ดาวน์โหลดแอป ฮิต
หน้าแรก / โรแมนติก / เกิดใหม่ไปทำภารกิจหยุมหัวป๊ะป๋ากลับบ้าน
เกิดใหม่ไปทำภารกิจหยุมหัวป๊ะป๋ากลับบ้าน

เกิดใหม่ไปทำภารกิจหยุมหัวป๊ะป๋ากลับบ้าน

5.0
29 บท
1.2K ชม
อ่านเลย

เกี่ยวกับ

สารบัญ

ว่ากันว่าคนตายไปแล้วจะกลายเป็นเถ้าถ่าน กลายเป็นปุ๋ยอินทรีย์ให้ต้นไม้ใบหญ้า สิ้นสุดวงจรชีวิต ไม่มีวัฏสงสาร ไม่มีการเวียนว่ายตายเกิด ถ้านั่นเป็นความเชื่อในทางวิทยาศาสตร์น่ะนะ สายลมเคยเชื่อแบบนั้น ด้วยเป็นเด็กเรียนด้านวิทยามากระทั่งวันนี้ความคิดของเขาถึงได้เปลี่ยนไป “เจ้าเม่นน้อย ตื่นได้แล้วลูก” นั่นแหละครับ สายลมที่ควรจะตายไปตั้งแต่รถชนกระเด็นอัดเสาไฟฟ้าแม้เดินอยู่บนทางม้าลาย ...เช้านี้กลับได้ยินน้ำเสียงหวาน ๆ ปลุกให้ตื่นแล้วเรียกเขาว่าลูกอีกครั้ง...

บทที่ 1 Episode 1 : คุณพ่อของสายลมจากไปนานแล้ว

ว่ากันว่าคนตายไปแล้วจะกลายเป็นเถ้าถ่าน กลายเป็นปุ๋ยอินทรีย์ให้ต้นไม้ใบหญ้า สิ้นสุดวงจรชีวิตไม่มีวัฏสงสาร ไม่มีการเวียนว่ายตายเกิด ถ้านั่นเป็นความเชื่อในทางวิทยาศาสตร์น่ะนะ สายลมเคยเชื่อแบบนั้น ด้วยเป็นเด็กเรียนด้านวิทยามา กระทั่งวันนี้ความคิดของเขาถึงได้เปลี่ยนไป

“เจ้าเม่นน้อย ตื่นได้แล้วลูก”

นั่นแหละครับ สายลมที่ควรจะตายไปตั้งแต่รถชนกระเด็นอัดเสาไฟฟ้าแม้เดินอยู่บนทางม้าลาย เช้านี้กลับได้ยินน้ำเสียงหวาน ๆ ปลุกให้ตื่นแล้วเรียกเขาว่าลูกอีกครั้ง ทั้งที่แม่ควรจะตายไปตั้งแต่เมื่อสิบห้าปีก่อนแล้ว แม่ของสายลมเป็นกลุ่มเพศผู้ชายท้องได้ ส่วนพ่อเป็นหนุ่มหล่อหน้าตาดี ครอบครัวของเขาอบอุ่นมากกระทั่งอุบัติเหตุมาพรากชีวิตของคนทั้งสองไป

สายลมกลายเป็นเด็กเก็บตัวนับตั้งแต่นั้นมา เขาใช้ชีวิตอยู่ในโลกของตัวเอง ทำหน้าที่ของตัวเอง พยายามใช้ชีวิตให้ดีที่สุดอย่างที่พ่อกับแม่เคยบอกเอาไว้ เงินประกันชีวิตที่ทั้งสองทิ้งเอาไว้ให้และสมบัติทางฝั่งพ่อ คุณปู่คุณย่าก็ยกให้สายลมทั้งหมด พอให้ได้ใช้ชีวิตสบาย ๆ ไปอีกหลายสิบปี

ทว่าคนที่รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบพังลงไปหมดแล้วก็แค่ใช้ชีวิตไปวัน ๆ ไม่มีจุดหมาย แค่อยากทำให้ชีวิตของตนเองเกิดประโยชน์ต่อคนอื่นมากที่สุด ให้สมกับที่พ่อกับแม่อุตส่าห์สร้างเขาขึ้นมา

“ไงเจ้าเม่นน้อย ไม่สบายอีกหรือเปล่าเนี่ย”

