ไม่เคยคิดล่วงหน้ามาก่อนว่าโชคชะตาจะเล่นตลกกับชีวิตตัวเองเช่นนี้ เรียวไขว่คว้าอิสระให้ตัวเองจนมีอายุเกือบสามสิบปีรอมร่อ จู่ๆ ใครบางคนก็โผล่เข้ามาในชีวิต และป่วนจนวงจรชีวิตของเขารวนไม่เป็นท่า ผู้หญิงที่ไม่มีอะไรดีสักอย่าง นอกจากแววตาเด็ดเดี่ยวและไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ เพราะแป้งหอมอีกนั่นแหละที่เปลี่ยนแปลงเขา เรียวเลยยอมไม่ได้ในวันที่หล่อนต้องการไปจากเขา วิธีง่ายๆ วิธีเดียวที่คิดออกในนาทีนั้น คือการผูกมัดหล่อนไว้ด้วยความชอบส่วนตัว เป็นการลงทุนที่เสี่ยงน่าดู แต่เรียวเชื่อว่ามันคุ้มค่าที่สุด เท่าที่เขาเคยลงแรงมาเลย
บทที่1.
แป้งหอมกำลังเซ็ง!! เธอนั่งก้มหน้าคอตก ปวดหัวแทบระเบิด จู่ๆ ก็ถูกกล่าวหาว่าเป็นสปาย!! เธอแค่หลบแขกขี้เมาที่จ้องจะลวนลาม หลบเข้ามาในห้องห้องหนึ่ง บนชั้นบนสุดของอาคารที่ตัวเองไม่เคยเยี่ยมกรายขึ้นมาเลยสักครั้ง เธอทำงานอยู่ที่ผับแห่งนี้ร่วมปี แต่ถูกใส่ร้ายว่าเป็น ‘โจร’ ไม่มีสักคนที่คิดจะตรวจสอบ มีผู้ชายวัยฉกรรจ์ยืนคุมเธอเหมือนเป็นนักโทษ สีหน้าขรึมเฉยแต่กลับดุดันจนขนลุก เขาคุกคามเธอด้วยสายตาและความเงียบ แต่เธอกลัวจนฉี่จะราด เธอจะหาข้อแก้ต่างอย่างไรถึงจะหลุดพ้นข้อกล่าวหาร้ายแรงแบบนี้ได้ล่ะ
เธอพอทราบแหละ ว่าเจ้าของสถานบันเทิงที่เธอทำงานเป็นคนไทย เขาเป็นลูกเสี้ยวและหล่อเหลาเอาการ แต่คนติดดินอย่างแป้งหอม ไม่มีเวลามาชะเง้อมองเจ้านายที่หล่อเหลาหรอก...มันเสียเวลาทำมาหากินของเธอ หญิงสาวจึงเป็นคนเดียวในหมู่ลูกน้องสาวๆ ของเรียว เธอไม่รู้จักเขา เรียว มาสวณิชย์ ไม่รู้ว่าเขามีหน้าตาแบบไหน ด้วยซ้ำ แค่ฟังจากคำชมของเพื่อนร่วมงาน แป้งหอมเลยพอจะเดาได้ เขาคงรูปงามจริง เมื่อสาวๆ ทุกคน...ลงความเห็นแบบนั้น
มันไม่เกี่ยวกับเธอหรอก เขาจะรูปหล่อหรือไม่ ที่มันเกี่ยวกับเธอก็เพราะ...คนกักตัวเธอไว้ เขาบอก...เธอแอบย่องเข้าไปในห้องทำงานของชายผู้นั้น เพื่อล้วงความลับบางอย่าง
‘บ้าไปแล้ว!!’ แป้งหอมพึมพำบ่น เธออยากเถียง เธออยากแก้ต่างให้ตัวเอง แต่คนพวกนั้นไม่เปิดโอกาสให้เธอเลยสักนิด เขาข่มขู่จนเธอหวาดกลัว เธอจึงได้แต่ปลง...และรอเวลาพบคนมีอำนาจสูงสุดคนนั้นเลยก็แล้วกัน เธอจะได้ไม่ต้องเหนื่อยอธิบายหลายรอบ
ปัง!!
