จงจิ่งเฮ่าโน้มตัวลง หลินซินเหยียนถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว และสุดท้ายก็ไม่มีที่ว่างสำหรับเธอบนเก้าอี้ให้ถอยต่อไปได้อีก

ไม่ช้า หน้าอกอันแข็งแกร่งของเขาก็กดทับบนร่างกายของเธอ มันเกือบจะเชื่อมติดกันแน่น เธอสามารถสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิร่างกายของเขาได้อย่างชัดเจน และร่างกายของเธอก็แข็งทื่อไม่กล้าขยับ

จงจิ่งเฮ่าทัดผมที่หลังใบหูของเธอ เขาเอนริมฝีปากลงมาแนบบนแก้มของเธอ และพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “ใช้ประโยชน์จากฉันเสร็จแล้ว ก็จะหนี้ไปงั้นเหรอ เธอจะไม่จ่ายค่าตอบแทนหน่อยหรือยังไง？”

ในขณะนั้น หลินซินเหยียนรู้สึกค่อนข้างเสียใจกับการหุนหันพลันแล่นเมื่อครู่นี้ของเธอ

จงจิ่งเฮ่าดึงตัวออกไปเล็กน้อย แล้วดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้เธอ และในระหว่างนั้นหลินซินเหยียนก็ไม่กล้าทำการต่อต้านเขาเลย

เขาถอนร่างกลับ และขับรถออกไป

หลินซินเหยียนเอนตัวพิงหน้าต่างรถ และคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นมาว่า “เมื่อกี้นี้ ฉันใช้ประโยชน์จากคุณโดยที่คุณไม่ได้ยินยอม เป็นฉันที่ทำอะไรไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยเอง คุณต้องการเท่าไหร่？”