ดาวน์โหลดแอป ฮิต
หน้าแรก / มหาเศรษฐี / ทาสรักจอมโจร
ทาสรักจอมโจร

ทาสรักจอมโจร

5.0
64 บท
3.8K ชม
อ่านเลย

เกี่ยวกับ

สารบัญ

เพราะความดื้อรั้นทำให้เธอต้องพบกับอันตราย เพราะความดื้อรั้นครั้งนั้น…ทำให้เธอพบหัวใจอีกครึ่งดวง ---------- “ทำได้ดีมากทะเล” เซบาสเตียนเอ่ยชมลูกน้อง งานนี้สำเร็จอย่างสวยงาม แม้จะใช้คนน้อยไม่ถึงห้าคนด้วยซ้ำแต่ก็ลุล่วงและคล่องตัวได้มาก ส่วนคนอื่นๆ ตอนนี้คงกระจายกันไปตามแผนและคงไปรวมกันอีกครั้งบนเกาะ “ครับ” ทะเลยิ้มแห้งๆ รับคำชมนั้น เพราะรู้ว่างานนี้ตนทำพลาดไปบางอย่างแล้วนั่นเอง แต่ท่าทางแบบนี้มีหรือจะรอดพ้นสายตาของเซบาสเตียนไปได้ “เป็นอะไร” “คือว่าผม” ทะเลอ้ำๆ อึ้งๆ ก่อนที่เซบาสเตียนจะคิ้วขมวดเมื่อได้ยินเสียงดังเล็ดลอดออกมาจากท้ายรถ ชายหนุ่มจึงเดินอ้อมไปดูโดยมีทะเลตามมาติดๆ “อื้อ...อ่อย อ้านนนน (อื้อ...ปล่อยฉัน)” เซบาสเตียนเปิดท้ายรถออกดูก็พบว่าเป็นหญิงสาวคนหนึ่ง ฝนทิพย์ที่ตอนนี้ถูกมัดมือ มัดเท้าและยังมีผ้าปิดปากดิ้นรนเพื่อช่วยเหลือตัวเอง ชายหนุ่มยืนเท้าสะเอวมองคนที่ไม่ต้องการ ก่อนจะหันไปมองทะเลด้วยแววตาไม่พอใจ ทำเอาทะเลสะดุ้ง “เอ็งทำอะไรทะเล” “คือตอนที่ผมจะกลับ บังเอิญเจอผู้หญิงคนนี้เข้า เธอเห็นผมกับของก็เลยจับมาด้วยครับ” คำตอบของทะเลทำให้เซบาสเตียนลอบถอนหายใจออกมาหนักๆ เรื่องยุ่งๆ คงตามมาในอีกไม่ช้าแน่ เขาไม่รู้เลยว่าทะเลจะจับฝนทิพย์มาด้วย กระทั่งถึงเฮลิคอปเตอร์ที่จอดรับเพื่อเดินทางไปยังเกาะ “ผมขอโทษครับนาย ตอนนั้นผมคิดอะไรไม่ออกก็เลยพาเธอมา ยังไงเราปล่อยเธอไปตอนนี้ก็ได้นะครับ” “ไม่ได้ เอ็งจัดการฆ่าทิ้งซะ จะได้จบๆ” คำสั่งของเซบาสเตียนทำเอาทะเลหน้าซีดเป็นไก่ต้ม “อ้ายยยย (ไม่)” ดวงตาของฝนทิพย์เบิกกว้างทันทีที่ได้ยินคำว่าฆ่าทิ้ง ผู้ชายคนนี้ทำไมถึงได้เลือดเย็นและโหดเหี้ยมแบบนี้ ซึ่งก็ไม่แปลกเพราะเขาเป็นโจรที่ขโมยเพชรมาไม่ใช่เหรอ เซบาสเตียนกำลังคิด เขาพูดว่าฆ่าแต่ไม่ได้ต้องการฆ่าแค่ทำให้ส่วนเกินเกิดความกลัวเท่านั้น ซึ่งก็ได้ผล เพราะตอนนี้เธอนิ่งเป็นหุ่นไปแล้ว ฝนทิพย์ต้องตั้งสติ ถ้าเธอเกิดต้องตายในหน้าที่ขึ้นมาจริงๆ ทุกคนต้องภาคภูมิใจในตัวเธอแน่

