หย่าหยิงนั่งอยู่ในร้านกาแฟเพียงลำพัง จนบรรยากาสข้างนอกค่อย ๆ มืดลง แต่เขาก็ยังไม่มา

เขาจะยังมาไหม？ เดิมทีเธอมั่นใจว่ายี่เฟิงจะมาหาแต่เธอ และเธอก็รอมานานแล้ว จนขณะนี้ท้องฟ้าได้มืดไปหมดแล้ว ถ้าเธอไม่รีบกลับ เธอก็คงจะไปไม่ทันรถประจำทาง

อยู่ดี ๆ ร่างของคนที่คุ้นเคยก็เดินเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว “หยิงหยิง ผมขอโทษที่มาช้า พอดีพี่มีเรื่องที่ต้องจัดการนิดหน่อย”

ทันใดนั้นหย่าหยิงก็ยิ้มออกมา ยี่เฟิงของเธอมาแล้ว แต่แล้วเธอก็หุบยิ้มลง

เพราะเธอไม่รู้ว่าจะบอกกับยี่เฟิงยังไง เธอคิดหาเหตุผลต่าง ๆ นา ๆ แต่นั่นเป็นเพียงข้ออ้างของเธอเท่านั้น

“หยิงหยิง เป็นอะไรไป？ ทำไมคุณดูไม่มีความสุขเลย？ เป็นเพราะผมมาสาย เลยทำให้คุณไม่พอใจใช่ไหม？ ยี่เฟิงมองไปที่เธอ ก่อนจะเอื้อมมือไปกุมมือเธอไว้ “ผมขอโทษนะ พอดีที่บริษัทมีงานยุ่งนิดหน่อยน่ะ”

หย่าหยิงส่ายหัวอย่างเร็ว “ไม่เป็นไรค่ะ！ ไม่ใช่เพราะเรื่องนี้หรอกค่ะ”