มุมมองของซือเจียเหลย：

ทันใดนั้น จู่ ๆ ข้างนอกก็มีเสียงฟ้าร้องดังสนั่นหวั่นไหวขึ้นมา พร้อมกับแสงฟ้าแลบแวบวาบ และฝนก็ตกลงมากระทบหน้าต่างกระจกอย่างหนัก

พายุฝนโหมกระหน่ำขึ้นมาอย่างกะทันหันจนไม่มีเวลาให้เตรียมรับมือเลย

เฉินหลีซือชะงักฝีเท้า สายตาของเราหันมองไปทางหน้าต่างพร้อมกัน

ฉันไม่รู้ว่าฉันดูผิดเพี้ยนไปรึเปล่า ฉันเหมือนเห็นรอยยิ้มจาง ๆ ที่มุมปากของเขา แต่ตอนที่ฉันพยายามมองสังเกตเพื่อความมั่นใจ เขาก็กลับมามีใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกเหมือนเช่นเดิม

“ตอนนี้ฝนตกหนักขนาดนี้แล้ว ผมคงต้องรอฝนหยุดตกก่อนนั่นแหละถึงจะไปได้ คุณจะไม่ว่าอะไรไช่ไหมครับ” เฉินหลีซือมองมาที่ฉันและถาม

“แล้วแต่คุณ” เมื่อกี้นี้ฉันกำลังโมโหอยู่ แต่ตอนนี้ฉันใจเย็นลงแล้ว