บทที่ 1 เส้นทางของโชคชะตา 1

ปลายเท้าคู่หนึ่ง วางตั้งฉากอยู่ในมุมที่ได้องศาเพื่อการทรงตัวที่มั่นคงโดยทิ้งน้ำหนักบนขาทั้งสองข้างเท่าๆ กัน หันหน้าไปยังเป้าที่อยู่ห่างออกไปในระยะยี่สิบเมตร มือขวาซึ่งเป็นข้างที่ถนัดจับปืนลูกโม่ที่บรรจุกระสุนไว้หกนัดพร้อมกับยกมือซ้ายขึ้นจับปืนให้มั่นอีกมือ หลับตาด้านซ้ายเพื่อใช้ตาด้านขวาในการเล็งเป้าให้ศูนย์หน้าของปืนอยู่ในระดับเดียวกับศูนย์หลัง มือทั้งสองที่จับปืนขยับขึ้นลงเพื่อหาพิกัดยิง เป้าหมายนิ่ง ใจนิ่ง เสียงปืนจึงดังขึ้น

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

เสียงปืนดังขึ้นอย่างต่อเนื่องกระทั่งกระสุนหมดแม็ก ร่างบอบบางไหวโยกเพียงนิดจากแรงของปืนในมือแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เธอต้องเสียสมาธิ ก่อนจะเคลื่อนเป้ากระดาษเข้ามาดูผลงานใกล้ๆ ไร้ซึ่งรอยยิ้มที่บ่งบอกว่าตนนั้นพอใจกับผลการยิง มือเรียวบรรจุกระสุนอีกครั้งอย่างชำนาญ จากนั้นเสียงปืนจึงดังขึ้นอีกชุด แทบไม่ต้องนับจำนวนครั้งในการยิงให้ยุ่งยาก เพราะปลอกกระสุนที่ตกเกลื่อนอยู่รอบๆ ตัวดูจะบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเธอนั้นยิงปืนไปนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว

ขณะที่ ร.ต.ต.หญิง ฝนทิพย์ เกียรติราช หรือ ฝน ผู้หมวดสาววัยยี่สิบสองปี ผู้มีใจรักในงานตำรวจจึงสมัครเรียนและเข้ามาเป็นผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ตามแบบของบิดากำลังซ้อมมือยิงเป้ากระดาษอยู่นั้น นายตำรวจรุ่นพี่คนหนึ่งก็ยืนกอดอกมองหญิงสาวอยู่ใกล้ๆ ก่อนที่ชายหนุ่มคนดังกล่าวจะเข้าไปร่วมวงยิงปืนในครั้งนี้ด้วย เสียงปืนจึงดังรัวอยู่หลายนาที

“อารมณ์ดีขึ้นหรือยัง” เมื่อกดปุ่มเลื่อนเป้ากระดาษอันล่าสุดที่ถูกยิงจนได้คะแนนเกือบเต็มเข้ามาใกล้ ร.ต.อ.ตรีภพ นายตำรวจรุ่นพี่ที่สนิทกับฝนทิพย์มาหลายปีก็เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าเธอถอดหูฟังสำหรับกันเสียงปืนแล้ว

“ก็ช่วยได้นิดหน่อย” น้ำเสียงเซ็งๆ เอ่ยตอบกลับไป ขณะที่มือกำลังบรรจุกระสุนอีกชุด ทุกครั้งที่เธอเบื่อกับงานที่ต้องทำเพราะหน้าที่ไม่ได้ทำด้วยความชอบ ฝนทิพย์มักจะมาหมกตัวอยู่ในสนามยิงปืนเป็นวันๆ

“นี่ตกลงฝนจะยิงจนกระสุนหมดกรมเลยหรือไง พี่หิวแล้วนะ เราไปหาอะไรกินกันเถอะ”

“งั้นขออีกชุดนะคะ” พูดจบเสียงปืนก็ดังขึ้นอีกครั้ง พอได้ทำในสิ่งที่รักอารมณ์ของฝนทิพย์ก็ดูจะดีขึ้นเป็นกอง ก่อนที่ทั้งสองคนจะออกไปหาอะไรทานยังห้างสรรพสินค้าที่อยู่ใกล้ๆ การเดินเคียงคู่ของหนุ่มสาวที่ถือว่าหน้าตาดีด้วยกันทั้งคู่ทำให้คนรอบๆ ตัวหันมามองทั้งสองอยู่เป็นระยะๆ