พระพายยกมือขึ้นอังหน้าผากเล็กจ้อยของลูกรักที่กำลังนอนทำตาแป๋วอยู่บนที่นอนด้วยความเป็นห่วง แค่ตัวของสายลมไม่ร้อนแล้วก็วางใจ เมื่อคืนเด็กน้อยในชุดเม่นเน่าตัวร้อนมากจนเขากลัวว่าลูกจะช็อก คอยเช็ดตัวให้ตลอดทั้งคืนเพราะไม่มีรถพาไปหาหมอ คิดว่าตอนเช้าจะพาไปไม่คิดว่าไข้จะลดลงเร็วขนาดนี้

“หม่าม้า”

เสียงเล็ก ๆ ร้องเรียกแผ่วเบาก่อนที่หยดน้ำตาจะไหลออกมาอย่างไม่อาจห้าม สายลมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่เขาตาย ก็ถูกพามาที่นี่ มาอยู่ในร่างเด็กสามขวบ มาเจอกับคนที่หน้าตาเหมือนแม่อีกครั้ง ไม่ว่าจะเป็นน้ำเสียง แววตา หรือแม้กระทั่งความรู้สึกคุ้นเคยที่มีต่อกัน มันเหมือนกับว่าเขาได้มาเกิดใหม่ มาเจอกับแม่ที่จากไปนานแล้วอีกครั้ง

เห็นลูกร้องไห้พระพายก็โผเข้ากอดด้วยความตกใจ กลัวว่าลูกจะเจ็บป่วยตรงไหนเพราะสายลมไม่ยอมพูดอะไรนอกจากร้องไห้แล้วกอดเขาเอาไว้แน่น เวลาที่สายลมป่วยก็มักจะเป็นแบบนี้ สามปีที่ผ่านมาแทบไม่พูดจานอกจากส่งเสียงร้องและเรียกชื่อเขาเป็นบางครั้ง เพราะส่วนใหญ่เจ้าตัวเล็กของเขาจะนอนใส่เครื่องช่วยหายใจอยู่ในโรงพยาบาลเสียมากกว่า

“หม่าม้า ฮึก…”

ถ้าหากความฝันของเขาเป็นเรื่องจริงก็หมายความว่ามีใครบางคนให้โอกาสเขา ให้โอกาสได้กลับมาเจอครอบครัวที่ตนเองรักอีกครั้ง แต่ว่าพ่อของเขาไปไหนล่ะ?

“เจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ”

มือเรียวตบก้นน้อยดังแปะ ๆ ปลอบโยนลูกน้อย แต่สายลมก็เอาแต่ส่ายหน้าไปมา กอดผู้ให้กำเนิดไว้แน่นด้วยความรู้สึกหวงแหน เขากลัวว่าจะต้องจากกันอีกครั้ง จากกันไปตั้งแต่ที่สายลมยังเป็นเด็ก จากกันทั้งที่ยังไม่ได้บอกลา สุดท้ายก็ร้องไห้จนหลับไปในขณะที่พระพายพาลูกน้อยนั่งรถเมล์ไปหาหมอที่โรงพยาบาล

เมื่อคืนสายลมไข้ขึ้นสูงมาก ถึงตอนนี้จะดูปกติดีแต่คนเป็นแม่ยังไม่วางใจ ร่างกายของสายลมไม่แข็งแรงตั้งแต่เกิดเนื่องจากคลอดก่อนกำหนด อีกทั้งพระพายยังไม่มีเงินทองมากพอที่จะดูแลเด็กน้อยให้ดี ให้ได้รับการรักษาที่ครอบคลุม ได้แต่ประคองอาการไปเรื่อย ๆ เท่าที่แม่คนหนึ่งจะทำได้ในตอนนี้

“อือ…หม่าม้า”

พระพายคว้ามือน้อยเอาไว้ไม่ให้สายลมขยี้ตา ก่อนจะโน้มตัวลงจุมพิตกระหม่อมเล็กด้วยความรักใคร่ หมอบอกว่าอาการของสายลมดีขึ้นมากทั้งที่เมื่อคืนยังเป็นไข้สูงอยู่เลย กระนั้นก็นับว่าเป็นข่าวดี

