดตลกของไทเรลล์ทำให้ริชาร์ดอดที่จะพูดออกไปอีกไม่ได้

“คุณหมอล้อผมเล่นใช่ไหมครับเนี่ย”

“ล้อเล่นเรื่องอะไรหรือครับ” คนที่ก้มหน้ามองเอกสารในมือเงยขึ้น คิ้วเข้มดกหนาเลิกสูงเช่นกัน

“ก็...คุณหมอพูดเหมือนไม่ได้มองออกไปที่ป้ายรถเมล์อย่างนั้นแหละครับ” ริชาร์ดแกล้งพูดติดตลก

“ผมมอง แต่ไม่ได้มองทุกคนนี่”

คำตอบของไทเรลล์ดังขึ้น ก่อนที่คุณหมอหนุ่มจะก้มหน้าลงอ่านเอกสารในมืออีกครั้ง ทำให้ริชาร์ดไม่กล้ารบกวนอีก คนขับรถสูงวัยจึงได้แต่แปลกใจกับคำตอบของเจ้านายเพียงเท่านั้น

‘ไม่ได้มองทุกคน งั้นก็แสดงว่าต้องมีใครบางคนในนั้นที่ดึงดูดสายตาของคุณหมอเอาไว้อย่างแน่นอน’

อ่านต่อ