ผมครางพร้อมกระแทกท่อนเอ็นใส่ร่องรักของคนใต้ร่างอย่างไม่ปรานี ไม่มีหรอกคำว่าทำเบาๆเพราะผมทำไม่เป็น อยากจะบอกว่าร่องของของขวัญแม่งโคตรตอดน้องชายผมเลยผมแตกไปแล้วสองครั้งติดดภายในเวลาหนึ่งชั่วโมงแม่งเป็นอะไรที่สุดยอดมาก ก็ยอมรับว่าผมไม่เคยเอาผู้หญิงซิงผมชอบผู้หญิงที่มีประสบการณ์มากกว่า กับเอมอรผมก็ยังไม่เคยมีอะไรด้วยมากสุดก็แค่กอดจูบกันตามประสาวัยรุ่นจะมีช่วยกันบ้างแต่ไม่เคยสอดใส่แม้ว่าเอมอรจะยอมให้ผมทำแต่ผมก็ไม่ทำเพราะในความคิดของผมตอนนั้นคิดเอาไว้ว่าจะไม่ทำอะไรเอมอรเพราะมันยังไม่ถึงเวลาผมคิดไว้ว่าผมจะเปิดซิงเธอในคืนวันแต่งงาน แต่ใครจะไปคิดว่าแค่เวลาสี่ปีที่ผมไม่อยู่เธอให้ผู้ชายที่ไหนไม่รู้เปิดซิงไปแล้วเรียบร้อยแต่ก็ช่างเถอะตอนนี้ผมไม่แคร์แล้วว่าเอมเคยไปนอนให้ใครกระแทกมาบ้างเพราะตอนนี้ผมได้ค่าเสียเวลาได้ค่าความโง่ของตัวเองมาแล้วนั่นก็คือซิงของยัยนี่ที่ผมกำลังกระแทกอยู่
สิบห้าปีก่อน....
"แม่จ๋าอย่าทิ้งขวัญไป ฮือออ แม่จ๋าอย่าทิ้งขวัญให้อยู่ที่นี่เลยนะ" เด็กหญิงวัยห้าขวบนั่งร้องไห้กอดขาแม่ของตัวเองอยู่ที่พื้นอย่างน่าเวทนาหลังจากที่แม่พามาที่บ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งโดยโกหกว่าจะพาไปหาพ่อ พ่อที่เด็กหญิงไม่เคยเจอหน้าไม่รู้ว่าท่านคือใคร แต่พอมาถึงแม่ก็ให้รออยู่หน้าบ้านเพียงลำพัง จนเวลาผ่านไปสักพักแม่ก็เดินยิ้มออกมาพร้อมเงินจำนวนหนึ่ง
"เงินเยอะจังเลยจ๊ะแม่" เด็กหญิงพูดออกมาด้วยความดีใจเพราะไม่เคยเห็นเงินจำนวนมากมายขนาดนี้มาก่อนในชีวิต เด็กหญิงคิดในใจว่าถ้าแม่มีเงินเยอะแบบนี้แม่ก็จะอารมณ์ดีแล้วตัวเองก็จะไม่ถูกทุบตีเหมือนเช่นที่ผ่านมาอีกเพราะตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาถ้าเด็กหญิงออกไปขายพวงมาลัยแล้วได้เงินน้อยก็จะแม่ทุบตีเป็นประจำบางวันก็ให้อดข้าวอดน้ำ แต่ถ้าแม่มีเงินเยอะก็จะไม่เจ็บตัวอีก
"แน่นอนสิ ค่าตอบแทนที่กูคลอดมึงเลี้ยงมึงมายังไงล่ะ ต่อไปมึงต้องอยู่ที่นี่เข้าใจไหมนังขวัญ"
"แม่พูดอะไรจ๊ะขวัญไม่เข้าใจ"
"มึงฟังกู...ต่อแต่นี้ต่อไปมึงต้องอยู่ที่นี่ เพราะบ้านนี้คือบ้านของพ่อมึงถึงตอนนี้พ่อมึงจะตายไปแล้วก็ตาม แต่ปู่ย่ามึงญาติพี่น้องพ่อมึงยังอยู่ต่อไปนี้มึงต้องอยู่กับพวกเขา อ่ะกระเป๋าเสื้อผ้าของมึงกูเก็บมาให้แล้ว" แม่โยนกระเป๋าเสื้อผ้ามาให้พอเปิดออกดูข้างในเป็นเสื้อผ้าของเด็กหญิงทั้งหมดโดยที่เด็กหญิงไม่รู้ว่าคนเป็นแม่แอบเก็บมาตอนไหน
