'รัก' ของคนอื่นคือสิ่งหอมหวานเสมอ แต่กับเธอมันคือยาขมที่พะอืดพะอมกลืนไม่ลงคอเสียที... อยากมีความตายเป็นที่พึ่งพิงแต่ก็ไร้สิทธิ์เรียกร้อง ***** "อย่าคิดหนีไปจากที่นี่...ถ้าไม่อยากเจ็บตัว" เสียงเหี้ยมของชายมาดขรึมอย่างอานัสเอ่ยขึ้นพร้อมชี้หน้าอย่างข่มขู่ "ท่านจะฆ่าก็ฆ่าเลย สิ้นลมหายใจฟาตินคนนี้จะได้หมดทุกข์ และไร้ความทรมาน! อึก ฮึก ฮึก" ฟาตินตะเบ็งเสียงกร้าวโดยไม่คิดกลัว เมื่อตั้งแต่ที่ตัวเองมาอยู่ที่นี่ด้วยเม็ดเงินที่ถูกเขาซื้อมาย่ำยี มันทำให้หัวใจของเธอเจ็บช้ำระบม ร่างกายทุกข์ระทมขมขื่น แรงจะฝืนสู้ต่อแทบไม่มี ศักดิ์ศรีหดหายโดนทำร้ายร่างกายจนบอบช้ำ "อย่าปากดีให้มาก...เธอมันก็แค่ผู้หญิงในฮาเร็มที่เราซื้อมาสนองตัณหาเท่านั้น...อย่าได้คิดมีสิทธิ์มาต่อรอง แม้กระทั่งความตาย!!" ร่างกายหนาปรี่ประชิดตัวฟาติน มือใหญ่บีบปากของเธอจนเจ็บร้าว ดวงตาคมแข็งกร้าวดุดัน จ้องมองหน้าที่แปดเปื้อนด้วยคราบน้ำตาอย่างเฉยชา แต่คนร่างเล็กที่โดนทำร้ายเจ็บปวดเจียนตาย ร่างกายที่บอบช้ำอยู่แล้ว ยิ่งเพิ่มความเจ็บปวดเมื่อโดนสัมผัสด้วยแรงชายมากเป็นทวี "จะทรมานกันแบบนี้ไปถึงไหน!" "ตลอดชีวิต!"
“ตลอดชีวิตที่เหลือของเธอ มันจะต้องถูกเราบีบกำ เสมือนลูกนก...หึ!”
...สิ่งที่ได้ฟังทำเอาฟาตินนั้นแทบเข่าทรุด ดวงตาคมกลมโตสั่นระริกเอ่อคลอด้วยม่านน้ำตาของคนสิ้นหวัง เธอถูกกักขังอยู่ในคฤหาสน์หลังโตโอ่อ่า ที่หญิงสาวหลายคนฝันหาอยากเข้ามาเหยียบสักครั้ง แต่...สำหรับฟาตินนั้นอยากจะหาทางหนีทุกเวลานาที
"ฮึก อึก ท่านอานัส~~"
เธอพูดเสียงแผ่วสะอื้นจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาคมเฉี่ยวของชายร่างสูงตรงหน้าอย่างตัดพ้อ
"หุบปาก แล้วเงียบซะ! น่ารำคาญเสียจริง อ่อ...แล้วควรรู้จักหน้าที่ของตัวเองด้วยล่ะ หากเราเสร็จจากอีกคนเดี๋ยวเราจะเข้ามาหา...ก็แค่ลูกนกน้อยที่คอยเวลา ไม่ได้สำคัญอะไรโปรดอย่าเข้าใจผิดว่าเรานั้นพิศวาส"
ว่าจบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่คำพูดย้ำนั้นยิ่งที่กรีดลึกลงกลางใจสาว
เธอที่ได้แต่มองหน้าเขาด้วยม่านน้ำตาสีใส ไยเขาถึงเหยียบย่ำหัวใจของหญิงสาวตัวเล็กได้ถึงเพียงนี้ ไม่รักกันยังหยาบช้าทำร้ายกันได้ลงคอ ไม่คิดจะปรานีใด ๆ แม้กระทั่งร่างกายและความรู้สึกของเธอ
"ท่านมันคนไร้หัวใจ ท่านอานัส"
ฟาตินเอ่ยย้ำด้วยน้ำเสียงของคนหมดหวัง พลังแรงใจที่จะชีวิตอยู่ต่อเริ่มเลือนลาง อยากตายให้หมดกรรมและสิ้นทุกข์ก็กลับได้มีชีวิตอยู่ต่อ ไม่รู้จะช่วยเหลือเธอทำไมในครั้งก่อน ทั้งที่ไม่คิดจะไยดีกันเลยสักนิด
"หึ!!...หัวใจอย่างนั้นหรือฟาติน อะไรที่เรียกว่าหัวใจกัน!!"
