เพราะถูกแม่เลี้ยงใจร้ายเสือกไสไล่ส่งมาให้เป็นเมียขัดดอกของนายใหญ่แห่งหุบเขาคนเถื่อนที่ใครๆ ต่างก็กล่าวขวัญกันว่า โหดร้ายน่ากลัว แต่แล้วเธอกลับพบว่า คนเถื่อนอย่างเขาก็มีหัวใจ และมีไว้เพื่อเธอคนเดียว ++++++++++ “พี่มาร์คไปแล้ว.. ทีนี้ก็เหลือแค่เรา..” ปิ่นกมลเอ่ยขึ้นเมื่ออยู่กันตามลำพัง และถิ่นเถื่อนก็เอาแต่นิ่งเงียบไม่พูดไม่จา ดูท่าทางเขาขัดเขินไม่น้อย “มีอะไรจะสารภาพกับปิ่นมั้ยคะ” “ไม่มีนี่นา..” “ใครกันนะบอกว่า เป็นผัวเมียกัน ต้องบอกกันทุกเรื่อง ให้ไว้ใจกันและกัน” ถิ่นเถื่อนทำอึกๆ อักๆ ท่าทางของคนตัวใหญ่โต แต่ดูเก้งก้างเมื่อตอนนี้เขามีความผิดติดตัว “ก็บางเรื่อง มันยังไม่ถึงเวลาที่จะบอกไง..” “อ้ออออ.. หรือคะ แล้วพี่เถื่อนคิดว่าจะบอกปิ่นตอนไหนคะ และเรื่องไหนบ้าง” ปิ่นกมลเดินมาหยุดตรงหน้าชายหนุ่ม แล้วเงยหน้ามองเขายิ้มๆ ถิ่นเถื่อนเมินหน้าหนีน้อยๆ แต่ใบหูแดงก่ำ “ก็..” “ก็อะไรคะ..” ปิ่นกมลซักไซ้ ถิ่นเถื่อนหันกลับมามองหน้าคนช่างซักอย่างรู้สึกหมั่นไส้แกมเอ็นดูคนตรงหน้ายิ่งนัก “ก็.. ไปคุยกันบนห้องดีกว่าไง” “ว้าย... พี่เถื่อน ปล่อยปิ่นนะคะ เรายังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย..” ปิ่นกมลหวีดร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อชายหนุ่มตวัดร่างบอบบางขึ้นไว้ในวงแขนแข็งแรงหน้าตาเฉย

บทที่ 1 ยอดเสน่หาคนเถื่อน

ปิ่นกมล น้ำตาไหลพรากเมื่อ กิ่งแก้ว ผู้เป็นแม่เลี้ยงสาววัยสามสิบห้าปียืนค้ำตระหง่านอยู่เหนือร่างของเธอที่นั่งอยู่กับพื้น สภาพไม่ต่างจากผ้าขี้ริ้วเก่าๆ ในขณะที่แม่เลี้ยงสาวสวย เฉิดฉายราวนางพญา และ กมล ผู้เป็นบิดาก็นั่งเงียบกริบ ไม่ปริปากพูดอะไรเลย เหมือนว่าท่านไม่ได้มองเห็นเธอเสียด้วยซ้ำ เหมือนเธอเป็นอากาศธาตุ และเธอไม่ใช่ลูกของเขา

“เอาเป็นว่าตกลงตามนี้ก็แล้วกัน”

ในที่สุดกลีบปากอิ่มสีแดงสดจากลิปสติกยี่ห้อดังก็เอื้อนเอ่ยวาจาอันเสมือนมีดคมๆ ออกมา

“แต่น้ากิ่งคะ ปิ่นไม่อยากไป ให้ปิ่นรับใช้น้ากิ่งกับคุณพ่อที่บ้านเถอะค่ะ จะให้ปิ่นทำอะไรปิ่นก็ยอมทั้งนั้น แต่อย่าส่งปิ่นไปที่นั่นเลยนะคะ”

ปิ่นกมลน้ำตาไหลพราก คร่ำครวญร้องขออย่างน่าเวทนา แต่ดูเหมือนคนทั้งคู่และอีกคนหนึ่งคือพ่อแท้ๆ ของเธอกลับไม่ได้ใส่ใจเธอเลย