"แล้วแม่ล่ะจ๊ะ แม่จะอยู่ที่นี่กับขวัญใช่ไหมจ๊ะ" นั่นคือสิ่งที่เด็กหญิงภาวนาถึงแม่จะไม่ค่อยรักแต่เด็กหญิงก็รักแม่อยากอยู่กับแม่
"กูจะอยู่ทำไมกูก็ไปตามทางของกูสิหมดหน้าที่ของกูแล้วกูเลี้ยงดูมึงมาตั้งห้าปีแค่นี้ก็เหนื่อยจะแย่แล้วเพราะฉะนั้นมึงต้องอยู่ที่นี่เข้าใจไหม กูไปล่ะ"
"ไม่เอาขวัญไม่อยู่ขวัญจะอยู่กับแม่" เด็กหญิงวิ่งไปกอดขาแม่เมื่อเห็นว่าแม่กำลังจะเดินจากไป
"ปล่อยกูเดี๋ยวนี้นะนังขวัญ กูบอกให้ปล่อยไง" แรงสะบัดของคนเป็นแม่ทำให้เด็กหญิงกระเด็นออกมาแต่เด็กหญิงก็ยังคลานเข้าไปกอดขาแม่ของตัวเองอย่างเดิม
"นังขวัญ!!! กุบอกให้มึงปล่อยกู!!!"
"ไม่ปล่อย ฮือออแม่จะทิ้งขวัญไว้ที่นี่ ฮือออ แม่จ๋าแม่พาขวัญไปด้วยนะแม่"
"แกต้องอยู่ที่นี่อยู่กับพ่อของแก"
"ไม่เอาขวัญไม่อยู่ ขวัญจะไปกับแม่ ฮือออ"
"มึงจะไปกับกูทำไมห๊ะ กูไม่มีเงินเลี้ยงดูมึงแล้ว มึงมันตัวซวยตั้งแต่เกิดมึงมากูก็มีแต่ความวิบัติมีแต่ความฉิบหาย ทำอะไรก็ไม่ขึ้นขายของก็เจ๊งเข้าบ่อนก็ถูกโกงดีแค่ไหนที่กูไม่ขายมึงให้เจ๊กหลังตลาด ที่กูพามึงมาอยู่ที่นี่ก็เพื่อที่มึงจะได้สบายเพราะบ้านพ่อมึงมันรวยมันมีเงินเลี้ยงดูมึงให้สุขสบายไปตลอดทั้งชาติ นี่กูหวังดีกับมึงนะนังขวัญ"
"ไม่ ขวัญไม่อยากสบายขวัญอยากอยู่กับแม่ ฮือออ ขวัญสัญญาจะทำงานทุกอย่างจะซักผ้าถูบ้านทำกับข้าวตอนเย็นก็จะออกไปขายพวงมาลัยทุกวันเอาเงินมาให้แม่ใช้เยอะๆ"
"เศษเงินแค่ไม่กี่ร้อยมันจะพอยาไส้อะไร ตอนนี้กูขายมึงให้ย่ามึงกูได้เงินค่าตัวมึงมาแล้ว มึงจะไปกับกูได้ยังไงห๊ะ"
"แม่เอาเงินคืนเขาไปเถอะนะ แล้วพาขวัญกลับบ้านนะจ๊ะแม่"
"เอ๊ะนังนี่ พูดไม่รู้เรื่องหรือไงห๊ะ กูสั่งให้มึงอยู่ที่นี่มึงก็ต้องอยู่ แล้วมึงก็ไม่ต้องหนีกลับไปที่บ้านนะเพราะกูจะย้ายไปอยู่กับผัวใหม่กู"
"แม่ให้ขวัญไปอยู่ด้วยสิจ๊ะ นะแม่นะ" เด็กหญิงอ้อนวอนแต่ก็ไม่เป็นผล
"ถ้าเอามึงไปก็เป็นภาระกูอีก มึงต้องอยู่ที่นี่ มึงปล่อยขากูได้ละ กูจะไปแล้ว"
"ไม่ปล่อย ฮือออ"
"ไม่ปล่อยใช่ไหมห๊ะ"
"โอ๊ย ฮือออแม่ขวัญเจ็บ" เด็กหญิงโดนกระชากผมแล้วถูกผลักจนหงายหลังจากนั้นคนเป็นแม่ก็รีบเดินออกไปจากบ้านพร้อมเงินจำนวนหนึ่ง
