ไน่ยไน่ยลอบสังเกตุอาการของนายบ่าวคู่นี้ด้วยหางตา ก็ไม่พบสิ่งผิดปรกติกลับคล้ายจิ้นหยางใส่ใจนายน้อยของตนยิ่งนัก อากัปกิริยาท่าทางผ่อนคลายคล้ายนำคู่ตนออกมาหย่อนใจ นางยิ่งคิดแล้วต้องส่ายหัวไปมาเพื่อให้ความคิดเหล่านี้หายไป

"อิ่มหรือไม่ชุนหวง"

"อืมๆพอแล้วๆท้องข้าจะแตกแล้ว"

"หึหึ

มานี่ยื่นมือออกมาข้าจะล้างให้"จิ้นหยางรอชุนหวงยื่นมือออกนอกผ้า

จากนั้นก็เทน้ำจากกระบอกไม้ไผ่รดลงบนมือด้วยกิริยานุ่มนวล

อีกมือก็จับมือของชุนหวงถูไปมาจนสะอาดอ้านดีแล้ว

จึงหันมารับผ้าที่เสิ่นเล่ยส่งให้มาซับน้ำออกจากมือ

"ถ้าอย่างนั้นพวกเราเดินทางกันต่อเถอะ"จิ้นหยางประคองชุนหวงให้ลุกขึ้น

น่าแปลกสิ่งที่ทำกลับดูไม่ขัดหูขัดตาเลยสักนิด

ทั้งหมดเดินทางกลับด้วยความเชื่องช้า กว่าจะถึงฉางอันก็เป็นยามไฮ่เข้าไปแล้ว

จิ้นหยางส่งคนลงที่หอจันทร์ส่อง เขารอกระทั่งชุนหวงหายเข้าไปด้านในแล้วสายตายังไม่ผละจากประตูปากสั่งเสิ่นเล่ยทันที

"ได้ข่าวอี้จางหรือไม่"

"พะย่ะค่ะตอนนี้ได้กักตัวหลี่เจี๋ยเอาไว้แล้ว"

"อย่าให้บาดเจ็บได้

แล้วเสนาบดีหยุ๋นอี้ทำสำเร็จหรือไม่"

"ตามรับสั่งพะย่ะค่ะ"เสิ่นเล่ยประสานมือรายงาน

"ดี!!กลับเข้าจวน

เจ้าเตรียมตำหนักลี่เถาฮวาให้ดีเถอะ เปลี่ยนคนไว้ใจได้ของเราเข้าไปดูแลที่นั่น

บ่าวหญิงให้ไปขอพระราชทานจากหวงไท่โฮ่ว

กราบทูลท่านด้วยว่าอีกสองวันเปิ่นหวางจะไปเข้าเฝ้า"เขาสั่งการเสร็จก็กระโดขึ้นม้าที่เสิ่นเล่ยดูแลขี่มาตลอดทางแทนเจ้าของ

ม้าโลหิตสีดำสนิทตัวใหญ่ร้องฮี้เบาๆตอบรับ

"เปิ่นหวางจะล่วงหน้าไปก่อนจัดการให้เรียบร้อยด้วย

สั่งคนของเราปิดปากให้สนิท

ถ้าชุนหวงได้เข้าตำหนักแล้วสั่งคนห้ามชายาทุกคนของเปิ่นหวางเข้าไปรบกวนเด็ดขาด"จิ้นหยางดึงเชือกบังคับม้าบ่ายหน้าออกไปนอกเมืองอีกครั้ง

"หรือท่านอ๋องจะมีใจปฏิพัทธ์ต่อคุณชายชุนหวง"เสิ่นเล่ยเดาส่ง

แล้วต้องตบปากตัวเองก่อนจะเร่งมือกลับจวนเพื่อทำตามรับสั่ง

.................................................................