เรียวเปิดประตูแรงๆ เขาจำใจกลับมาที่ร้าน ทั้งๆ ที่กำลังสนุกอยู่แท้ๆ ชายหนุ่มเลยระบายอารมณ์ด้วยการกระแทกประตูหนักๆ แทนการกระแทกหน้าลูกน้องสักคน
เขากอดอก ยืนกางขา มองจ้องใครบางคนตรงหน้าด้วยสายตาดุดัน
‘ไอ้หมอนั่น’ ซอมซ่อ สวมชุดฟอร์มพนักงาน ถ้าจำไม่ผิด การแต่งกายแบบนี้คือคนทำความสะอาด จำพวกล้างจานอะไรจำพวกเนี้ยะ
“เรื่องเป็นไงวะ” เรียวถาม เสียงเขาขุ่นขวางจนการ์ดหน้าดุเริ่มขยาด
เห็นหน้าเรียวหล่ออินเตอร์แบบนี้ก็เถอะ...ชายหนุ่มคว่ำลูกน้องตัวโตกว่าสองเท่าแบบสบายๆ
“หล่อน” เรียวขมวดคิ้ว เขามองคนตรงหน้าซ้ำ ตกลงเขาเข้าใจผิด คิดว่า ‘หล่อน’ เป็น ผู้ชาย สรุปคือหล่อน...เป็นผู้หญิง และอาจจะเป็นนางนกต่อ ที่เขามาล้วงความลับของเขาไปขายให้ฝ่ายตรงข้าม “ผมเห็นหล่อนลับๆ ล่อๆ อยู่ที่โถงห้อง ก่อนจะผลุบหายไปในห้องบอสครับ” มันตอบพร้อมกับก้มหน้าสำรวม ไม่อยากกวนอารมณ์ของเรียวให้ขุ่นคลั่ก
“แค่เนี้ยะ!! มีหลักฐานอีกอื่นไหม” เรียวปรายตามองการ์ดตัวเอง เขาถามซ้ำเสียงเคร่ง
“ไม่มีครับ ตอนผมเจอเธอกำลังจะออกไปจากห้องบอสพอดี ยังไม่ได้ค้นตัวหรือสำรวจอะไรข้างในห้องเลย รอให้บอสกลับมาจัดการเองครับ”
เรียวพยักหน้า เขาทำความเข้าใจกับคำบอกเล่า ช่วงเวลาสั้นๆ หล่อนอาจจะยังไม่ได้ทำอะไรเลย แต่เพื่อความไม่ประมาท เขาจะจัดการ ‘ค้น’ เอง
“ออกไปเถอะ...ฉันจัดการได้”
เขาโบกมือไล่คนสนิท ยืนปักหลักมองแป้งหอมเงียบๆ จนประตูห้องทำงานของเขาปิดงับลง “เอาล่ะ จะสารภาพหรือจะให้ฉันค้นตัวเธอ แม่โจรสาว เธอได้อะไรไปบ้าง”
แป้งหอมตัวกระตุก!! เธอฟังคำพูดตอบโต้ระหว่างคนคุมหน้าเข้ม กับคนเข้ามาใหม่อยู่พักใหญ่ พอสรุปได้ว่าผู้ชายที่เหลืออยู่นี่มีอำนาจสูงสุด เขาสามารถบงการความเป็น ความตายให้กับเธอเพียงผู้เดียว
“คุณ!!” หญิงสาวอ้าปากค้าง หลังคำพูดของเธอหลุดออกไปคำแรก และได้เห็นคนร่วมห้องแบบเต็มตา