ชายหนุ่มมองหญิงสาวอย่างฝนทิพย์พร้อมส่งสายตาอิจฉาไปยังตรีภพ ส่วนหญิงสาวก็มองตรีภพด้วยสายตาแบบเดียวกับที่ชายหนุ่มคนอื่นๆ มอง ฝนทิพย์ ฝนทิพย์เดินดุ่มๆ อย่างไม่สนใจสายตาใครทั้งนั้น แม้ใบหน้าของตรีภพจะนิ่ง แต่สำหรับความคิดเขาสวมรอยว่าเป็นแฟนหนุ่มของฝนทิพย์ไปเรียบร้อยแล้ว ถ้าสิ่งนี้เป็นมากกว่าที่เขาคิดก็คงดี

“พี่ภพ ทานร้านนี้นะคะ”

“ครับ” เสียงทุ้มๆ เอ่ยรับ ก่อนจะเดินตามหญิงสาวที่ตนนั้นหลงรักมาหลายปีเข้าไปยังร้านอาหาร ก่อนที่ทั้งคู่จะสั่งอาหารที่ตนอยากทาน ขณะที่นั่งรออาหารที่สั่งไปตรีภพจึงเอ่ยขึ้น “งานที่กรมน่าเบื่อขนาดนั้นเลยเหรอ” แม้จะรู้คำตอบแต่นายตำรวจหนุ่มก็อยากถาม

“ค่ะ...เมื่อไหร่ฝนจะได้ออกนอกพื้นที่เหมือนพี่ภพสักทีก็ไม่รู้ อุตส่าห์มาเป็นตำรวจ แต่กลับต้องไปนั่งเป็นเลขานายแทนที่จะออกพื้นที่จับคนร้าย แค่คิดว่าพรุ่งนี้ฝนต้องเข้าประชุมกับนายตั้งแต่เช้ายันเย็น แถมพอเสร็จก็ต้องทำสรุปผลการประชุมส่งนาย รับสายโทรศัพท์ นัดหมาย ทำเอกสารราชการ ทำแบบนี้ซ้ำๆ ทุกวัน คิดแล้วเซ็ง เซ็งมากกกก” ฝนทิพย์ลากเสียงยาวบ่งบอกว่าเธอเซ็งสุดโต่ง ทั้งๆ ที่อุตส่าห์สอบเข้ามาเป็นตำรวจได้แล้วแท้ๆ แต่กลับไม่เคยได้ออกนอกพื้นที่เพื่อทำงานตำรวจอย่างที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่แรก เพราะเธอต้องมาเป็นเลขาหน้าห้องนายซะอย่างนั้น วันๆ เข้าประชุมกับพิมพ์เอกสารราชการจนคล่อง แค่หลับตาก็พิมพ์ได้ชนิดไม่ตกหล่น

“แต่งานที่ฝนอยากทำมันอันตรายนะ”

“ถ้ากลัวอันตรายฝนก็ไม่มาเป็นตำรวจแล้ว ปืนฝนก็ยิงแม่นได้เหรียญมาประดับหน้าอกก็ตั้งเหรียญทองเชียวนะ”

“เรื่องยิงปืนพี่ไม่ว่า เพราะฝนเก่งยิงแม่น แต่ในเวลาทำงานจริงคนร้ายไม่ได้อยู่นิ่งๆ เหมือนเป้ากระดาษที่ฝนยิงเมื่อครู่ ไหนจะเรื่องป้องกันตัว เรื่องไหวพริบ เรื่องอื่นๆ ฝนยังขาด” คำพูดตรงๆ ของตรีภพทำเอาคนฟังหน้ายู่

“พี่ภพ” ฝนทิพย์รู้สึกจี๊ด เพราะนายตำรวจรุ่นพี่พูดถูกนั่นเอง แต่ถึงอย่างนั้นหญิงสาวก็มั่นใจว่าเธอเอาตัวรอดได้

“หรือไม่จริง”