“กลับบ้านไปหาคุณตาดีกว่าเนอะ”

“อื้อ”

สายลมกอดคอผู้เป็นแม่เอาไว้แล้วเหลือบมองโลกใบใหม่ที่ตนเองมาอยู่ก็ไม่ต่างจากโลกเดิมนัก แม่พาขึ้นรถเมล์ร้อน ๆ ก็ไม่ปริปากบ่น เดิมทีสายลมก็เดินทางด้วยรถสาธารณะเองเป็นประจำอยู่แล้วจึงไม่ได้รู้สึกว่าลำบากอะไร แต่ดูเหมือนว่าแม่ของเขาจะไม่ค่อยมีเงินหรือเปล่า บ้านพักก็เก่าเก็บทรุดโทรมทั้งยังเล็กแคบ ต่างจากโลกก่อนโดยสิ้นเชิงเลย

“หม่าม้า ฉายยมหิวนม”

ร่างบางกะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะยกยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจที่สายลมเริ่มพูดคุยได้เหมือนเด็กทั่ว ๆ ไปบ้างแล้ว แม้ว่าเงินในกระเป๋าจะเหลือไม่ถึงห้าร้อย แม้ว่าพรุ่งนี้จะต้องเอาเงินไปซื้อของมาขายประทังชีวิตไปวัน ๆ แต่พระพายก็ยอมเจียดเงินจำนวนนี้ไปซื้อนมสำหรับเด็กที่ราคาแสนแพงให้ลูกอยู่ดี

มือน้อยจับกล่องนมไว้แน่นดูดเสียงดังฟืดเหมือนเด็กตะกละเรียกความเอ็นดูจากคนแม่ได้ไม่น้อย ก็ตั้งแต่เช้าเขายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยเพราะตื่นมาก็เอาแต่ร้องไห้จนหลับ รู้สึกตัวตื่นอีกทีก็อยู่โรงพยาบาลโดนคุณหมอฉีดตูดไปแล้ว

“หม่าม้าไม่หิวเหยอ”

“ค่อยกลับไปกินที่บ้านครับ ป่านนี้คุณตาทำกับข้าวรอแล้ว”

“อ้อ”

ริมฝีปากอิ่มเล็กขบเม้มลงเล็กน้อยระหว่างเดินตามการจับจูงของพระพายกลับบ้าน เขาไม่กล้าเอ่ยปากถามว่าคุณพ่อไปไหน ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมายังไม่เห็นอีกคนเลย แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยปาก บางทีคุณพ่ออาจจะไปทำงานแล้วเย็นนี้คงกลับมาหาเขาล่ะมั้ง

กับข้าวมื้อแรกหลังจากมาเกิดใหม่ของสายลมเป็นข้าวต้มปลาที่แกะก้างออกอย่างดี กับแครอทหั่นเป็นรูปดอกไม้สวยงาม อยากจะบอกเหลือเกินว่าต่อให้แม่หั่นเป็นลูกเต๋าธรรมดาเขาก็กินได้ ก็เนื้อในเขามันไม่ใช่เด็กสามขวบอยู่แล้วนี่นา

“เดี๋ยวตอนเย็นหม่าม้าต้องไปเปิดร้านที่หน้าปากซอย เม่นน้อยอยู่กับคุณตานะ”

สายลมในชุดเม่นขนฟูเอียงคอมองมารดาตาใส ตอนเช้าก็ขายของ เย็นก็ขายของ กว่าจะเก็บร้านล้างจานแล้วแม่จะได้พักเมื่อไหร่ คุณพ่อก็อีกคนไปไหนก็ไม่รู้ไม่เห็นว่าช่วยกันบ้างเลย สายลมไม่อยากให้มารดาเหนื่อยเพียงคนเดียว

“ยมไปด้วยคับ”

“หือ มีแต่ฝุ่นกับควันอยู่ที่บ้านแหละเดี๋ยวหนูจะไม่สบายนะครับ”

สายลมหันไปทำตาใสออดอ้อนคุณตาแต่ก็ไม่เป็นผล ไม่มีแม้แต่ความเห็นใจให้กับชีวิตน้อย ๆ ที่น่าสงสาร เขาอยากบอกว่าเขาหายดีแล้วแต่ก็เข้าใจในความเป็นห่วงของคนเป็นแม่ ร่างกายนี้ป่วยหนักมานานนมหม่าม้าพระพายจะกังวลก็ไม่แปลกหรอก

