อวี้เหมยหรู แพทย์สาวยุคปัจจุบัน ได้ทะลุมิติเข้าไปในนิยายที่เธออ่าน เธอนั้นดันชอบพระรองอย่างท่านแม่ทัพซือเหยียน มากกว่าพระเอกอย่างองค์ชายสามจีเสวียน
"นิยายเรื่องนี้สนุกดีนี่" อวี้เหมยหรูแพทย์สาวในยุคปัจจุบัน ตอนนี้เธอเพิ่งจะออกเวร มาเหนื่อย ๆ กำลังอ่านนิยาย เรื่อง เมียพระรอง เดิมทีหญิงสาวทำงานที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในปักกิ่ง ทำงานก็หนัก จึงต้องหาอะไรมาผ่อนคลาย คือการอ่านนิยาย นิยายเรื่องนี้ มีเนื้อหาทำนองว่า พระรองน่าสงสารมากกว่าพระเอก พระรองคือท่านแม่ทัพสุดหล่อเเห่งเเว่นแคว้นมู่อัน
เขาโดนนางเอกอย่างม่อหลันทิ้งอย่างไม่ไยดี เพราะม่อหลันต้องการแต่งงานกันกับองค์ชายสามจีเสวียนเพื่อนำอำนาจความมั่งมีมาให้สกุลม่อ ซือเหยียนคือคนที่รักม่อหลันเเละเติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก แต่ม่อหลันเลือกสลัดความรักทิ้งอย่างไม่ไยดี
"งื้อ พระรองของฉัน ท่านช่างน่าสงสารนัก" อวี้เหมยหรูปิดหนังสือนิยาย
แหงนมองนาฬิกาบนผนังนี่เที่ยงคืนเเล้ว วันพรุ่งเข้าเวรแต่เช้าด้วย ตายล่ะ จะอ่านต่อก็มิได้ดึกมาเเล้ว หญิงสาวพลันเช็ดน้ำตาบนใบหน้า ในระหว่างที่เธอกำลังจะนำหนังสือนิยายไปเก็บที่ชั้นหนังสือ
จังหวะนั้นเท้าขอเธอดันลื่นทำให้ร่างบางหงายขาชี้ฟ้า สมองกระทบกระเทือนอย่างเเรง
แย่เเล้วเธอต้องตายเเล้วเเน่ ๆ ไม่ได้นะ จะตายไม่ได้ ยังอ่านนิยายยังไม่จบเลย...
"คุณหนูอวี้เหมยหรู ท่านตื่นได้เเล้ว ท่านจะนอนขี้เกียจได้อย่างไร มาอาศัยบ้านคนอื่นเขาอยู่" เสียงนี้ตะโกนขึ้นอย่างดัง ทำให้คนร่างบางพลันขยับเรือนกายทั้งกะพริบตาถี่ ๆ มองไปโดยรอบ
"นี่หวังมามา คุณหนูของข้าป่วยไข้ ท่านจะใช้อะไรนักหนา" เสี่ยวหลีมองหวังมามาคนของฮูหยินใหญ่สกุลซือ
หลายวันก่อนคุณหนูของนางโดนไอเย็นจนไม่สบายนอนป่วยในเรือนมาหลายวันเเล้ว คนจวนซือนี่ก็กระไรโหดร้ายกับคุณหนูโดยเเท้ ทั้งที่เป็นญาติกัน ท่านยายของอวี้เหมยหรูเป็นน้องสาวของฮูหยินผู้เฒ่าซือ กระนั้นในตอนนี้สกุลอวี้ประสบภัยพิบัติในสงคราม คนสกุลอวี้ตายหมด เหลือเพียงอวี้เหมยหรูกับสาวใช้มาพึ่งพิงสกุลซือในแคว้นมู่อัน ตามคำสั่งของมารดาก่อนตายในสงครามเมื่อปีก่อน
อวี้เหมยหรูอึ้งงันไปมากกว่าเดิม อย่าบอกนะว่า นางทะลุมิติเข้ามาในนิยายเรื่องเมียพระรอง บ้าไปแล้วเเน่ ๆ
"นั่นตื่นเเล้ว" หวังมามามองสตรีหน้าขาวซีดถึงแม้ว่าจะป่วยแต่ใบหน้าก็แฝงไปด้วยความงามอย่างมากล้น
"ท่านต้องไปทำงานที่โรงครัว เป็นคำสั่งของซือฮูหยิน ท่านเข้าใจหรือไม่" น้ำเสียงของหวังมามาเสียงดังฟังชัด
