บอกใบ้ให้รัก

“ได้ตัวคุณหนูใบ้! น้องสาวไอ้ปิติยศมาแล้วครับพ่อเลี้ยง!”

รายงานของชายวัยกลางคนรูปร่างกำยำ ทำให้บุรุษหนุ่มที่นั่งหลับตาอยู่บนเก้าอี้นวดไฟฟ้าในห้องโถงขนาดใหญ่ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงและหายาก ค่อยๆลืมตาขึ้นพร้อมแสยะยิ้มมุมปาก

“พาเข้ามา!”

กรีชาเจ้าของอาณาจักรไร่พญาป่าเสือ ผู้ได้ชื่อว่าร่ำรวยและทรงอิทธิพลที่สุดคนหนึ่งของภาคเหนือ แม้พึ่งอายุเพียง 29 ปี แต่ความสามารถทั้งบู๊และบุ๋นใช่จะหาตัวจับได้ง่ายๆ จึงไม่แปลกที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้าพ่อแห่งภูป่าเสือ ดินแดนอันปกคลุมไปด้วยอิทธิพลมืด แหล่งซ่องสุมธุรกิจสีเทาค่อนไปทางดำทุกรูปแบบ

ไม่นานลูกน้องของเจ้าพ่อใหญ่อีกสองคนก็นำตัวเจ้าของร่างบางสูงประมาณ163เซนติเมตรเห็นจะได้เข้ามา หุ่นทรงเล็กทุกสัดส่วนยกเว้นหน้าอกกับสะโพก น้ำหนักให้ไม่เกิน43-44 กิโลกรัม แลน่าฟัดทีเดียว จับหิ้วด้วยแขนข้างเดียวได้สบาย

จำได้ว่าเคยเห็นยัยคุณหนูใบ้คนนี้ตอนที่เธอยังเป็นเด็ก ปริญบิดาของเธอพามาสวัสดีคุณปู่ของเขาแต่หลังจากที่คุณปู่เสียได้ไม่นาน ปริญก็จากโลกนี้ไปเช่นกัน นับจากนั้นก็ไม่เคยได้เจอะเจอปิติยาหรือยัยคุณหนูใบ้อีกเลย ได้ยินว่าเป็นคนค่อนข้างเก็บตัว ไม่ชอบออกไปไหน วันๆขลุกอยู่แต่ในไร่แม่กรองทองอย่างคนมีปมด้อย

ยอมรับว่าเธอสวยมาก แตกต่างจากตอนเด็กที่เคยพบ นัยน์ตาสีอำพัน ระหว่างสันจมูกเรียวโด่ง แสดงออกถึงความหวาดกลัวแต่แฝงความเป็นนักสู้ พยายามดีดดิ้นเพื่อให้หลุดจากพันธนาการตลอดเวลาแม้ไม่ส่งเสียงแต่ดูออกว่ามีบทผรุสวาทมากมายในสายตาคู่งาม

ตอนเด็กกับตอนโตต่างกันชะมัด ไม่ใช่แค่หน้าอกหน้าใจโตขึ้นนะ แต่กาลเวลาทำให้แววตาอ่อนโยนเอียงอายประหม่าไม่สู้คนเปลี่ยนเป็นแม่เสือสาวซึ่งถ้าพูดได้คงด่ากันจนหูชาเป็นแน่

“เธอจะโทษฉันไม่ได้นะปิติยา ก็พี่ชายเธอมันเล่นไม่ซื่อ ฉันอุตส่าห์ให้เงินมันยืมเพราะเห็นว่ามันเดือดร้อน อีกอย่างเราก็บ้านใกล้เรือนเคียง แต่แทนที่มันจะสำนึกบุญคุณ มันกลับไปร่วมมือกับไอ้เสี่ยเรืองชัยเผาโกดังเก็บผลผลิตของฉัน งานนี้พี่ชายเธอเริ่มก่อน! ถ้าอ้างเรื่องไม่มีทางเลือก ฉันว่าฟังไม่ขึ้น แต่ถึงอย่างงั้นก็เถอะ ถ้าเธอยอมยกที่ดินส่วนของเธอหรือทรัพย์สินส่วนของเธอใช้หนี้แทนมัน ฉันก็จะปล่อยเธอไป ฉันไม่ใช่คนใจร้ายถึงขั้นรังแกคนพิการหรอก ฉันแค่อยากได้เงินของฉันคืนก็เท่านั้น เดี๋ยวฉันจะให้คนไปเรียกพี่ชายของเธอมาที่นี่ ตกลงกันเองว่าจะเอายังไง"