คล้อยหลังพระพายออกไปเปิดร้านเตรียมขายของสายลมก็เดินเตาะแตะเข้าไปหาคุณตา เขาอยากรู้ว่าพ่อไปไหนเหตุใดไม่มีใครพูดถึง อีกอย่างหม่าม้าลำบากขนาดนี้ทำไมไม่มาช่วยกันหาเงิน หรือว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เขาไม่เชื่อหรอกว่าเขามาเกิดใหม่เจอหม่าม้าได้แต่จะไม่เจอปะป๋า ในโลกก่อนเราสามคนอยู่ด้วยกัน โลกใบนี้ก็ต้องได้อยู่ด้วยกันสิ!

“คุณตาทำอะไยเหยอ”

ดวงตาใสแจ๋วมองมือที่เริ่มเหี่ยวย่นตามกาลเวลากำลังเหลาไม้ไผ่อย่างคล่องแคล่ว ในขณะที่เขานั่งอยู่เฉยๆ ยังรู้สึกเสียววูบวาบที่นิ้วมือ มีดคมขนาดนั้นโดนบาดขึ้นมาคงไม่ต้องพูดถึงความฉกรรจ์ของบาดแผลเลย

“เหลาตอก ตอนเช้าพระพายจะได้เอาไปมัดห่อข้าวเหนียวขาย”

“อ้อ หม่าม้าขายข้าวเหนียวไก่ทอดนิเอง”

คุณตาวัตรพยักหน้าตอบหลานชายตัวน้อย ก่อนจะพักมือจากของที่ทำอยู่แบ่งเวลามาเล่นกับหลานบ้าน เห็นหลานอาการดีขึ้นคนเป็นตาย่อมดีใจเป็นธรรมดา ไม่ว่าจะเป็นลูกชาย หรือหลานชายของเขาล้วนแล้วแต่น่าสงสารด้วยกันทั้งนั้น คนหนึ่งอาภัพรัก ส่วนอีกคนก็อาภัพพ่อ ได้แต่หวังว่าชีวิตของสายลมจะไม่ต้องเจอเรื่องราวที่ซ้ำรอยของพระพายอีก ไม่อย่างนั้นหัวใจของหัวหน้าครอบครัวแบบเขาคงสลายกว่านี้

เสียใจที่ตนเองเป็นแค่คนแก่ไร้ประโยชน์ช่วยอะไรลูกหลานไม่ได้เลย หากว่าเขามีความสามารถมากกว่านี้ หากว่าเก่งและขยันมากกว่านี้ ชีวิตของพระพายกับสายลมจะมาอยู่ในที่แบบนี้ได้อย่างไร

“คุณตาคับ”

เจ้าตัวน้อยโถมตัวเข้ากอดคนเป็นตาอย่างออดอ้อน ทำเอาหัวใจคนแก่เหลวไปหมด ฝ่ามือหยาบกร้านจากการทำงานหนักลูบศีรษะทุยด้วยความอ่อนโยน ได้แต่คิดว่าจะทำอย่างไรให้หลานชายไม่ต้องมีชีวิตที่ลำบากแบบนี้อีก จะทำอย่างไรให้เด็กน้อยมีอนาคตที่สดใสกว่าที่แม่ของของเขามี

“ปะป๋าของฉายยมไปไหนเหยอ”

สายลมเงยหน้าขึ้นมองผู้อาวุโสในขณะที่อีกคนก็ก้มลงมามองเขาอยู่เช่นกัน ตาวัตรเงียบไปชั่วขณะเพราะไม่รู้จะบอกหลานอย่างไร กระทั่งสุดท้ายก็เอ่ยปากในสิ่งที่สายลมไม่อยากได้ยินมากที่สุด

“คุณพ่อของสายลมจากไปนานแล้ว…”

อ่านต่อ
img ไปดูความคิดเห็นเพิ่มเติมที่แอป
ออกใหม่ล่าสุด: บทที่ 29 Episode 29 : ไดอารี่ของสายลม   02-12 09:24
img
ดาวน์โหลดแอป
icon APP STORE
icon GOOGLE PLAY