อวี้เหมยหรูพลันพยักหน้า นางเข้าใจเเล้วเหตุการณ์ทุกอย่างมันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว นิยายที่อ่านไปได้ไม่กี่หน้า ดันทะลุมิติเข้ามาในเรื่องนี้ เเล้วนางจะกลับไปโลกปัจจุบันยังไงดีเล่า
"คุณหนู ในที่สุดท่านก็ฟื้นเสียที" เสี่ยวหลีดีใจไม่น้อยที่เจ้านายหายจากพิษไข้เสียที
อี้เหมยหรูจำตัวละครตัวที่มีชื่อคล้ายกันกับนางได้ ว่าเป็นญาติผู้น้องของพระรอง ที่มาอาศัยพึ่งใบบุญสกุลซือ เพราะสกุลอวี้ได้ตายในสงครามเมื่อปีก่อน อวี้เหมยหรูผู้นี้ น่าสงสารนัก มีอายุเพียงสิบห้าปีก็ไร้ที่พึ่งพิง เข้ามาเมืองหลวงอาศัยใบบุญสกุลซือ
แต่ซือฮูหยินรังเกียจนางมาก ถ้ามิใช่เพราะความเมตตาที่ฮูหยินผู้เฒ่าซือมีให้ต่ออวี้เหมยหรู ป่านนี้นางคงได้เป็นขอทานเป็นแน่แท้
มิได้ นางคือแพทย์หญิงแห่งยุคปัจจุบัน นางจะให้ท่านป้าของนางโขกสับมิได้เป็นอันขาด ถ้าหาทางกลับโลกปัจจุบันมิได้ นางก็ต้องอยู่ในโลกนิยายแห่งนี้ต่อไป
ทั้งสองคนทำงานที่โรงครัวอย่างเเข็งขันอวี้เหมยหรูฝ่าฟืนไม้จนมือแดงเถือกแล้ว ส่วนเสี่ยวหลีต้องขนฟืนไปไว้ห้องเก็บฟืน บัดนี้ฝนห่าใหญ่ตกลงมาฟืนที่สองนายบ่าวฝ่านั้นเก็บมิทันโดนฝนเปียกหมด
ความนี้ไปถึงหูซือฮูหยิน แน่นอนคนที่คาบข่าวไปบอก คือหวังมามานั่นเอง ทำให้พวกนางสองนายบ่าวกำลังจะโดนทำโทษ
ไม่ได้อวี้เหมยหรูไม่ยอม
"ข้าทำตามคำสั่งท่านแล้ว แต่ฝนมันตกลงมาพวกเราสองนายบ่าวเก็บไม่ทัน เหตุใดท่านป้าจึงใจร้ายกับข้านัก ข้าเป็นหลานท่านป้านะเจ้าคะ" อวี้เหมยหรูเถียงซือฮูหยินในห้องโถงรับรอง
"เจ้ากล้าเถียงข้าอย่างนั้นรึ" ซือฮูหยินอายุจะสี่สิบปีเเล้ว ไม่เคยมีผู้ใดกล้าเถียงความกับนางมาก่อน อวี้เหมยหรูเป็นคนแรกที่เถียงความกับซือฮูหยิน
"ใช่ !!! อย่างน้อยข้าก็เป็นหลานของฮูหยินผู้เฒ่าซือ ท่านยายข้าเป็นน้องสาวของนาง แล้วท่านเล่าเป็นแค่สะใภ้ มีสิทธิ์อะไรมาด่าข้า"
การทะลุมิติมาวันแรกก็มาเถียงกับเเม่พระรองเสียเเล้ว
"ไปตามท่านยายมา วันนี้ข้าจะให้ท่านยายดู ว่าซือฮูหยินดูเเลข้าอย่างไร"
ในเมื่อมาอยู่ในร่างของอวี้เหมยหรูเเล้ว กระนั้นเเพทย์สาวเยี่ยงนางจำต้องหาที่พึ่ง เสี่ยวหลีที่ไวกว่ารีบวิ่งไปที่เรือนใหญ่ของฮูหยินผู้เฒ่าซือทันที
"เจ้ากล้ามากที่เป็นปรปักษ์กับข้า" ซือฮูหยินไม่คิดว่านังเด็กสมควรตายจะกล้านำเรื่องนี้ไปบอกฮูหยินผู้เฒ่าซือ
ไม่นานนักฮูหยินผู้เฒ่าซือก็เดินเข้ามาในห้องโถงหลักเรือนรอง โดยมีสาวใช้คนสนิทอย่างไฉ่หนีประคองเจ้านาย