"แม่!!! ฮือออ แม่อย่าทิ้งขวัญ ฮือออ แม่จ๋า"
เด็กหญิงร้องไห้อย่างสุดเวทนาแต่ไม่มีใครสงสารเธอเลย ทุกคนยืนมองด้วยสายตาสมเพชและรังเกียจก่อนจะแยกย้ายกันไปปล่อยให้เด็กหญิงนั่งกอดกระเป๋าร้องไห้อยู่หน้าบันไดบ้าน เด็กหญิงมองออกไปหน้าประตูรั้วบ้านที่แม่ของเธอเพิ่งเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามองเธอเลยแม้แต่น้อย
"ฮือออ แม่ทิ้งขวัญทำไม ฮือออ แม่ ฮืออออ"
แจ้งก่อนอ่าน.....เรื่องนี้มีคำหยาบคายและมีการกระทำที่รุนแรงในบางEPเพราะฉะนั้นใครโลกสวยหรือไม่ชอบนิยายแนวนี้โปรดเลื่อนผ่านXX เขาเอื้อมมือไปที่หัวเตียงแล้วหยิบซองสี่เหลี่ยมเล็กๆ ที่ฉันคุ้นตาออกมาเพราะฉันเคยเก็บเศษซากของมันมาก่อน มันคือถุงยางอนามัย "คุณธามคะ อย่า!!!" ฉันกำลังจะบอกกับเขาว่าอย่าทำเพราะฉันรู้ว่าเขากำลังจะทำอะไรแต่เขากลับเข้าใจไปอีกอย่าง "ทำไม หรืออยากเอาสดกับกู อย่าหวังเลยว่ากูจะยอมสดกับคนอย่างมึง" สวบ!!!! ปึ่ก!!!!! "ไม่ กรี๊ดดดดดดด" ฉันกรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียงเมื่อเขาสอดใส่ท่อนเอ็นเข้าไปจนสุดทางฉันเจ็บแปลบไปทั้งร่างกาย จนน้ำตาไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด "เชี่ย!!! มึง ไม่เคยเหรอวะ" คุณธามก้มมองดูจุดเชื่อมต่อแล้วอุทานออกมา
เรื่องนี้เป็นเรื่องของพี่บอมคนดีเพื่อนสนิทอัยวาคุณแม่ของน้องเอิงซึ่งมีคุณพ่ออย่างพี่ภูที่หวงลูกสาวยิ่งกว่าอะไร มาลุ้นความรักต่างวัยของคู่นี้กันนะคะใครชอบแนวโคแก่กินหญ้าอ่อนห้ามพลาดเด็ดขาด ภูผาอัยวาอยู่ในเรื่อง กลลวงร้ายซ่อนรัก นะคะ
"เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนฉันจะไม่รับผิดชอบอะไรทั้งนั้น" "ค่ะ" ฉันฝืนความรู้สึกแล้วตอบออกไป ฉันไม่คิดว่าพี่ภูจะรับผิดชอบอะไรอยู่แล้วคำพูดของเขาเมื่อคืนฉันยังจำขึ้นใจ "และฉันก็หวังว่าเธอจะไม่เอาเรื่องที่เกิดขึ้นไปฟ้องแม่ฉันอีกว่าฉันรังแกเธอ" "ค่ะ" "สรุปก็คือเธอห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใครเด็ดขาดเพราะไม่อย่างนั้นฉันจะเอาเรื่องที่เธอเคยโกหกไปบอกพ่อเธอรวมถึงย่าเธอด้วยว่าเธอโกหกสร้างเรื่องหาว่าฉันล่วงเกินเธอทั้งที่ตอนนั้นฉันไม่ได้ทำ เธอคิดเอาก็แล้วกันว่าย่าเธอจะผิดหวังแค่ไหนที่หลานสาวสุดที่รักของท่านสร้างเรื่องโกหกหน้าด้านๆ เพื่อจับผู้ชาย" ฉันก้มหน้าแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้ง "เข้าใจที่พูดใช่ไหม" "อื้มมม" ฉันตอบเขาได้แค่นั้นเพราะพูดอะไรไม่ออกกลัวเขาจะรู้ว่าตอนนี้ฉันกำลังร้องไห้อยู่ "แต่ความผิดของเธอยังไม่หมดฉันยังไม่พอใจเพราะฉะนั้นเธอต้องมาที่นี่ทุกครั้งที่ฉันต้องการ แต่ถ้าเธอดื้อไม่ยอมมาฉันจะไปลากตัวเธอถึงบ้านไม่เชื่อก็คอยดู" "พี่ติดใจอัยก็บอกว่าเถอะไม่ต้องเอาเรื่องผิดไม่ผิดมาเป็นข้ออ้างหรอก" ฉันโต้กลับเพราะฉันไม่อยากให้พี่ภูคิดว่าฉันกลัวเขา "เธอพูดว่าไงนะฉันเนี่ยนะติดใจเธอ เหอะพูดผิดพูดใหม่ได้นะ"
"เพลง ฮึก ฮึกเพลง" น้ำเสียงสะอื้นด้วยความเจ็บปวดเมื่อเห็นคนที่ตัวเองรักอยู่ในสภาพนี้ "พะ พี่ไทม์เหรอคะ" มือบางลูบไปที่ใบหน้าของชายหนุ่มอย่างสะเปะสะปะ "พี่เองครับ ฮือออ เพลงพี่ขอโทษพี่ขอโทษพี่มันเหี้ยพี่มันเลวเพลงให้อภัยพี่ได้มั้ย" เขาจับมือคนรักแล้วนำมาแนบแก้มที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา "พี่รู้ได้ยังไงว่าเพลงอยู่ที่นี่" "พี่รู้ได้ยังไงไม่สำคัญ แต่พี่จะพาเพลงไปรักษาต่างประเทศที่นั่นหมอเก่งมากเพลงต้องหาย"
"เธอชอบเพื่อนฉันเหรอวะ เหอะดูสารรูปตัวเองซะก่อนเหอะยัยอ้วนก่อนจะมาบอกรักใครไอ้คิมมันหล่อขนาดนั้นเธอคิดว่ามันจะมาชอบผู้หญิงที่ทั้งอ้วนทั้งขี้เหร่แบบเธองั้นเหรอห๊ะ อย่างเธอมันไม่มองให้เปลืองลูกกะตาหรอกตัดใจจากมันซะเถอะ" "แต่...ฉันชอบคิมจริงๆนะ" "อย่างเธอถ้าอยากให้ไอ้คิมชอบมันก็พอมีวิธีอยู่นะอยากรู้มั้ยฉันจะบอก" "บอกมาสิ" "ข้อหนึ่งเธอคงต้องไปตายแล้วเกิดใหม่" "ห๊ะนายว่าอะไรนะ!!!" "ฟังฉันยังพูดไม่จบ ฉันยังมีข้อสองให้เธอเลือกนั่นก็คือเธอต้องไปศัลยกรรมให้มันดูดีกว่านี้ไม่แน่ไอ้คิมมันอาจจะหันมาสนใจเธอก็ได้ แต่..ฉันว่าเบ้าหน้าอย่างเธอคงไปไม่รอดทำไปก็แค่นั้นเปลืองเงินเปลืองแรงหมอเปล่าๆ เพราะฉะนั้นเธอตัดใจจากมันซะ" เรื่องนี้เป็นเรื่องราวของชมจันทร์พยาบาลสาวสวยกับอาร์ตเพื่อนสนิทของคิมหันต์จากเรื่อง ชังรักเมียรับใช้ นะคะ
"ลิล ลิลจำพี่ได้มั้ย" "พี่ พี่เหรอ" "ครับพี่เอง พี่คิมไงสามีของลิล" "สามี สามี" แววตาว่างเปล่าจ้องผมไม่วางตาก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัว "ไม่ ไม่ กรี๊ดดดด ไม่ออกไป ฮืออออ ออกไป ฮืออออ"