"อาชา พาคุณหนูปิติยาขึ้นไปพักที่ห้องรับรอง แล้วให้คนไปส่งข่าวที่ไร่แม่กรองทอง”

ถึงจะได้ชื่อว่าเป็นเจ้าพ่อแห่งภูป่าเสือ มีอิทธิพลคับที่แห่งนี้ แต่กรีชาก็ไม่เคยทำร้ายใครก่อนโดยเฉพาะเด็ก สตรี คนชรา และคนพิการ กลับกันคือช่วยเหลือด้วยซ้ำ ยิ่งธุรกิจผิดกฎหมายด้วยแล้ว เขายิ่งไม่ยุ่ง แต่ด้วยความที่อยู่ท่ามกลางดงเสือจะทำตัวเป็นแมวก็อยู่ไม่รอด ยังมีอีกหลายร้อยชีวิตที่ฝากให้เขาดูแล ดังนั้นกรีชาจึงไม่เคยระรานใครก่อน แต่! ใครก็อย่าบังอาจกระตุกหนวดพญาแห่งป่าเสือตนนี้เด็ดขาด ไม่งั้นได้ตายไม่ดีทุกราย!

สาวสวยในวัย22ปีเต็มผู้ถูกเรียกขานว่าปิติยา ไม่พอใจมากที่ถูกพาตัวมาขัง แต่ตอนนี้ทำอะไรไม่ได้ ด้วยตกกระไดพลอยโจนจึงปล่อยเลยตามเลย

“ไปเจอตัวที่ไหนทำไมมีกระเป๋าเดินทาง?”

เห็นแม่บ้านลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่หนึ่งใบและใบเล็กอีกหนึ่งใบขึ้นไปบนห้องรับรองกรีชาจึงเอ่ยถามอาชาซึ่งเป็นลูกน้องคนสนิท

“ที่หน้าสนามบินครับพ่อเลี้ยง ไอ้ปลื้มมันกำลังจะให้น้องสาวมันหนีอย่างที่พ่อเลี้ยงเดาไว้ไม่มีผิด”

หลังจากโกดังเก็บผลผลิตถูกเผาอาชาจับคนร้ายทำได้ทันควัน เพียงแค่ใช้ปืนจ่อกะโหลกไอ้คนงานพม่าคนนั้นก็สารภาพหมดเปลือกว่าปิติยศเป็นคนจ้างวานให้วางเพลิง

ทั้งหลักฐาน พยานแน่นหนาถ้ากรีชาแจ้งความเอาเรื่องปิติยศคงไม่รอดคุก แต่ทุกคนที่ภูป่าเสือรู้ดีว่ากฎหมายทำอะไรคนชั่วบนดินแดนแห่งนี้ไม่ได้ ลูกปืนเท่านั้นที่ศักดิ์สิทธิ์!

การจับปิติยาไว้เป็นตัวประกันคือทางออกที่ดีที่สุด อย่างน้อยก็เป็นเครื่องยืนยันว่าเขาจะได้เงินคืน รวมไปถึงค่าเสียหายที่โกดังถูกเผาด้วย เพราะปิติยามีสิทธิ์ในที่ดินไร่แม่กรองทองครึ่งหนึ่ง ไม่นับทรัพย์สินอื่นๆที่ปริญยกให้ แน่นอนว่าปิติยาคงไม่เคยได้ใช้เพราะวันๆก็ขลุกอยู่แต่กับไร่

ส่วนของปิติยศมันไม่เหลืออะไรแล้ว รายนั้นติดการพนันเข้ากระแสเลือด ขอยืมเงินกรีชาก็เพื่อเอาไปใช้หนี้พนัน มันรับปากดิบดีว่าจะเลิก สุดท้ายก็เอาไปเผาในบ่อนถลำลึกกว่าเดิม ตอนนี้คงหมดหนทางจึงหันไปร่วมมือกับไอ้เสี่ยเรืองชัยผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้าพ่อแห่งภูป่าเสืออีกคน อะไรที่เลวๆ อะไรที่ผิดกฎหมายไอ้เสี่ยเรืองชัยเอาหมด ศัตรูหมายเลขหนึ่งที่มันหมายหัวก็คือกรีชา

ที่ดินไร่พญาป่าเสือถ้ากรีชาบอกว่าขายพันล้านเสี่ยเรืองชัยก็กล้าซื้อ เพราะทำเลเอื้ออำนวยต่อการทำธุรกิจผิดกฎหมายทุกรูปแบบ ไม่ว่าจะตั้งบ่อน ส่งยา ค้าอาวุธ ค้ามนุษย์ เก็บค่าผ่านทางส่งผู้ร้ายข้ามแดน รับรองว่าไม่เกิน2ปีคืนทุนพันล้านสบายๆ

