เพื่อนบ้านรุ่น[คุณ]พ่อ ‘อิงฟ้า’ ถึงคราววิบัติ เมื่อเพื่อนบ้านรุ่นคุณพ่อสุดแซ่บพริกขี้หนูยกสวน! ดันเป็นหนุ่มที่เธอตามกลับห้องเมื่อคืนก่อน แล้วเพื่อนบ้านคนนี้หรือจะยอมมอบอิสรภาพให้เธอ : ตัวอย่าง : “...เราก็เป็นเด็กดีหน่อย พ่อกับแม่เขาเป็นห่วง พ่อแม่อาเสียหมดแล้ว เรายังโชคดี มีครอบครัวคอยห่วง” “ฟ้าเสียใจด้วยนะคะ เรื่องคุณพ่อคุณแม่อาพี” ในน้ำเสียงเศร้าหมองลงแสดงความเสียใจกับคุณอา แต่แล้วเธอกลับย้ำเตือนอีกฝ่ายด้วยแววตาดื้อรั้น “แต่ฟ้าไม่ใช่เด็กแล้วนะคะ ฟ้าโตแล้ว ฟ้าเรียนหนังสือจบแล้วทำงานแล้ว เงินเดือนออก ฟ้าก็แบ่งให้หลาน ฟ้าไม่ได้ทำตัวเหลวไหล” “อยากดื่มเหล้าย้อมใจ มาดื่มเป็นเพื่อนอานี่ ไปกินเหล้าถูก ๆ ทำไม ตับพัง ไม่ดีต่อสุขภาพ ตื่นมาปวดหัวอีก” “เหล้าที่ไหน กินเข้าไปเยอะ ๆ ปวดหัวทั้งนั้นแหละค่ะ” “เหล้าดี เหล้าแพง ไม่ปวดหัว” หญิงสาวทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ เธอไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านเครื่องดื่มมึนเมา ก่อนจะเหลือบไปเห็นขวดบรั่นดี ขวดไวน์ วางเรียงรายอยู่ในตู้ไม่ไกลจากห้องรับแขก มีโต๊ะรับประทานอาหารทำด้วยกระจกสีดำสนิท ครู่หนึ่งเธอมีความคิดพิสดาร อยากพาเพื่อนมาถล่มเหล้าที่บ้านคุณอาสายเปย์เสียให้เละเทะ! จะได้เลิกยุ่งวุ่นวายกับเธอสักที อีกครู่หนึ่งเธอเปลี่ยนใจไปเสียอย่างนั้น “ฟ้ากลับบ้านไปเลี้ยงหลานดีกว่า เดี๋ยวโดนบ่นอีก ฟ้าลานะคะอาพี” “ดีนะ เป็นเด็กดี แต่ถ้าหนีไปเที่ยวไม่ชวนอา... จะฟ้องพ่อ” เสียงเข้มขึ้นข่มขู่สาวน้อยที่ทำตาเขียวใส่ คุณอาแค่นหัวเราะในลำคอ “ลบภาพใน CCTV ให้แล้ว... แต่ที่ขึ้นคร่อมขี่อาวันนั้นน่ะ ไม่ได้บอกว่าจะไม่ฟ้องพ่อกับแม่” “อาพี!”

บทที่ 1 1 สุภาพบุรุษตัวจริง

สุภาพบุรุษตัวจริง

“… พอได้แล้วมั้ง” เสียงทุ้มปรามสาวน้อยที่เอาแต่ซุกซบหาไออุ่นจากแผงอกเปลือยเปล่า ชายหนุ่มกระชับคนในอ้อมแขนให้แน่นขึ้น ครู่หนึ่งเธอก็ส่งเสียงกระโชกโฮกฮาก

“อีเปรี้ยว! อีพี่บิ๊กมันทิ้งกูได้ไง!”

พีระพงษ์ส่ายหน้าไปมา เมื่อบอกให้เธอพอ...