“อปป้า!!” หญิงสาวคราง เธอไม่ได้บ้าดาราเกาหลี แต่คนตรงหน้าเธอหล่อเหลาเทรนนี้จริงๆ เขาเหมือนหลุดออกมาจากแมกาซีนแฟชั่นของแดนกิมจิ หล่ออินเตอร์เสียจนลมหายใจแป้งหอมสะดุด
หน้าขาวปานไข่ขาว ริมฝีปากบางเฉียบแดงดั่งผิวลูกเชอร์รี่ จมูกโด่งเป็นสัน
เรียวทำปากจิ๊จ๊ะ!! เขาได้ยินเสียงแผ่วๆ ของหล่อน ‘อปป้า’ เขาเกลียดคำคำนี้ฉิบหาย!! มันเหมือนกับว่าเขาเป็นผู้ชายอ่อนแอ เขาไม่ใช่อปป้าของใครเลย เขามันเป็นตัวร้าย และนี่เป็นครั้งแรกที่เรียวคิดถึงการศัลยกรรม เขาเบื่อหน้าหวานๆ ของตัวเองจนสุดทน
ยี่หวาไม่เคยคิดว่าปลายทางชีวิตของเธอจะจบลงแบบนี้ ก่อนที่เธอจะทิ้งอนาคตที่เหลือไปอย่างไร้ค่า เนื่องจากสุดที่จะทนกับความชอกช้ำที่ได้รับมาจากสามีคนเดียว เธอตัดสินใจฝากดวงใจของตัวเองไว้กับน้องสาวฝาแฝด น้องสาวที่ไม่มีคนรอบตัวรู้จัก มันคือความลับที่เธอปิดบังพวกเขาไว้ สมัยเด็กๆ พ่อกับแม่แยกทางกัน ทั้งสองท่านเลยแบ่งลูกไปเลี้ยงดูคนละคน ยี่หวาอยู่กับแม่ ส่วนญาดาไปอยู่กับบิดา สองสาวที่เหมือนกันทุกกระบิ แตกต่างที่นิสัย คนหนึ่งเรียบร้อย พูดน้อย น่ารัก ส่วนอีกคนตรงข้ามทุกอย่าง แกร่ง และกล้าท้าชน… และเพราะแค้นใจแทนพี่สาว ญาดาเลยรับปากก่อนยี่หวาสิ้นลม เธอจะเอาคืนทั้งสองคนนั้นให้สาสม ไม่ว่าจะเป็นปกป้องสามีสุดที่รักของยี่หวา หรือแม้แต่...ฉันทา ว่าที่ภรรยาคนใหม่แสนผยองคนนั้น สองคนนี้ต้องหาความสุขไม่ได้ เธอจะรังควานพวกเขา ให้เหมือนตกนรกทั้งเป็น...การจองเวรคืองานที่เธอควรทำ…ถ้าเป็นดั่งที่ตั้งใจไว้ ญาดาคงไม่กลุ้มใจหนัก ‘ความรัก’ บทจะมาก็มาประชิด เธออยากแก้แค้น แต่ดันไปหลงรัก ผู้ชายเลวคนนั้นเสียอีก หลังจากเฉดหัวฉันทา คงต้องหาทางมัดใจปกป้อง อย่างน้อยก็ทำเพื่อหลาน ถ้าเธอตกนรก เธอจะลากปกป้องตามไปด้วย...