เพิ่งหย่ากับอดีตสามีไปไม่นานแต่ปรากฏว่าตัวเองท้อง จะทำอย่างไรดี? หรือจะให้อดีตสามีรับผิดชอบ แต่ก็ไม่คิดว่าอดีตสามีมีคนรักใหม่ไปแล้ว ชีวิตของถังชีชีนั้นช่างสับสน ช่างน่าวิตกกังวลและไม่รู้จะอธิบายยังไงดี เธอต้องคอยระวังไม่ให้คุณเฟิงรู้เรื่องการตั้งครรภ์จนกระทั่งคลอดลูกออกมาอย่างปลอดภัย แต่ไม่คิดว่าจะถูกเขาบังคับถึงเพียงนี้ "เราหย่ากันแค่สี่เดือน แต่เธอกลับตั้งครรภ์ได้เจ็ดเดือนแล้ว บอกมาดี ๆ ว่า ลูกเป็นของใคร!"
หลินตงหยาง อายุ 27 ปี เติบโตมากับแม่เพียงสองคน ในวัยเด็กหลินตงหยางเคยมีพ่อผู้ให้กำเนิดแต่หลังจากที่พ่อได้งานใหม่ในเมืองหลวงพ่อที่เคยมีก็ไม่มีอีกแล้ว พ่อกลับมาหย่าขาดกับแม่ทันทีที่ไปทำงานในเมืองหลวงได้เพียง 2 เดือน ด้วยให้เหตุผลในการหย่าว่า แม่กับและเขาคือตัวถ่วงความเจริญในชีวิตพ่อ สาเหตุก็ไม่มีอะไรมากแค่พ่อหน้าตาหล่อเหลาและเป็นที่ถูกใจของลูกสาวหัวหน้างาน เพื่อตำแหน่งงานและความเป็นอยู่ที่สบายขึ้น พ่อเลือกที่จะทิ้งภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากที่ผ่านเรื่องยากลำบากมาด้วยกัน หย่าขาดกับภรรยาเพื่อไปแต่งงานใหม่ มีชีวิตใหม่ในเมืองหลวง โดยทิ้งคนข้างหลัง ทิ้งภรรยาที่เคยสาบานว่าจะอยู่ครองคู่กันตลอดไป ในปีที่เขาเรียนจบมหาวิทยาลัย แม่ก็ล้มป่วยและจากเขาไปในที่สุด สาเหตุที่หลินตงหยางเสียชีวิต เพราะทำงานหนัก อาชีพโปรแกรมเมอร์ตัวเล็กๆ อย่างเขา ต้องพยายามทำงานให้ได้ตามที่หัวหน้าสั่งมา ในที่สุดเขาก็พัฒนาเกมกำลังภายในของบริษัทได้สำเร็จ หลินตงหยางนอนหลับไปด้วยความสบายใจ แต่ทว่าพอเขาลืมตาตื่นขึ้นมาอีกที นี่ไม่ใช่คอนโดหรูย่านใจกลางเมืองปักกิ่ง หลังคามุงหญ้านี่คืออะไร มันควรจะเป็นเพดานสีขาวสิ เมื่อมองไปรอบๆ ห้องนี่คืออะไร นี่มันไม่ใช่ผนังที่ทำมาจากคอนกรีต มันคือดินเหนียว หลินตงหยางคิดว่าตัวเองฝันไป เขาหลับตาลงอีกครั้งแล้วลืมตาขึ้น ทุกอย่างยังเหมือนเดิม มารดามันเถอะ เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง หลังจากแน่ใจแล้วว่าไมไ่ด้ฝัน ตอนนั้นเองเขารู้สึกปวดหัวขึ้นมาอย่างรุนแรง และในหัวของเขามีภาพเหตุการณ์ของเด็กชายที่ชื่อเดียวกับเขา หลินตงหยาง อายุ 10 ขวบ เรื่องราวชีวิตตั้งแต่เกิดจนตายไปของเด็กชาย