"ทำยังไงดี

ข้าจะทำยังไงดี"มู่เหรินเดินกลับไปมา

คนที่เข้าจวนมาเมื่อวานหายตัวไปอย่างลึกลับ

หากเรื่องนี้ล่วงรู้ถึงหูท่านอ๋องหัวต้องหลุดจากบ่าอย่างมิต้องสงสัย

"อย่าทรงคิดมากเพคะอาจไม่มีเรื่องร้ายแรงก็ได้"บ่าวรับใช้ของนางปลอบใจ

"เช่นนั้นก็ดีข้ากลัวจะมีปัญหาภายหลังต่างหาก"มู่เหรินกุมมือเย็นเฉียบเอาไว้แน่น

"อย่าทรงกังวลเลยเพคะ"

"ใช่ข้าคงคิดมากไปเอง"ไม่นานนักเสียงผู้คนก็ดังลอดเข้ามาถึงตำหนักฝูฮัว

"เกิดอะไรขึ้นเจ้าไปดู"มู่เหรินถูกสั่งให้กักตัวในตำหนัก

แม้กระทั่งสวนดอกไม้ของจวนก็มิอาจออกไปชื่นชม

จึงไม่รู้ความเป็นไปด้านนอกว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้นบ้าง

"เพคะ"หลังจากหายไปไม่นาน

คำตอบที่ได้กลับมาทำให้มู่เหรินถึงกับเม้มปากเต็มไปด้วยโทสะ

"นางเป็นใครทำไมถึงไม่มีข่าว"

"หามิได้เพคะกลับเป็นผู้ชาย"

"นี่เจ้าหมายความว่าอะไร"

"คือ หม่อมฉันสอบถามเสิ่นเล่ยแล้วเพคะ

เขาแจ้งเพียงแค่ว่ามีรับสั่งให้ปรับปรุงตำหนักลี่เถาฮวา

ตอนนี้กำลังทำความสะอาดและลงดอกไม้ในสวนข้างตำหนักเพคะ ผู้คนมากมายต่างมาลงมือทำ"

"ตำหนักของกุยเฟยงั้นหรือ เป็นไปไม่ได้!!

ยามพระนางเสด็จจากวังหลวงก็จะมาพักที่นี่ หลังจากพระมารดาสวรรคตไปแล้ว

ท่านอ๋องก็ปิดตำหนักเอาไว้ห้ามมิให้ผู้ใดเข้าไปแล้วเหตุใด..."มู่เหรินตื่นตระหนก

"เพคะ...หม่อมฉันยังถามอีกว่าเป็นผู้ใดเข้ามาพำนัก

เสิ่นเล่ยบอกเพียงแค่ว่าจะมีคุณชายท่านหนึ่งเข้ามาเพคะ"

"น่าแปลก"มู่เหรินทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้อย่างคนใช้ความคิด

"หรือจะเป็นพระสหาย

แต่หากเป็นเช่นนั้นทำไมไม่เปิดตำหนักลิ่วให้พักล่ะนี่เป็นลี่เถาฮวา"

"........."นางเองก็ไม่สามารถให้คำตอบได้มากไปกว่านี้เช่นกัน

..............................................................