คงไม่มีความซวยไหนเลวร้ายเท่ากับการถูกตราหน้าว่าเป็น ‘เด็กดริ้ง’ ความตั้งใจของณิรินคือไปจับผิดว่าที่พี่เขย แต่กลับกลายเป็นว่าเธอถูกเข้าใจผิดเสียเอง แถมผู้ชายคนนั้นดันเป็นคนสำคัญที่เธอต้องคอยดูแลระหว่างที่เขามาเจรจา เพื่อเป็นคู่ค้ากับบริษัทของลุงกับป้า หน้าที่นั้นเลยถูกโยนมาให้ณิรินรับผิดชอบ ผู้ชายปากร้ายเอาแต่ใจตัวเอง ค่อนข้างงี่เง่าคนนั้น เขาคิดว่าเธอมีอาชีพเสริม และพยายามเกาะแกะจนณิรินโมโห บางครั้งณิรินก็อดคิดไม่ได้ มันเป็นเพราะช่วงเบญจเพศของเธอหรือเปล่า เรื่องซวยๆ เลยเกิดขึ้นกับเธอไม่หยุดหย่อน
เสียงของเขาดังก้องอยู่ในหู ฉันไม่สามารถสลัดเสียงแหบๆ ของเขาออกไปจากความทรงจำได้เลย นี่เกิดอะไรขึ้นกับฉันนะ สิ่งที่ฉันคิดอยู่นี่คือ...ความผิด แม้จะเป็นแค่ความคิด แต่มันเป็นก้าวแรกที่ฉันตั้งใจทำผิดศีลธรรม กับผู้ชายที่มีภรรยาแล้ว!! ฉันกำลังเป็นคนเลว และอีกไม่ช้า ฉันคงโดนคนทั้งโลกประณามหากฉันไม่หยุดความคิดทุเรศๆ นั่นเสียตั้งแต่ตอนนี้ จะทำยังไงดีล่ะ? ฉันคิดอะไรไม่ออกเลย มีเพียงเสียงแหบๆ ของคน คนนั้นดังก้องอยู่ในหูเท่านั้น “สามีของเธอเดินทางไปทำธุรกิจ” “เธอบอกว่าสามีของเธอจะไม่อยู่ประมาณหนึ่งอาทิตย์!!” “มันจะดีแค่ไหนนะ หากฉันเปลี่ยนสิ่งที่ได้ยินได้ เขาน่าจะไปซัก7ปี” ผมพยายามข่มใจให้รู้สึกเศร้าตาม แต่หัวใจของผมกลับเต้นระรัวเกินกว่าจะควบคุมได้ “คุณอยู่ที่ไหน?
รัชศกปีที่สิบ มันเป็นช่วงเวลาแสนสุขที่ลืมไม่ลง แม้เวลาจะผ่านมาเนิ่นนาน ครั้งหนึ่ง ข้าเคยเป็น ‘สาวงาม’ ที่ผู้คนทั้งเมืองหลงใหล เมืองหลวงกว้างใหญ่ใต้แผ่นฟ้าเดียว ข้าผู้มาก่อนกาล เดิมทีข้าคิดว่าเป็นแค่ความฝันหนึ่งตื่น แต่ที่ไหนได้ ทุกเหตุการณ์ที่ข้าพบเจอ คือเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริง ความสุขที่ท่วมท้นอยู่ในใจ เป็นความทรงจำเดียวที่ทำให้ข้าอยากมีชีวิตอยู่ต่อ เพื่อ...รอ...ใครบางคน
เมื่อสามีตะโกนใส่หน้า “ผมต้องการหย่ากับเธอ!! คนที่ผมรักเขากลับมาหาผมแล้ว” เมษาเซ็นจำใจชื่อบนใบหย่าพร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลพรู เธอตัดสินใจเก็บงำความลับไว้กับตัว พร้อมกับจากไปโดยไม่ปริปากบอกคีรินเลยสักคำ ผ่านไป 5 ปี เด็กชายคนหนึ่งมาตามหาพ่อ... “ผมจะไปหาพ่อผม