ทำเอาหลินตงหยางกำมือแน่น ก่อนจะสบถออกมา “พ่อสารเลว เฉินซื่อเหม่ยชัดๆ” และตามมาด้วยเสียงร้องไห้ของน้องสาว สาเหตุที่เด็กชายหลินตงหยางเสียชีวิต เพราะถูกผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นย่าแย่งผักป่าและทุบตี ทั้งๆ ที่คนพวกนั้นได้ตัดขาดพับพวกเขาสามแม่ลูกแล้ว แต่ยังมิวายข่มเหงรังแก
เซิ่งหนานหยินเกิดใหม่แล้ว ชาติที่แล้ว เธอถูกชายชั่วหักหลัง ถูกชายเสแสร้งใส่ร้าย โดนครอบครัวสามีเล่นงาน จนทำให้เธอล้มละลายและเป็นบ้าไป ในท้ายที่สุด เธอเสียชีวิตอย่างน่าสลดใจด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อเธอตั้งครรภ์ได้ 9 เดือน แต่คนร้ายกลับทำเงินได้มากมาย และใช้ชีวิตทั้งครอบครัวอย่างมีความสุข เกิดใหม่ครั้งนี้ เซิ่งหนานหยินคิดตกอล้ว อะไรที่ว่าพระคุณช่วยชีวิต คนรักในใจอะไรกัน ล้วนไม่ต้องไปสน เธอจะจัดการชายชั่วหญิงร้าย สร้างชื่อเสียงให้กับตระกูลเก่าของตนเองขึ้นมาใหม่อีกครั้งและนำตระกูลเซิ่งไปสู่จุดสูงสุดของชีวิต สิ่งที่แตกต่างออกไปก็คือ คนที่หยิ่งมาตลอดในชาติที่แล้ว กลับเป็นฝ่ายริเริ่มมาหาเธอ "เซิ่งหนานหยิน การแต่งงานครั้งแรกผมไม่ทัน การแต่งงานครั้งที่สองก็ต้องถึงคิวผมแล้วสินะ"
ในชีวิตชาติที่แล้ว เพื่อช่วยรักแรกของตัวเอง คนชั่วสามคนได้ทำลายพลังการต่อสู้ของนาง ตัดแขนขาของนางออก ตัดเส้นเลือดของนางและปล่อยเลือดของนางไหลออกมาทั้งอย่างนั้น และทรมานนางจนตาย เมื่อเกิดใหม่ครั้งนี้ นางวางแผนอย่างรอบคอบ โดยสาบานว่าจะให้พวกเขาได้สัมผัสกับความทุกข์ทรมานที่นางเคยประสบมา! รักแรกที่ไร้เดียงสาอะไรกัน ที่จริงก็เป็นเพียงผู้หญิงที่ตีสองหน้าเก่ง อยากจะไต่ขึ้นไปสูงเหรอ งั้นก็จะให้เจ้าปีนขึ้นไป ยิ่งปีนขึ้นสูงมากเท่าไร ตอนตกลงมาก็จะยิ่งเจ็บมากเท่านั้น! พวกสวะสมควรได้รับบาปกรรมของพวกสวะ พวกมันทำชั่วกับนางไปชั่วชีวิตหนึ่ง นางจะทำให้พวกมันไม่ตายดี พวกคนที่เจ้าเล่ห์ ตีสองหน้าเก่ง นางจะจัดการกับทุกคน! แต่นางไม่เคยคิดเลยว่าในการแก้แค้นของนาง นางจะไปมีเรื่องกับเสด็จอาที่เป็นเจ้าแผนการเข้า ที่วัน ๆ ต้องการให้นางจูบและกอดเขาตลอดทั้งวัน ในขณะที่นางแก้แค้นคนชั่วนั้นยังสามารถสนิทสนมกับเสด็จอาด้วย ในความจริงแล้ว การที่เป็นผู้หญิงชั่วๆ ก็มีความสุขมาทีเดียวกว่าที่คิดเลย!