"กรอกน้ำมันลงไปอีก"จิ้นหยางนั่งบนเก้าอี้ตัวใหญ่

มองทหารจับชายผู้หนึ่งมัดแน่น

อีกคนง้างปากเพื่อกรอกน้ำมันละหุ่งลงไปจนสำลักกระอักกระไอ

ใบหน้าบอบช้ำจากการทรมานให้เปิดปาก

"บอกเปิ่นหวางได้หรือยัง"น้ำเสียงเยือกเย็นถามคนที่คุกเข่าบอบช้ำทั้งร่างกาย

"ข้าผิดไปแล้ว ขอทรงอภัยให้ข้าด้วย

ผิดไปแล้ว...ผิดไปแล้ว"คนผู้นี้ไม่ตอบได้แต่พึมพำซ้ำๆประโยคเดิม

"ทรมานอีก"ยิ่งทรมานกลับยิ่งไม่ได้คำตอบ

จิ้นหยางจึงลุกขึ้นมายืนนิ่งตรงหน้า

"เปิ่นหวางไม่คิดจะฆ่าเจ้า บอกมาเถอะ ความผิดนี่ข้ามิได้ใส่ใจ

แต่ยามที่เจ้ายังรักษาความลับอันนี้ไว้

มันไม่ได้เกิดผลดีกับตัวเจ้าเองเลยแม้แต่น้อย"จิ้นหยางพูดเสียงเบา

คนก้มหน้าคุกเข่ารีบเงยหน้าขึ้นมาทันที

"จริงหรือพะย่ะค่ะ"

"คำพูดเปิ่นหวางดั่งทองพันชั่งย่อมมีค่า"

"ถ้าอย่างนั้น กระหม่อมขออภัยกับสิ่งที่ทำลงไปพะย่ะค่ะ"

"ดี!!บอกมาเถอะ"จิ้นหยางรับคำนิ่งฟังคำสารภาพแล้วต้องกำมือแน่น

"ขอบใจเจ้ามาก

เจ้าจะถูกกักตัวอยู่ในค่ายทหารของเปิ่นหวาง อย่าคิดจะหลบหนีถึงเวลานั้นมา

ข้าจะให้เจ้าเป็นผู้เปิดเผยได้หรือไม่"

"ขอบพระทัยฝ่าบาทขอบพระทัยพะย่ะค่ะ"

"ทหารนำตัวไป"จิ้นหยางผุดลุกขึ้นเมื่อเสร็จสิ้นการสอบสวน

เขารีบเร่งกลับตำหนักเพราะใจยังพะวงถึงคนที่ถูกบีบบังคับให้เข้ามาในจวนของเขา

"เสิ่นเล่ย"

"พะย่ะค่ะ"

"เรียบร้อยดีหรือไม่"

"เป็นดั่งพระประสงค์พะย่ะค่ะ"

"ดี!!ขอดูผู้คนที่มาอยู่ลี่เถาฮวา"จิ้นหยางปราดเข้าไปในด้านในตำหนัก

เป็นเสิ่นเล่ยรีบน้ำน้ำชามารินถวาย ตำหนักนี้เดิมเป็นของพระมารดาซิ่งจูหยวนกุ้ยเฟย

ที่สวรรคตไปนานแล้ว ยามมาเยี่ยมเยือนตัวเขาก็มักจะพักอยู่ที่นี่

จนถึงเวลาที่ต้องกลับตำหนัก บริเวณโดยรอบมีต้นท้อส่งกลิ่นอบอวลไปทั่วบริเวณ

ดอกสีชมพูสดใสทั้งสีเข้มสีอ่อนกระจายไปทั่ว

สวนดอกไม้ยังมีซุ้มไม้งดงามสีเสาพาดพันด้วยกุหลาบเถาสีขาว ส่งกลิ่นหอมกระจาย

เขาสั่งให้คนนำฉินมาวางทิ้งไว้บรรยากาศงดงามราวสรรค์ชั้นเซียน

"เปิ่นหวางหวังว่าพวกเจ้าคงจะจงรักภักดีต่อนายใหม่ของเจ้า

คนผู้ใดก็ห้ามรบกวนยามคุณชายชุนหวงเข้ามาพำนักที่นี่เป็นอันขาดคนในห้ามนำเรื่องออกไปสู่ภายนอก

หากจับได้โทษตายก็มิอาจละเว้น"

"เพคะ/พะย่ะค่ะ"บ่าวรับใช้สาวสิบนาง

บ่าวชายทำหน้าที่เวรยามอีกสิบ ถือว่ามากโขจิ้นหยางสำรวจจนทั่วว่าเรียบร้อยทุกอย่าง

จึงกลับเข้าตำหนักตนเอง

"เขาจะมาถึงยามไหน"จิ้นหยางหยิบม้วนไม้ไผ่มาถือไว้ในมือ

ข่าวการทหารจากชายแดนเงียบจนน่ากังวล

"ยามซื่อพรุ่งนี้พะย่ะค่ะ"เสิ่นเล่ยรายงาน

"อืม

ดูแลด้วยอย่าพึ่งเอ่ยชื่อของเปิ่นหวางเสียล่ะ"