"เหตุใดจึงเป็นเยี่ยงนี้ ซือฮูหยินข้าสั่งให้เจ้าดูแลหรูหรูอย่างดีมิใช่รึ ทำไมเจ้าถึงกล้าทำกับหลานสาวข้าเยี่ยงนี้" ทันทีที่ฮูหยินผู้เฒ่าซือรู้ความจริงว่าหลานสาวของน้องสาว โดนสะใภ้กลั่นแกล้งมาตลอดหนึ่งปีเต็ม ก็อดต่อว่าสะใภ้อย่างซือฮูหยินมิได้
เรื่องนี้จบลงที่ให้อวี้เหมยหรูย้ายไปอยู่เรือนนกยูงไม่ห่างจากเรือนใหญ่ของฮูหยินผู้เฒ่าซือนัก อีกอย่างนับจากนี้ไป อวี้เหมยหรูได้รับเบี้ยเพิ่มเป็นห้าตำลึงต่อเดือน และยังได้รับผ้าต่วนในการตัดชุดในแต่ละฤดูอีกด้วย เรื่องนี้นับว่าเหนือความคาดหมายของอวี้เหมยหรูนัก
"คุณหนูในที่สุดพวกเราก็มีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น" เสี่ยวหลีเอ่ยทั้งน้ำตาด้วยความดีใจ
เปาเปา เปยเปยมีรึจะยอมให้อ๋องปากสุนัขมายุ่งกับมารดาของพวกเขามิสู้ หาบิดาหล่อๆ ให้มารดาสักคนเสียดีกว่า 55555 สมหน้าบิดาสมองสุนัข
หลีซินแพทย์ศัลยกรรมในยุคปัจจุบันได้ทะลุมิติเข้าร่างสตรีลูกขุนนาง ที่มีความเอาแต่ใจ อารมณ์ร้ายเป็นใหญ่ แต่ทว่าสตรีนางนี้ ต้องแต่งงานกับหยางอ๋องผู้มีลูกติดฝาแฝดชายหญิง
นางหนีความยากลำบากเข้ามาในเมืองหลวงฉางอัน เพื่อขายตัวเองเป็นสาวใช้ในจวนท่านแม่ทัพ แต่ทว่า ท่านแม่ทัพผู้นี้เมตตาสาวใช้อย่างนางยิ่งนัก จนกระทั่งทำให้ฮูหยินใหญ่ในจวนมิพอใจสาวใช้อย่างนาง จูจูจะทำอย่างไรให้มีชีวิตที่ปลอดภัยในจวนท่านแม่ทัพนี้ ร่วมเป็นกำลังใจให้จูจูนะเจ้าคะ
เซียวหรูอวี้กับโอวหยางหลิงหลง เรื่องข้ามภพข้ามชาติมาเป็นชายาอ๋อง เรื่องข้าอยากเป็นภรรยาเจ้า เป็นเรื่องบุตรสาวของเซียวหรูอวี้ คือท่านหญิงเปยเปยกับอวครักษ์จาง เรื่องราวระหว่างท่านหญิงกับองครักษ์ที่มีความรักให้กัน คนทั้งคู่จะได้มีวาสนาได้ครองรักกันหรือไม่? ................................................................................................................................................................ ใต้น้ำ ชายหนุ่มกอดหญิงสาวไว้ ริมฝีปากรีบประกบปากนาง ทั้งคู่มองหน้ากันแม้จะอยู่ใต้น้ำ เขาต้องต่อลมหายใจให้นาง ถ้าขืนโผล่หน้าขึ้นไปพวกมันอาจซุ่มอยู่ก็เป็นได้ การประกบริมฝีปากอยู่ใต้น้ำช่างเนิ่นนานเหลือเกิน พรึ่บ! ในที่สุดทั้งคู่ก็โผล่หัวออกมาจากใต้น้ำ หญิงสาวหายใจเฮือกใหญ่ “ข้าหนาว พาข้าขึ้นฝั่งที” ชายหนุ่มไม่รอช้า เขาพานางขึ้นฝั่ง เขาพานางขึ้นฝั่งแล้วเข้าไปในถ้ำ โชคดีในถ้ำเหมือนจะมีคนเคยมาพักที่นี่ ทิ้งฟืนไว้จำนวนมาก หญิงสาวนั่งตัวสั่น นางหนาวเหลือเกิน “เจ้าถอดเสื้อผ้าออกเถอะ” ชายหนุ่มหันไปบอกหญิงสาว แต่ในมือยังคงก่อไฟ เป่ยเป่ยได้ยินดังนั้นก็ปลดอาภรณ์สีแดงเพลิงออกเหลือเพียงแค่เอี๊ยมสีชมพู หญิงสาวนั่งผิงไฟอย่างเขินอาย จีนโบราณ