ระหว่างที่ปิติยศชายหนุ่มวัย 28 ปี กำลังนั่งจิบไวน์อยู่อย่างสบายใจในบ้านพักส่วนตัวไร่แม่กรองทอง ข้างกายมีสาวสวยสองคนกำลังบีบนวดเอาอกเอาใจ ลูกน้องที่กรีชาใช้ไปส่งสาส์นได้รับอนุญาตให้เข้าพบ ปิติยศคิดว่าไม่ต้องเกรงกลัวกรีชาอีกต่อไป เพราะตอนนี้ไร่แม่กรองทองกำลังจะเป็นของตนแต่เพียงผู้เดียวแล้ว ถ้าขายก็ได้เงินหลายร้อยล้าน

“พ่อเลี้ยงกรีชาให้พวกเรามาบอกว่าตอนนี้คุณหนูปิติยาอยู่ในความดูแลของไร่พญาป่าเสือ และขอเชิญพ่อเลี้ยงปิติยศไปพบด้วยครับ”

ประโยคเมื่อครู่ทำให้คนที่กำลังจะยกแก้วไวน์ขึ้นจิบพลาดทำแก้วหลุดมือ โชคดีที่สาวสวยข้างกายช่วยรับเอาไว้ทันจึงไม่หล่นลงพื้น

“อะไรนะ! มึงพูดว่าอะไร”

“........” ลูกน้องของกรีชามองหน้ากัน แต่ไม่พูดซ้ำ

“พ่อเลี้ยงสะดวกไปพบพ่อเลี้ยงกรีชาวันนี้ไหมครับ ผมว่ารีบไปหน่อยก็ดีนะ เพราะระยะเวลาอาจส่งผลต่อความปลอดภัยของคุณหนูใบ้ หมดธุระแล้วพวกผมขอตัวก่อน”

“เดี๋ยว! พวกมึงพูดบ้าอะไร พวกมึงกำลังบอกกูว่าน้องสาวกูอยู่ที่ไร่พญาป่าเสืออย่างงั้นเหรอ ตอแหล! อย่าคิดว่ากูจะเชื่อลูกไม้ตื้นๆของนายมึง”

ก็แน่ล่ะเมื่อคืนนี้ปิติยศพึ่งหลอกปิติยาไปที่ท้ายไร่ ใช้มีดแหลมแทงหน้าท้องน้องสาวจนเป็นแผลและจับโยนลงเหวน้ำตกไปแล้ว ตอนนี้ก็รอแค่ใครสักคนไปพบศพปิติยาเมื่อถึงตอนนั้นกรรมสิทธิ์ในไร่แม่กรองทองและทรัพย์สินของปิติยาทั้งหมดก็จะตกเป็นของเขา ความจริงก็ไม่ได้อยากทำอย่างนี้แต่ในเมื่อคุยกันดีๆขอให้ขายไร่อีนังน้องใบ้มันยืนยันไม่ยอมขายท่าเดียว แล้วทางด้านคนซื้อถ้าซื้อก็จะซื้อหมด เป็นเหี้ยอะไรก็ไม่รู้มันบอกครึ่งเดียวไม่ซื้อ! แล้วอะไร? ตลกสิ้นดีไอ้พ่อเลี้ยงกรีชาเอาเรื่องอีใบ้มาอ้าง กลัวจะไม่ได้เงินคืนถึงขนาดกุเรื่องโง่ๆขึ้นมาเชียวหรือ

“ไม่เชื่อก็ตามใจ พวกเรามาบอกแค่นี้ ลานะครับ”

ลูกน้องของพ่อเลี้ยงกรีชากลับไปแล้ว แต่ทิ้งปริศนาไว้ให้ปิติยศคิดไม่ตก มันจะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อเขาฆ่าปิติยากับมือ แต่พ่อเลี้ยงกรีชาก็เป็นคนจริงพอตัว มันไม่เคยโกหก ไม่เคยพูดเล่น พูดจริง ทำจริง ฆ่าจริง! ถ้าอยากฆ่ากันไม่ใช่เรื่องยาก บุกมายิงทิ้งคาไร่นานแล้ว ไม่จำเป็นต้องหลอกให้ไปหา ความน่าจะเป็นที่พ่อเลี้ยงกรีชาจะโกหกเรื่องปิติยาคือศูนย์ แต่ก็นั่นแหละเขาพึ่งฆ่าปิติยา! แล้วปิติยาจะไปอยู่ที่ไร่พญาป่าเสือได้ยังไง?