ปล่อยผมนะ!!” เสียงแผดก้องบริเวณหน้า ล็อบบี้ แม้แต่คีรินเองยังอดสนใจไม่ได้ เด็กชายคนหนึ่งถูก รปภ. รั้งตัวไว้ เขาดิ้นกระแด๋วๆ ตะโกนลั่น ผิวทั้งหน้าแดงก่ำ มีเม็ดเหงื่อผุดเต็มไปหน้า และเมื่อเด็กชายวิ่งตรงมาหาเขา “พ่อคร๊าฟฟฟฟฟ” คิรินเข่าอ่อน สัญชาตญาณบางอย่างเตือน เด็กชายตรงหน้าเขานี่ เป็นเลือดเนื้อส่วนหนึ่งของเขาร้อยเปอร์เซ็นต์
เป็นข้อเสนอที่น่าสนใจไม่หยอก หากสามารถปราบพยศผู้ชายเจ้าอารมณ์ได้ ดานันจะเป็นอิสระจากข้อผูกมัดของบิดา ทว่า...ในความโชคร้าย มีความโชคดีแอบแฝงอยู่ ว่าที่สามีของเธอ เป็นบุตรชายผู้มั่งคั่งของตระกูลใหญ่ แต่เขาเพิ่งสูญเสียดวงตาไปจากอุบัติเหตุ ดานันต้องรองรับความเกรี้ยวกราดเช่นนี้ จนกว่าจะเปลี่ยนความคิดของเขาได้ ครามไม่ได้พิกลพิการมาตั้งแต่กำเนิด เขามีหนทางรักษาได้ ขึ้นอยู่กับว่า...ดานันจะโน้มน้าวว่าที่สามีของเธอได้หรือเปล่า
เพราะคิดว่าเป็นความฝัน ฉินหร่านจึงร่วมมือบรรเลงเพลงรักอย่างไม่ได้ตั้งใจ ไฉนตื่นขึ้นมาถึงมีสามีเป็นของตัวเอง อีกทั้งสามีนางยังตาบอดอีกด้วย! แต่นั่นไม่น่าตกใจ เท่ากับที่นางมาอยู่ในร่างเด็กสาวในยุคจีนโบราณ ที่ไม่มีในประวัติศาสตร์ อีกทั้งร่างนี้ถูกขายให้มาเป็นภรรยาของชายตาบอด แต่ไหนๆ ก็มาแล้วจึงจะใช้ชีวิตให้ดี ส่วนสามีนะหรือ หล่อขนาดนั้น แซ่บขนาดนี้ เดินหน้าเกี้ยวสามีสิ จะรออะไร!
หลังจากแต่งงานได้ 2 ปี ในที่สุดเจียงเนี่ยนอันก็ตั้งครรภ์สักที ความดีอกดีใจของเธอแต่กลับแลกกับคำขอหย่าของสามี หลังจากการสมคบคิด เธอนอนในกองเลือด และต้องการขอร้องเขาให้ช่วยเด็กเอาไว้ แต่กลับไม่สามารถติดต่อกับอีกฝ่ายได้ ด้วยความสิ้นหวังเธอจึงออกจากประเทศไป ต่อมาในงานแต่งงานของเจียงเหนียนอัน คุณกู้เสียการควบคุมและคุกเข่าลง ดวงตาของเขาแดงก่ำ "มีลูกของฉัน แล้วเธออยากจะแต่งงานกับใครกัน?"
เธอก็รู้อยู่เต็มอกว่าเขาไม่เคยสนใจ แต่ก็ยังดึงดันอยากจะอยู่ใกล้ ต่อให้เธอเป็นเมียแต่งเขาก็คงไม่มีวันเปลี่ยนใจ เพราะเหตุนี้เธอจึงตัดสินใจจากไปในคืนแต่งงาน "จากนี้ไปเราไม่มีอะไรติดค้างกันอีก" 🥀
ตลอดระยะเวลาสามปีของการแต่งงาน เธอรู้สึกสิ้นหวัง ที่ถูกบังคับให้เซ็นใบหย่า ทั้งๆที่เธอกำลังท้อง เธอใจสลายกับความไร้มนุษยธรรมของเขา กระทั่งเธอออกไปจากชีวิตของเขา เขาเพิ่งรู้ตัวว่าเธอคือรักแท้ของเขา ไม่มีวิธีใดที่จะเยียวยาหัวใจที่บอบช้ำของเธอให้หายขาดได้ เขาจึงมอบความรักทั้งหมดของเขาให้แก่เธอเพื่อชดเชย