“ก็นี่ไง สิ่งที่ฉันต้องการให้แกทำ ทำตามความต้องการของฉันอย่างที่แกร้องขอเลย แค่เปลี่ยนสถานที่ จากบ้านนี้ไปที่ หุบเขาคนเถื่อน เท่านั้นเอง”

ผู้เป็นแม่เลี้ยงสาวสวยสดเอื้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวาน แต่มันแฝงไว้ด้วยความโหดร้ายอย่างที่สุดสำหรับคนฟังอย่างเธอ

หุบเขาคนเถื่อน คือชื่อของสถานที่แห่งหนึ่ง ในจังหวัดเล็กๆ แห่งนี้ ซึ่งเป็นพื้นที่หุบเขาสูงและเต็มไปด้วยคำเล่าลือว่า คนที่นั่นแสนจะดุร้ายป่าเถื่อน โดยเฉพาะ นายใหญ่ ของที่นั่น ที่ใครๆ ต่างก็พูดกันว่า เขาทั้งป่าเถื่อน ดุร้ายและพล่าผลาญหญิงสาวอย่างไร้ความปราณี

และปิ่นกมลก็หวาดกลัวเหลือเกิน หากว่าเธอถูกส่งไปขัดดอกแทนเงินจำนวนมากที่แม่เลี้ยงของเธอไปกู้ยืมมาจากนายใหญ่ของหุบเขาคนเถื่อน ซึ่งปิ่นกมลไม่เข้าใจ และไม่รู้เลยว่า เหตุใดแม่เลี้ยงของเธอจึงเป็นหนี้ก้อนใหญ่นับล้านได้อย่างนั้น

“ทำตามที่น้ากิ่งบอกนั่นล่ะหนูปิ่น อย่าดื้อ”

“คุณพ่อคะ..” ปิ่นกมลพูดไม่ออกเมื่อบิดาพูดเช่นนั้น นั่นหมายความว่า คำขอร้องอ้อนวอนของเธอมันไม่เป็นผล และเธอคงต้องไปที่นั่นโดยไม่มีข้อแม้

“พรุ่งนี้เช้าแกก็เตรียมตัวดีๆ ล่ะ และอย่าคิดหนีเป็นอันขาด เพราะไม่อย่างนั้นพ่อแกต้องตายด้วยน้ำมือของไอ้คนที่หุบเขาคนเถื่อนแน่”

กิ่งแก้วก้มลงมากระซิบเบาๆ กับเธอ แววตาของเจ้าหล่อนดูเยือกเย็นน่ากลัวจนปิ่นกมลขนลุก จำต้องเช็ดน้ำตาออกจากแก้มซีดขาว ก้มหน้ารับชะตากรรมที่ไม่อาจจะหลีกเลี่ยงได้

ถึงแม้บิดาจะเย็นชาและเฉยเมยกับเธอนับตั้งแต่แต่งงานใหม่กับสาวสวยรุ่นน้องที่อ่อนวัยกว่าเกือบยี่สิบปี แต่ยังสวยสด จนไม่สนใจใยดีเธอ แต่ภาพความทรงจำในวัยเด็กที่อยู่กันพร้อมหน้า พ่อ แม่ ลูก ที่แสนสุขก็ตอกย้ำให้เธอได้ตระหนักถึงบุญคุณของท่าน พ่อเคยรักเธอมาก และตามใจเธอทุกอย่าง ตั้งแต่เล็กจนโตพ่อคือฮีโร่ คือที่หนึ่งในใจมาเสมอ จนเมื่อห้าปีก่อน ที่เธอเสียมารดาด้วยอุบัติเหตุในขณะที่เธอเรียนอยู่มหาวิทยาลัยชั้นปีที่ 1 บิดาก็เปลี่ยนไป

ท่านเสียใจมากและดื่มเหล้าหนักทุกวัน จนวันหนึ่งก็ดื่มจนได้เมียใหม่ซึ่งสาวสวยสด นั่นก็คือ กิ่งแก้ว นั่นเอง และนับตั้งแต่ที่กิ่งแก้วเข้ามาในบ้าน ด้วยฐานะเมียใหม่ของบิดา หรือแม่เลี้ยงของเธอ ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป...

