เหอรุ่ยหลินกลับบ้านไปด้วยความโกรธ

เมื่อเหอรุ่ยเจ๋อเห็นว่า เหอรุ่ยหลินตาแดงก่ำ เขาก็วางเอกสารลง และลุกขึ้นจากโซฟาทันที “เธอ เธอไปทำอะไรมา？”

เมื่อคิดถึงสิ่งที่เหอรุ่ยเจ๋อทรยศตัวเอง เหอรุ่ยหลินก็รู้สึกเกลียด

เหอรุ่ยหลินยืนอยู่หน้าประตู “พี่.....”

เหอรุ่ยเจ๋อเดินเข้ามา จึงได้พบว่า เข่าของเธอได้รับบาดเจ็บ เขาขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น “ไปทำอะไรมาถึงเป็นแบบนี้ไปได้？ เธอไปทะเลาะกับคนอื่นมาเหรอ？”

เหอรุ่ยหลินส่ายหัว และมองมาที่เขา “พี่ ความรักที่พี่มีให้ฉันเป็นเรื่องจอมปลอมใช่ไหม？”

“จะเป็นไปได้ยังไง” เหอรุ่ยเจ๋อรัก และเอ็นดูเธอจริง ๆ เพราะเขามีส่วนเกี่ยวข้องในปีนั้นที่เธอหายตัวไป และตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ เขาก็ใช้ชีวิตอยู่กับการตำหนิตัวเองมาโดยตลอด และในที่สุดเขาก็หาเธอจนเจอ และพาเธอกลับมา

เขารู้สึกผิดต่อเธอ และรู้สึกเสียใจต่อเธอเป็นอย่างมาก

ความรักของเขานั้นไม่เคยเสแสร้ง

“ฮ่าฮ่า.....” เหอรุ่ยหลินหัวเราะ แต่วินาทีต่อมา รอยยิ้มนั้นก็หายไป เหลือเพียงความตื่นตระหนก “ถ้าพี่เอ็นดูฉัน รักฉัน พี่จะทรยศฉันเพียงเพราะ ผู้หญิงคนเดียวได้ยังไง？”