อานัสที่ได้ยินคำพูดที่แสลงหูจากปากของฟาติน ด้วยอารมณ์ที่ร้อนพล่านเกรี้ยวกราดในทันตา ปรี่ประชิดตัวแล้วบีบใบหน้าของฟาตินจนยู่ กลีบปากสวยกระจับย่นแทบติดกัน ความเจ็บปวดเริ่มคืบคลานเข้าสู่ ผิวกาย เมื่อแรงมือชายบีบแรงจนน้ำตาของเธอไหลรินอาบสองแก้วนวลด้วยความเจ็บระบม
"ฟาตินเจ็บ"
เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงไม่ชัดเจน ปากที่ถูกบีบแรงจนแทบแหลก ทำให้ไม่อาจจะทานทนได้ไหว ดวงตาคมกริบที่จ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของคนตัวโตอย่างอ้อนวอน ขอให้ผ่อนปรนแรงบีบนี้คลายเสียที เมื่อตอนนี้เธอเจ็บแปล๊บแทบทนไม่ไหว เเรงชายชาตรีที่หนักแน่นหญิงบอบบางคนไหนจะทานทนได้
"ดี!!! แล้วจำใส่สมองโง่ ๆ ของเธอด้วยว่าไอ้ บราฮิม มันไม่มีวันปันใจมารักผู้หญิงในฮาเร็มแบบเธอ!...เพราะหัวใจของมันไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนก็มีเพียง ม่านฟ้า มงคลกุล เพียงหญิงเดียวที่ยืนหนึ่งในหัวใจ ไม่ใช่ผู้หญิงชั้นต่ำ!!...อย่างเธอ"
สายตาคมไล่มองหญิงที่ฟุบกับพื้นอย่างหยามเหยียด เอื้อนเอ่ยคำสุดท้ายด้วยน้ำเสียงต่ำ อานัสพูดขึ้นด้วยความโกรธเกรี้ยว เมื่อเสี้ยวหัวใจของฟาตินเขาย่อมรู้ดีว่าเธอมีใคร เพื่อนที่เคยสนิทผันกลายเป็นศัตรู ด้วยเหตุผลส่วนตัวจนแคลงใจกันไม่คิดอาจจะสานสัมพันธ์ให้แน่นแฟ้นดังเดิม
ใบหน้าสวยคมถูกสะบัดปล่อยแรงจนหน้าหัน หญิงสาวร่างกายบอบบางล้มฟุบกับพื้นพรมหรู ความเจ็บปวดของร่างกายว่าทรมานแล้ว แต่ความเจ็บปวดทางใจนั้นทรมานแทบเจียนตาย ยิ่งถูกชายที่ไม่ได้มีใจซื้อมา เพื่อสนองตัณหาความใคร่หรือเหตุใดก็ไม่ทราบชัดแน่นอน แต่ที่แน่แท้คือเขาซื้อเธอมาทรมานคงเป็นเหตุผลเดียวในตอนนี้
"ฮึก อึก...ฆ่าฟาตินเสียเถิด เพราะเกิดมาก็ไม่เคยได้รับรักจากใครอยู่แล้ว แม้กระทั่งพ่อแม่บังเกิดเกล้ายังกล้าขายลูกสาวกิน"
สิ่งที่ได้ฟังยิ่งตอกย้ำและบาดลึกลงขั้วหัวใจ ฟาตินพูดบอกอย่างคนสิ้นหวัง น้ำเสียงเศร้าเอื้อนเอ่ยอย่างตัดพ้อ เมื่อชีวิตที่เป็นอยู่ตอนนี้ช่างทรมานเหลือเกิน
"มันง่ายไปฟาติน!"
ปัง!!...เมื่อสิ้นคำพูดเหี้ยมเข้ม ประตูห้องบานใหญ่ถูกปิดกระแทกเสียงดัง ชายหนุ่มเดินออกจากห้องที่เสมือนกรงขังสำหรับฟาติน เธอมองตามแผ่นหลังหนาด้วยสายตาเศร้าหมอง เขายอมซื้อเธอมาเพื่อย่ำยีให้เจ็บช้ำน้ำใจ แม้จะเคยเป็นหญิงในฮาเร็มขายกายย่อมมีหัวใจไม่ต่างกัน