"ท่านเป็นอย่างไรบ้าง" เซียวหยามองหน้าชายคนรักที่โดนพิษยาปลุกกำหนัดในใจก็นึกโกรธเซียวเหยียนขึ้นมาทันที "ข้าร้อนยิ่งนักอยากจะปลดปล่อย" น้ำเสียงกระเซ้าบอกชายคนรัก ในใต้หล้านี้ เสิ่นจ้านไม่ต้องการสตรีแม้แต่คนเดียว เขาต้องการบุรุษอย่างเซียวหยาเท่านั้น
เกาเหมียวหรงบุตรสาวนายอำเภอโจว ไม่เป็นที่รักของขอบิดา เกาเซิง นางเป็นบุตรภรรยาเอกที่ตายไปแล้ว กระนั้นบิดาจึงให้นางออกเรือนกับพ่อค้าคารวานแห่งทุ่งหญ้า มีอายุคราวบิดา นางจึงตัดสินใจเป็นอนุของแม่ทัพหนานอ๋อง
หลังจากแต่งงานได้ 2 ปี ในที่สุดเจียงเนี่ยนอันก็ตั้งครรภ์สักที ความดีอกดีใจของเธอแต่กลับแลกกับคำขอหย่าของสามี หลังจากการสมคบคิด เธอนอนในกองเลือด และต้องการขอร้องเขาให้ช่วยเด็กเอาไว้ แต่กลับไม่สามารถติดต่อกับอีกฝ่ายได้ ด้วยความสิ้นหวังเธอจึงออกจากประเทศไป ต่อมาในงานแต่งงานของเจียงเหนียนอัน คุณกู้เสียการควบคุมและคุกเข่าลง ดวงตาของเขาแดงก่ำ "มีลูกของฉัน แล้วเธออยากจะแต่งงานกับใครกัน?"
เว่ยจื้อโหยวลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งพบว่าตนอยู่ในยุคสมัยที่ไม่คุ้นเคยสิ่งรอบกายดูโบราณล้าหลัง โลกโบราณที่ไม่มีในประวัติศาสตร์โลก ยังไม่ทันได้เตรียมใจก็ถูกส่งให้ไปแต่งงานกับชายยากจนที่ท้ายหมู่บ้าน สาเหตุที่เว่ยจื้อโหย่วถูกส่งมาให้แต่งงานกับชายที่ขึ้นชื่อว่ายากจนที่สุดในหมู่บ้านนั้น เพราะนางเกิดไปต้องตาต้องใจเศรษฐีผู้มักมากในกามเข้า เพื่อหาทางหลีกเลี่ยงไม่ให้ถูกบ้านใหญ่ขายไปเป็นอนุภรรยาของเศรษฐีเฒ่า พ่อแม่ของนางจึงยอมแตกหักจากบ้านใหญ่และท่านย่าที่เห็นแก่ตัวและลำเอียงเป็นที่สุด ด้วยเหตุนี้พ่อแม่ของนางจึงตัดสินใจยกนางให้กับอวิ๋นเซียว ชายหนุ่มที่แสนยากจนข้นแค้น ที่เพิ่งเสียบิดามารดาไป อีกทั้งยังทิ้งน้องชายน้องสาวเอาไว้ให้เขาเลี้ยงดู นอกจากนี้ยังมีป้าสะใภ้มหาภัยที่คอยแต่จะมารังแกเอารัดเอาเปรียบสามพี่น้อง สิ่งที่ย่ำแย่ที่สุดไม่ใช่ป้าสะใภ้มหาภัย แต่ มันคืออะไรแต่งงานนางไม่ว่ายังไม่ทันได้เข้าหอสามีหมาดๆ ก็ถูกเกณฑ์ไปเป็นทหารในสงครามระหว่างแคว้น มันไม่มีอะไรเลวร้ายไปมากว่านี้อีกแล้วสำหรับ เว่ยจื้อโหยว หากสามีทางนิตินัยของนางตายในสนามรบ ก็ไม่เท่ากับว่านางเป็นหม้ายสามีตายทั้งที่ยังบริสุทธิ์หรอกหรือ แถมยังต้องเลี้ยงดูน้องชายน้องสาวของอดีตสามีอีก สวรรค์เหตุใดถึงได้ส่งนางมาเกิดใหม่ในที่แบบนี้