ตลอดระยะเวลาสามปีที่หยุยเอินแต่งงานกับฝู้ถิงหย่วน เธอพยายามทำหน้าที่ภรรยาให้ดีที่สุด เธอคิดว่าความอ่อนโยนของตนจะสามารถละลายใจที่เย็นชาของฝู้ถิงหย่วนได้ แต่ต่อมาเธอก็รู้ตัวว่าไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหน ผู้ชายคนนี้ก็ไม่มีวันจะตกหลุมรักเธอได้ ด้วยความสิ้นหวังของเธอ สุดท้ายเธอตัดสินใจที่จะยุติการแต่งงานครั้งนี้ ในสายตาของฝู้ถิงหย่วน หยุยเอิน ภรรยาของเขาเป็นผู้หญิงที่โง่ ไม่มีอะไรดีเลยสักอย่าง แต่เขาก็คิดไม่ถึงว่าภรรยาของเขาจะกล้าโยนใบหย่าใส่เขาต่อหน้าคนมากมายในงานเลี้ยงวันครบรอบฝู้ซื่อ กรุ๊ป หลังจากหย่าร้าง ทุกคนต่างคิดว่าพวกเขาจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกต่อไป แต่เรื่องราวระหว่างทั้งสองคงไม่ได้จบลงอย่างง่าย ๆ แบบนี้ หยุยเอินได้รับรางวัลบทภาพยนตร์ยอดเยี่ยม และคนที่เป็นผู้มอบถ้วยรางวัลให้กับเธอก็คือฝู้ถิงหย่วน หยุยเอินคิดไม่ถึงว่าผู้ชายที่สูงส่งและแสนเย็นชาคนนี้จะลดตัวลงอ้อนวอนเธอต่อหน้าผู้ชมทั้งหมด"หยุยเอิน ก่อนหน้านี้คือผมผิดเอง ขอโอกาสให้ผมอีกครั้งได้ไหม"หยุยเอินยิ้มด้วยความมั่นใจ"ขอโทษนะคุณฝู้ ตอนนี้ฉันสนใจแต่เรื่องงาน"ชายหนุ่มคว้ามือเธอไว้ ดวยตานั้นเต็มไปด้วยความผิดหวัง หยุยเอินสบัดมือเขาและเดินจากไปโดยปราศจากความลังเลใด ๆ
เมื่อนางย้อนยุคกลายเป็นพระชายาคังที่ถูกขังอยู่ในโรงขังคนบ้า เพิ่งมาถึงฉินเซิงก็กำจัดคนสองคนที่ต้องการทำร้ายนาง นางบุกเข้าไปในงานแต่งงานของคู่รักชั่วชาสองคนนั้นในชุดแดง นางหยิ่งผยองและยั่วยุ ทำให้ชายชั่วโกรธจนกัดฟันแน่นแต่กลับทำอะไรไม่ได้ และหญิงร้ายนั้นก็เกลียดชังอย่างมากทว่าเอาคืนไม่ได้ ท่านอ๋องจิ้นได้เห็นสถานการณ์ทั้งหมดนี้ เขาโค้งงอริมฝีปาก สตรีนางนี้ช่างแตกต่างจากคนอื่นจริงๆ ถูกใจเหลือเกิน เขาจะเอาชนะใจนางและให้ชีวิตที่ดีแกนาง