มู่เฉินกำลังจะเดินเข้าไปที่ห้องนั่งเล่น แต่ก็มีใครบางคนเดินมาชนเขาเข้าอย่างจัง เขามองไปที่คน ๆ นั้นอย่างเย็นชา ไม่ได้ยืนมือเข้าไปช่วยพยุงแต่อย่างใด แล้วเขาก็เห็นหย่าหยิงลงลงไปกองกับพื้น

ทันทีที่หย่าหยิงเงยหน้าขึ้นมา เธอก็พบกับสายตาที่เย็นชาของมู่เฉินจ้องมองมาที่เธอ เธอค่อยห่อตัวลฃง “ฉะ ฉัน...”

“จะรีบร้อนออกไปหาผู้ชายที่ไหนอีกล่ะฮะ？” มู่เฉินพูดจาถากถางเธอ ผู้หญิงคนนี่จะไม่ทำตัวดี ๆ สักวันเลยหรือไง

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ！” ทันทีที่หย่าหยิงพูดจบ สายตาของเธอก็สบเข้ากับสายตาที่เย็นยะเยือกของเขา เธอลุกขึ้นยืน และไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก

ไม่ว่าเธอจะพูดยังไงมันก็เหมือนเป็นการแก้ตัว

“อ้อ？” สายตาของมู่เฉินฉายแววไม่เชื่อในสิ่งที่เธอพูดอย่างเห็นได้ชัด