กู้ชิงเฉิงเชื่อมั่นมาตลอดว่าตราบใดที่เธอประพฤติตัวดี สักวันหนึ่ง เธอก็จะสามารถชนะใจมู่ถิงเซียวให้ได้ อย่างไรก็ตาม เมื่อเสิ่นถัง รักแรกที่เขาคิดถึงมาตลอดกลับมา ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป กู้ชิงเฉิงเป็นคนว่าง่ายสอนง่ายจริงๆ เธอจัดงานแต่งงานด้วยคนเดียว และนอนคนเดียวในห้องผ่าตัดเพื่อรับการรักษาฉุกเฉิน มีข่าวลือว่าเธอบ้าไปแล้ว อันที่จริงเธอบ้าไปแล้วจริงๆ ที่รักใครสักคนอย่างไม่ละอายขนาดนี้ ต่อมา ทุกคนลือกันว่า กู้ชิงเฉิงป่วยหนักและกำลังจะเสียชีวิต มู่ถิงเซียวถึงสูญเสียการควบคุมอย่างสิ้นเชิง "ฉันไม่ปล่อยให้เธอตาย" แต่เธอกลับยิ้มอย่างนิ่งๆ ว่า "ดีจังเลย ฉันเป็นอิสระแล้ว" ใช่แล้ว ไม่ต้องการกู้ชิงเฉิงอีกแล้ว"
หลังจากแต่งงานกันสามปี เจียงหยุนถังพยายามสุดความสามารถเพื่อช่วยชีวิตสามีที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ โดยไม่คาดคิด ว่าเขาได้ละทิ้งเธอเหมือนกับขยะ รับรักแรกของเขากลับประเทศและตามใจเธอทุกอย่าง เจียงหยุนถังที่ท้อใจตัดสินใจหย่า และทุกคนต่างก็หัวเราะเยาะเธอที่กลายเป็นภรรยาที่ถูกทอดทิ้งจากตระกูลเศรษฐี อย่างไรก็ตาม เธอกลับเปลี่ยนแปลงตัวเองอย่างกะทันหันเป็นหมอเทวดาที่พบเจอยาก "Lillian"แชมป์แข่งรถที่มีฐานแฟนคลับจำนวนมาก และยังเป็นนักออกแบบสถาปัตยกรรมระดับโลกอีกด้วย ชายร้ายหญิงชั่วคู่นั้นเยาะเย้ยเธอว่า เธอจะไม่มีวันหาคู่รักได้ใ แต่ไม่คาดคิดว่าลุงของอดีตสามีของเธอ ซึ่งเป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุดทำกแงทัพกลับมาเพียงเพื่อขอแต่งงานกับเธอ
ในวันครบรอบแต่งงาน เหวินซือถูกเมียน้อยของสามีวางยาและไปมีอะไรกับคนแปลกหน้า เธอสูญเสียความบริสุทธิ์ไป แต่เมียน้อยคนนั้นกลับตั้งท้องลูกของสามี ภายใต้ความกดดันต่างๆ เหวินซื่อสูญรู้สึกสิ้นหวังและตัดสินใจหย่า แต่สามีของเธอกลับไม่แยแสโดยคิดว่าเธอกำลังเล่นลูกไม้อยู่ หลังจากการหย่ากัน เหวินซือกลายเป็นจิตรกรที่มีชื่อเสียงและมีผู้ชายนับไม่ถ้วนที่ตามจีบเธอ อดีตสามีไม่ยอมและขอคืนดีไปถึงที่ จากนั้นก็ว่า เธออยู่ในอ้อมแขนของคนใหญคนโตคนหนึ่ง และชายคนนั้นก็พูดอย่างสงบว่า "ดูให้ดี นี่คือพี่สะใภ้ของนาย"
เพราะคิดว่าเป็นความฝัน ฉินหร่านจึงร่วมมือบรรเลงเพลงรักอย่างไม่ได้ตั้งใจ ไฉนตื่นขึ้นมาถึงมีสามีเป็นของตัวเอง อีกทั้งสามีนางยังตาบอดอีกด้วย! แต่นั่นไม่น่าตกใจ เท่ากับที่นางมาอยู่ในร่างเด็กสาวในยุคจีนโบราณ ที่ไม่มีในประวัติศาสตร์ อีกทั้งร่างนี้ถูกขายให้มาเป็นภรรยาของชายตาบอด แต่ไหนๆ ก็มาแล้วจึงจะใช้ชีวิตให้ดี ส่วนสามีนะหรือ หล่อขนาดนั้น แซ่บขนาดนี้ เดินหน้าเกี้ยวสามีสิ จะรออะไร!