“หยุดทำบ้าๆ นะพี่สิงห์...อ๊อย...” น้ำผึ้งขนลุกซู่ เขาจูบไซ้ซอกคอของหล่อน ขณะหญิงสาวกำลังยืนส่องกระจกอยู่หน้าอ่างล้างหน้า “พี่ขออีกนิด แค่ภายนอกเท่านั้นนะจ๊ะ ไม่เสียหายอะไรนี่นา...นะครับ” พี่เขยปะเหลาะปะแหละอย่างคนเอาแต่ได้ เสียงออดอ้อนอ่อนหวานเริ่มทำให้น้องเมียใจอ่อนหวามไหว ปล่อยให้มือของเขาเคล้นคลึงสะโพกของหล่อนอย่างนึกมันเขี้ยว สอดท่อนแขนเข้ามาระหว่างง่ามก้น หงายฝ่ามือลูบไล้เข้ามาถึงหนอกเนื้ออุ่นจัดอีกครั้ง ตะล่อมล้วงเข้ามาโอบเนินนูนเหมือนหลังเต่า บีบขยำเบาๆ เหมือนจะประมาณความอวบใหญ่ล้นอุ้งมือ “ของผึ้งใหญ่จัง” มือสัมผัสกลีบเนื้อเป็นพูแน่น โหนกนูนและใหญ่กว่าของเจนนี่มากมาย “อ๊าย...” น้ำผึ้งเสียว กระดกก้นขึ้นโดยอัตโนมัติ สิงหาบีบขยำความเป็นผู้หญิงของหล่อนเป็นจังหวะ หัวใจเต้นแรงกับความอวบใหญ่ที่อัดแน่นอยู่ในอุ้งมือของตน “อย่า...พี่สิงห์...หยุดเดี๋ยวนี้นะ เดี๋ยวพี่เจนนี่มาเห็นผึ้งซวยแน่ๆ” น้องเมียร้องห้ามอย่างสับสนใจ ส่ายก้นทำท่าว่าจะดิ้นหนี แต่ช้ากว่ามือใหญ่ของสิงหาอีกข้างที่กดลงบนแผ่นหลังของหล่อนเหมือนจะล็อกกายไม่ให้ขยับหนี
"นางเป็นบุตรีผู้สูงศักดิ์ของฮูหยินเอกของจวนเสนาบดี นางมีหน้าตาโดดเด่น ทั้งอ่อนโอนและมีน้ำใจไมตรีต่อผู้อื่น แต่... นางทำดีต่อป้าของนาง นางกลับฆ่าแม่ของนางตาย นางรักเอ็นดูน้องสาวของนาง แต่น้องสาวกลับแย่งสามีของนางไป นางคอยสนับสนุนและดูแลสามีของนางอย่างสุดหัวใจ แต่สามีกลับทำให้นางตายทั้งกลม...ตระกูลฝ่ายมารดาของนางก็ถูกประหารชีวิตทั้งตระกูลด้วย นางตายตาไม่หลับและสาบานว่าหากมีชาติหน้า นางจะไม่เมตาตาต่อใครอีก ใครก็ตาม กล้ามาทำร้ายข้า ข้าจะล้างแค้นด้วยชีวิตทั้งตระกูลของพวกเจ้า เมื่อเกิดใหม่อีกครั้ง นางอายุได้สิบสี่ปี นางสาบานว่าจะต้องเปลี่ยนชะตากรรมและแก้แค้นชาติก่อน ป้านางใจ้ร้าย นางจะใจร้ายกลับยิ่งกว่านาง นางคิดจะได้ครองตำแหน่งฮูหยินงั้นเหรอ บอกเลยไม่มีทาง! ส่วนน้องสาวชอบผู้ชายชั่ว ๆ นักไม่ใช่หรือ ได้!ข้าจะยกให้เลย ส่วนชายชั่วนั่น ข้าจะทำให้เจ้าไม่สามารถมีทายาทได้อีกตลอดทั้งชาติ!แต่ข้าจะแก้แค้น เหตุใดเจ้าต้องมาช่วยข้าด้วย?"