ชีวิตของสาวน้อยวัยใสก็ต้องกลายเป็นผู้แบกรับภาระในบ้านทุกอย่าง งานบ้านทุกอย่าง รวมไปถึงการหุงหาอาหารดูแลบ้านดูแลสวน ก็คือเธอ และไม่เพียงเท่านั้นหน้าที่การหารายได้เข้าบ้านก็เป็นเธออีกด้วย เพราะเงินทองที่มีเริ่มร่อยหลอและหมดลงอย่างรวดเร็ว จากที่เคยมีฐานะที่เรียกได้ว่าเข้าขั้นร่ำรวยก็กลายเป็นคนที่หมดเนื้อหมดตัวในเวลาไม่กี่ปี

ปิ่นกมลต้องทำงานหนัก ทั้งยังต้องเรียนไปด้วย เพราะหากไม่เรียนต่อ ปิ่นกมลก็รู้อนาคตเลยว่าเธอจะเป็นได้แค่คนไร้ค่า ไร้ความรู้คนหนึ่ง ไม่มีโอกาสได้ลืมตาอ้าปากอย่างแน่นอน และเมื่อเธออยากเรียนต่อในขณะที่บิดากับแม่เลี้ยงไม่ได้สนับสนุน เธอจึงต้องทั้งทำงานและเรียนไปด้วย และรายได้ยังต้องแบ่งให้แม่เลี้ยงใช้สอยซื้อข้าวของแต่งเนื้อแต่งตัวอย่างสวยงามอีกด้วย ในขณะที่คนหาเงินสวมใส่เสื้อผ้าเก่าๆ เฉิ่มเชยล้าสมัย

เสื้อผ้าสวยๆ ชุดสวยๆ ข้าวของเครื่องใช้ดีๆ ที่เธอเคยได้ใช้ สมัยที่มารดายังมีชีวิตอยู่ ไม่มีอีกต่อไป เพราะกิ่งแก้วเอาไปทิ้งหมด และสั่งห้ามไม่ให้เธอซื้อของพวกนี้ใช้อีกด้วย

เธอจะได้ใช้เสื้อผ้าเก่าๆ ของกิ่งแก้ว หรือไม่ก็ต้องซื้อตามตลาดนัดและเป็นของมือสอง หรือถ้าซื้อใหม่ก็ต้องไม่เกินราคา 199 บาท เพราะถ้าแพงกว่านั้นปิ่นกมลก็ไม่อาจเอื้อม ครีม หรือเครื่องสำอางต่างๆ ก็แค่ ครีมซองเล็กๆ ที่ขายในร้านสะดวกซื้อ ราคาไม่กี่สิบบาท

ชีวิตของเธอนี่มันช่าง... รันทดสิ้นดี

“เอาล่ะ วันนี้แกไม่ต้องทำงานอะไรแล้วขึ้นไปพักผ่อนเถอะ”

พูดเหมือนใจดีและยิ้มอ่อนโยนให้ แต่แววตานั้นกลับเต็มไปด้วยความสะใจและเหี้ยมเกรียม ปิ่นกมลไม่เข้าใจเลยว่าบิดาหลงรักผู้หญิงสวยแต่รูป แต่นิสัยหยาบกระด้างไร้เมตตาคนนี้ได้อย่างไร...

กมลมองตามแผ่นหลังบอบบางของลูกสาวคนเดียวไปด้วยแววตาที่มีแววหม่นเศร้าเล็กน้อย ก่อนจะรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติเรียบเฉย เมื่อภรรยาสาวหันกลับมายิ้มหวานให้

“แค่นี้ก็เรียบร้อย หนี้ไม่ต้องใช้แถมเรายังได้เงินมาตั้งตัวอีกนะคะพี่กมล”

กมลไม่พูดอะไรได้แต่ยิ้มบางๆ ให้ภรรยาสาวคนสวย...

อ่านต่อ