พอเถอะสำหรับการโอดครวญ น้ำตาแต่ละหยดซึ่งไม่ควรรินไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย และที่เขาอดทนแม่สาวน้อย ตั้งแต่ออกจากสถานเริงรมย์มา ยอมให้ยืมไหล่เป็นที่พึ่งทางใจบอบช้ำ ถึงแม้ว่าตนไม่ได้เป็นชายต้นเรื่องเลย

หญิงสาวยังส่งเสียงอ้อแอ้โวยวาย ตัดพ้อต่อว่าแฟนหนุ่มที่คบหากันมาตั้งแต่เรียนปีหนึ่ง จู่ ๆ ทอดทิ้งกันไปไม่เอ่ยคำลา ทำให้เธอต้องไปซดเหล้าย้อมใจ

“อีพี่บิ๊ก... ฮืออ เรียนหนังสือมาด้วยกัน รับปริญญาด้วยกัน ฮึก... ทำไมพี่ผิดสัญญากับหนู”

“ไหนฟ้าบอกว่าเป็นพี่รหัส ทำไมเรียนหนังสือด้วยกันได้ล่ะครับ? รับปริญญาด้วยกันได้ยังไง...”

“เรียนที่เดียวกัน... ฮือ... นั่นไง เรียนมอเดียวกัน... นั่งโต๊ะตัวเดียวกัน ฮึก ๆ”

เสียงสะอื้นไห้ไม่ขาด กลิ่นสาเก แอลกอฮอล์หลายชนิดปนเปอยู่ในลมหายใจที่แผ่วเบา เธอคล้ายจะหลับก็ไม่หลับ เธอไม่สามารถหลับเพราะมีเรื่องรบกวนจิตใจ ขนาดซัดน้ำเปลี่ยนนิสัยเข้าไป ยังตื่นขึ้นมาคร่ำครวญน้ำตานองหน้าเป็นระยะ ๆ

อิงฟ้าไร้สติสัมปชัญญะโดยสิ้นเชิง แม้หยาดน้ำตาบนแก้มแดงก่ำถูกปาดด้วยปลายนิ้วโป้ง ด้วยแววตาอันอบอุ่นอ่อนโยน เธอกลับไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน กระโดดขึ้นรถตามอีเปรี้ยวกลับห้องมาทำไม นอนกอดมันทำไม แล้ว...

“มึง... ไม่แต๊บเหรอ?”

ทั้งเปียกทั้งแข็ง! อิงฟ้าไม่ใช่เด็กน้อย ถึงเมาเท่าไรก็รู้อยู่ว่าคืออะไร พอขยับหัวเข่ายันเจ้าน้องชายที่กำลังทิ่มตำบนหน้าขา ชายหนุ่มถึงกับสูดลมเข้าปาก

“มึงแต๊บดี ๆ ดิ้! น้องชายมึงมันสู้ขากูเนี่ย... อีเปรี้ยว...”

กับผู้หญิงสวย ๆ สองต่อสอง ในบ้านตัวเอง ไม่มีสาวคนไหนได้รับสิทธิพิเศษนี้ ทว่าแม่สาวน้อยนักท่องราตรีค่ำคืนเดียว เพิ่งพบหน้ากันหมาด ๆ ได้เข้าบ้านของเขามาหน้าตาเฉย แถมอาเจียนใส่เสื้อเชิ้ตทำงานของเขาอีกต่างหาก

พีระพงษ์อยู่ในสภาพกางเกงตัวเดียว ล้างตัวสักหน่อยแล้วเขากลับมานอนกกกอดสาวน้อยบนเตียง

บอกไม่ใช่อีเปรี้ยว... เธอก็ไม่ฟัง เมาเลอะเทอะ พูดจาวกไปวนมาจับใจความไม่ได้

ชายหนุ่มเลื่อนมือไปจับศีรษะน้อย ลูบหัวเบา ๆ เหมือนลูบหัวลูกหมา

“ปกตินอนกอดเพื่อนสาวสองแบบนี้หรือ... คุณพ่อคุณแม่รู้ไหม?”

คนเมาทำเป็นหูทวนลม ซุกใบหน้าร้อนผ่าวหาอ้อมอกอีเปรี้ยวอย่างเอาแต่ใจ

ชายหนุ่มทำไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับสัมผัสสยิว จะกลัวเข่าสาวน้อยขยับพลาดสักทีก็ไม่ เธอสะกิดด้วยหน้าขาเบา ๆ อีก ด้วยความที่อยากกอดเขาให้แน่นขึ้น มันยังผงกคอสู้! พอเรียวขานุ่มเนียนหนีบเข้าโอบรอบน้องชายตัวดีมิดชิด เขาลอบกลืนน้ำลายจนลูกกระเดือกขยับ เลื่อนมือไปเชยคางมนขึ้น

ดวงตาคู่คมปลาบประกายสบนัยน์ตาฉ่ำปรืออย่างออดอ้อน ขณะโลกพร่ามัวทำให้เธอส่ายหน้าไปมาเหมือนกับว่ามองไม่เห็นอะไรเลยสักอย่าง

“อี...”

