จงจิ่งเฮ่าขมวดคิ้วแน่นขึ้นเรื่อย ๆ

“ฉันไม่ได้นอนกับเธอ”

ทันทีที่พูดจบ สีหน้าของเขาก็เริ่มเปลี่ยนไป เขากำลังทำอะไรอยู่เนี่ย？

หลินซินเหยียนตกตะลึงครู่หนึ่ง เมื่อคืนไป๋จู๋เวยค้างแรมที่นี่

ไม่ได้นอนด้วยกัน ใครจะเชื่อ？

แต่จะนอนหรือไม่นอนด้วยกัน เกี่ยวอะไรกับเธอด้วยล่ะ？

หลินซินเหยียนไม่อยากจะทะเลาะจนมองหน้ากันไม่ติด เลยพูดน้ำเสียงอ่อนลง “ต่อไปฉันจะระวัง งั้นฉันขอตัไปก่อนนะคะ？ ”

พูดจบ เธอก็โบกเอกสารในมือ

จงจิ่งเฮ่าตอบรับอืมเบา ๆ คำหนึ่ง และในน้ำเสียงมีความโมโหแฝงอยู่เล็กน้อย ไม่ใช่โมโหหลินซินเหยียน แต่เขาโมโหตัวเขาเอง！

ทำไมเมื่อครู่ตัวเขาต้องอธิบายให้เธอฟังด้วย？ ！

มันช่างบ้าไปแล้ว！

พฤติกรรมที่ผิดปกติแบบนี้ ทำให้เขารู้สึกอึดอัดมาก！