"พะย่ะค่ะ"จิ้นหยางวางม้วนไม้ไผ่หยิบฎีกาขึ้นมาอ่านแทน

เวลาล่วงไปยามไหนเขาก็ไม่รู้ อีกครั้งหนึ่งเป็นอี้จางเร่งร้อนเข้ามาถวายคำนับ

"ว่ามา"จิ้นหยางเงยหน้าขึ้นดูคนเร่งร้อน

"ดูเหมือนพรรคลี่ไป๋กำลังพยายามหาทางขัดขวางพะย่ะค่ะ"

"เตรียมม้า"จิ้นหยางนั้นมีพระอาจารย์เป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งของยุทธภพ

และยังเป็นผู้มีชื่อเสียงราอบด้านอีกด้วย

เนื่องด้วยตนเองเป็นเชื้อพระวงค์จึงมิอาจท่องไปทั่วเฉกเช่นเหล่าผู้กล้า

แต่ฝีมือหามีผู้ใดอาจเทียบได้ เขาเร่งฝีเท้าเพื่อจะเข้าไปขอความช่วยเหลือ

"อาจารย์"จิ้นหยางประสานมือคารวะเมื่อพบ

"หือ...จิ้นหยาง พระองค์รีบร้อนเรื่องอันใด

นี่ดึกมากแล้วเจ้ายังควบม้ามาหาข้าได้"ผู้เฒ่าหนวดขาวแต่งกายเรียบง่ายในผ้าสีพื้นวางแก้วน้ำชาลง

เมื่อเห็นใบหน้าศิษย์เอกของตน

"ศิษย์ขออภัยที่รบกวน

แต่ศิษย์ต้องการความช่วยเหลือ"

"ว่ามาเถิด"จิ้นหยางเอ่ยถึงความต้องการทันที

"อืม...ลี่ไป๋อย่างนั้นหรือ"

"ขอรับ"

"ได้!! เพียงเจ้าเอ่ยปากข้าก็จัดการให้ได้

ว่าแต่คุณชายชุนหวงทำไมถึงต้องเข้าจวนของเจ้าด้วยล่ะ"พระอาจารย์คับข้องใจ

"เป็นสหายขอรับ"

"หึหึ

สหายที่สนิทมากใช่หรือไม่เจ้าถึงออกตัวเช่นนี้"

"โปรดช่วยเหลือศิษย์ด้วยเถอะขอรับ"จิ้นหยางไม่ตอบคำถามได้แต่ก้มหัวลงประสานมือ

"ย่อมได้..ย่อมได้เด็กๆเข้ามา"เขาสั่งให้คนออกเทียบเชิญหัวหน้าตงให้มาพบทันที

ใช้เวลาเพียงสองเค่อหัวหน้าตงในชุดสีดำเสื้อคลุมสีดำสนิทก็ปรากฏตัวขึ้น

เขาเหลือบตามองจิ้นหยางและคำนับผู้เป็นหนึ่งในยุทธภพ

"ขอบใจที่มาข้ามีเรื่องจะรบกวนเจ้า"

"เชิญท่านผู้อาวุโส"

"ท่านผู้นี้เป็นศิษย์เอกของข้า

และยังเป็นสหายสนิทกับคุณชายของเจ้า..ชุนหวง"หัวหน้าตงชะงักเสียอาการไปชั่วครู่

"....โปรดกล่าว"

"ข้าเพียงอยากจะให้คุณชายของเจ้าเข้าตำหนักขององค์ชายห้า"

"จุดประสงค์มิชัดแจ้งข้าน้อยขออภัยที่มิอาจทำตาม"