“จริง” น้ำเสียงอ่อยๆ เอ่ยรับทำให้คนฟังลอบยิ้มออกมา นั่นทำให้ตรีภพดูมีเสน่ห์มากขึ้นเป็นกอง แต่คนหัวรั้นก็ไม่ยอมง่ายๆ

“แต่ฝนเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว ไม่เชื่อให้ฝนไปทำงานนอกสถานที่สักครั้งสิ จะพิสูจน์ให้เห็น”

“อาหารมาแล้ว ทานเถอะ” ตรีภพไม่ตอบรับกลับชวนคุยเปลี่ยนเรื่องไปดื้อๆ ฝนทิพย์นั่งหน้าบึ้งมองชายหนุ่มที่ยังทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อน แต่กลิ่นอาหารหอมๆ ที่ลอยมาเตะจมูกก็ทำเอาฝนทิพย์เลิกคิดเรื่องนี้ไปทันที ตรีภพยื่นมือไปรับจานอาหารที่หญิงสาวสั่งมาทาน ซึ่งเป็นปลามาแกะก้างออกให้แล้วส่งกลับไปยังคนรอ

“ขอบคุณนะคะ พี่ภพน่ารักที่สุดเลย สมแล้วที่เป็นพี่ชายของฝน” คำพูดของฝนทิพย์ทำให้หัวใจที่พองโตของตรีภพห่อเหี่ยวลงไปถนัดตา เมื่อไหร่ฝนทิพย์จะรู้ว่าเขานั้นไม่ได้คิดกับเธอแค่น้องสาว และเมื่อไหร่เขาถึงจะกล้าพอที่จะบอกเรื่องนี้ให้เธอรู้ เข้าดงกระสุนไล่ล่าคนร้าย เจอเหตุการณ์ไม่คาดฝันมาก็ตั้งมาก แต่กลับไม่ได้ทำให้ตรีภพมีความกล้าพอสำหรับเรื่องการสารภาพรักเลยแม้แต่น้อย

เมื่อทานข้าวอิ่มทั้งคู่ก็ไปประลองฝีมือโยนบาสเกตบอลลงห่วงเหมือนเด็กๆ ท่าทางสนุกสนานและแข่งกันเอาเป็นเอาตายของเด็กโข่งทั้งคู่ เรียกให้บรรดาเด็กๆ มายืนออลุ้นกันเป็นแถวว่าใครจะเป็นผู้ชนะ ทั้งสองเล่นเกมแข่งโยนลูกบาสเกตบอลอยู่นานจนเหรียญสิบหมดกระเป๋าจึงกลับออกไปจากโซนของเล่น ผลการแข่งขันฝนทิพย์ชนะขาดโดยที่ตรีภพเป็นคนยอมให้เธอชนะทั้งๆ ที่เขาทำแต้มนำเธอไปทุกเกมก็ว่าได้

ทั้งคู่มักจะใช้เวลาในช่วงวันหยุดด้วยกันบ่อยๆ หากมีเวลาว่างตรงกัน ซึ่งคนที่ดูจะไม่ค่อยว่างคือตรีภพมากกว่า เนื่องจากชายหนุ่มมีงานในทางลับให้ทำตลอด ก่อนที่พรุ่งนี้ต่างฝ่ายก็ต่างต้องทำงานของตัวเอง ตรีภพกำลังได้รับงานสำคัญและอาจเข้าไปประชุมที่บ้านของ ฝนทิพย์ เนื่องจากงานนี้บิดาของเธอซึ่งเป็นนายตำรวจใหญ่รับผิดชอบโดยตรง แต่ก่อนจะถึงงานตัวนี้ ตรีภพมีงานอีกชิ้นที่ต้องทำคือการแฝงตัวเข้าไปสืบหามือปืนคนสำคัญที่เพิ่งปลิดชีพคนดังไปเมื่ออาทิตย์ก่อน งานนี้ไม่ใช่งานง่าย เพราะถ้าพลาดนั่นหมายถึงชีวิต

อ่านต่อ
img ไปดูความคิดเห็นเพิ่มเติมที่แอป
ออกใหม่ล่าสุด: บทที่ 64 เกาะร้อยรัก (จบ)   01-17 15:37
img
ดาวน์โหลดแอป
icon APP STORE
icon GOOGLE PLAY