“พี่พี... ที่น้องดวลเหล้าโต๊ะข้าง ๆ จนน็อกคาโต๊ะยังไงครับ ใช่อีเปรี้ยวที่ไหน แม่สาวน้อย...” ปลายเสียงย้ำ ‘แม่สาวน้อย’ ทว่าแววตาร้อนแรงที่มองสาวในอ้อมแขน เหมือนกำลังมองลูกกวางน้อยในกรงเล็บเสือ...

จะไม่ทำอะไรเลยคงเสียเชิง รู้ถึงไหนอายถึงนั่น แต่ถ้าทำ ก็คงไม่ดี ทำไม่ได้เลยต่างหาก! ไม่ดีแน่!

พีระพงษ์ไม่อยากให้เสียการใหญ่ อุตส่าห์แอบตามสาวน้อยคนสวยมาหลายวัน

“อ้อ... พี่รูปหล่อ” รอยยิ้มเมามายบนใบหน้าหวานเรียกเสียงหัวเราะคิกคัก หญิงสาวกะพริบตาไม่กี่ครั้ง ก่อนจะสิ้นฤทธิ์ ผล็อยหลับไปดื้อ ๆ

ชายหนุ่มคิดว่าเขาคงหมดธุระในค่ำคืนนี้ ทว่าใจเจ้ากรรมไม่รักดี ดันเพลิดเพลินอยู่กับใบหน้าสวยใส ลมหายใจมั่นคงในสีหน้าผ่อนคลาย ผ่อนเข้าออกสม่ำเสมอ ริมฝีปากอมชมพูอมแดง เป็นสีเดียวกับแก้มแดงระเรื่อ

สีเดียวกับแก้มสากใต้ไรเคราเขียวครึ้มเวลานี้ เพียงเลือดในกายรุ่มร้อนสูบฉีดอย่างรุนแรง เธอทำให้เขาเปิดเผยรอยยิ้มอ่อนโยนโดยไม่รู้สึกตัว

ทั้งที่... แม่เสือสาวนักท่องราตรีในเดรสรัดรูปดูเย้ายั่วใจ กระโปรงสั้นโยกย้ายส่ายไปมาใต้แสงสีเสียง ในมือถือแก้วเหล้า ไม่ใช่สเปคของพีระพงษ์เลย

ในกระเป๋าสะพายใบโตของเธอยังมีกระโปรงอีกตัวสำหรับใส่ทำงานเป็นกระโปรงผ้าอย่างดีสีดำสนิท เสื้อคลุมสูทหลวม ๆ ปกปิดเดรสหวือหวา ไว้แปลงกายเป็นเสือสาวในยามราตรี โดยไม่ต้องกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

กลิ่นเหล้าหลายชนิดคละคลุ้งไปกับกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ กระตุ้นอารมณ์ชายผู้ห่างเหินเรื่องบนเตียงมาสักระยะหนึ่งเป็นอย่างดี

ในที่สุดพีระพงษ์ก็อดใจไม่ไหว ก้มหน้าลงลอบดมแก้มใสเข้าฟอดหนึ่ง มืออีกข้างปัดปอยผมนุ่มหอมสีน้ำตาลอัลมอนด์ มองเห็นลำคอเพรียวระหง ผิวขาวนวลเนียนมองเห็นเส้นเลือดฝาดแดง ชีพจรที่เต้นอย่างผ่อนคลายลง ดึงดูดริมฝีปากหนาหยักได้รูปให้ประทับจุมพิตลงบนนั้น ทำตัวเป็นพวกลักขโมย

ไม่ได้... ไม่ได้เด็ดขาด...

ชายหนุ่มปิดตาลง กัดกรามกรอดจนเห็นสันกราม ก่อนที่เขาจะตัดสินใจผลักเรือนร่างหอมงามออกจากอ้อมแขน ด้วยสีหน้าเสียอกเสียดาย

รับปากพี่ยศเอาไว้น่ะสิ...

ให้ตายเหอะ! พี่ยศนะพี่ยศ!

อ่านต่อ