"เห!!...ใจเย็นก่อนเถิดหัวหน้าตง

เขาทั้งคู่เป็นสหายสนิทกัน

ตอนนี้พวกท่านกำลังหาที่หลบภัยให้แก่คุณชายชุนหวงใช่หรือไม่

ที่ใดเล่าจะปลอดภัยกว่าตำหนักอ๋องได้อีก

ลองคิดดูเถิด"พอถึงตอนนี้หัวหน้าตงเหมือนกลืนก้อนแป้งเข้าคอทั้งฝืดทั้งเฝื่อน

"เป็นเช่นนั้น"

"ปล่อยให้เขาทั้งคู่อยู่ด้วยกันเถอะ"สิ้นคำหัวหน้าตงจำต้องรับปาก

"แต่เรื่องนี้...."

"ทุกอย่างจะเป็นความลับ"

"ขอบคุณอาจารย์ขอรับที่ช่วยเหลือ

ขอบคุณหัวหน้าตงที่ไว้ใจเปิ่นหวาง"จิ้นหยางค้อมหัวลงเล็กน้อยเพื่อเป็นการให้เกียรติ

จากนั้นก็เร่งรีบกลับเข้าจวนทันที

"อี้จางอย่าพึ่งปล่อยตัวหลี่เจี๋ย

รอให้ชุนหวงเข้าจวนก่อนสักสามวัน"

"พะย่ะค่ะ"อี้จางกับเสิ่นเล่ยไม่อาจล่วงรู้ความในของท่านอ๋อง

แต่สิ่งที่ปรากฏเด่นชัดคือบัดนี้นามของชุนหวงสำคัญอย่างยิ่งต่อจวนอ๋องแห่งนี้

"ทางลี่ไป๋ยินยอมให้ชุนหวงมาพักที่นี่จับตาดูหวางเฟยให้ดี

จุดประสงค์ของนางน่ากลัวยิ่งนัก กันตัวพยานให้ดีอย่าให้เกิดเรื่องขึ้น"

"พะย่ะค่ะ"เสิ่นเล่ยรับคำสั่ง

จิ้นหยางหลับตานิ่งดูเหมือนทุกอย่างจะเป็นไปตามหมากที่เขาวางเอาไว้แล้ว

ตัวเขาจึงผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด ไม่รู้เนิ่นนานแค่ไหนเสียงอี้จางขานเรียกเบาๆ

"หวางเย่...หวางเย่พะย่ะค่ะ"

"มีเรื่องใด"จิ้นหยางถามกลับแต่ไม่ลืมตาขึ้นมอง

"หวางเฟยทรงขอเข้าพบ"

"มิใช่ว่าเปิ่นหวางกักบริเวณนางอยู่หรอกหรือ"สิ้นคำก็มีบ่าวรับใช้หญิงมาคุกเข่าลงตรงหน้า

"หวางเย่เพคะ....หวางเย่ได้โปรดเถอะเพคะ

หวางเฟยมิใคร่สบาย"

"ตามหมอ"

"แต่ว่า..."จิ้นหยางลืมตาขึ้นมานั่งตัวตรง

"หรือเปิ่นหวางต้องสั่งตัดหัวเจ้าก่อน ถึงจะตามหมอได้"น้ำเสียงเย็นเยือกกล่าวสั้นๆบ่าวรับใช้ถึงกับหมอบลงร่ำไห้ตัวสั่น

"ขอประทานอภัยเพคะหม่อนฉันผิดไปแล้ว"

"ออกไป!!"สิ้นคำนางก็รับคลานถอยหลังออกไปโดยเร็ว

"ส่งคนไปดู"จิ้นหยางสะบัดแขนเสื้อหมุนตัวออกจากห้องหนังสือ

เพื่อกลับเข้าห้องนอนของตัวเองด้วยท่าทีหงุดหงิด

ทิ้งให้อี้จางกับเสิ่นเล่ยถอนหายใจยาว

ดูเหมือนเรื่องของเรือนหลังน่าจะร้ายแรงกว่าที่คิดเสียแล้ว