หลินกั๋วอันงั้นเหรอ？

เขามาที่นี่ได้ยังไง？

หลินซินเหยียนรีบเปิดประตูรถออกไป ทว่าขณะกำลังจะลงจากรถเธอก็คิดอะไรขึ้นมาได้ เธอหันหลังไปมองจงจิ่งเฮ่า “คุณกลับไปเถอะ ฉันกลัวว่าถ้าแม่ฉันเห็นคุณแล้วจะไม่พอใจ”

จงจิ่งเฮ่าเองก็เห็นคนตรงหน้าแล้วเช่นกัน เมื่อก่อนเขาเป็นคนขอหย่าเอง หากจวงจื่อจินจะไม่ชอบเขาก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้

หนำซ้ำตอนนี้หลินกั๋วอันก็อยู่ที่นี่ด้วย เขาไม่ควรจะปรากฏตัวที่นี่จริง ๆ

เขาพยักหน้า ก่อนจะทอดสายตามองไปยังเด็กหญิงที่อยู่ในอ้อมกอดจวงจื่อจิน ผมดำสนิทของเธอถักเปียสองข้าง เรือนคิ้วโก่งโค้งได้รูป ดวงตาใสเป็นประกาย ราวกับตุ๊กตาที่ถูกสลักออกมาอย่าตั้งใจ ท่าทางแบบนั้นของเธอช่างน่ารักน่าเอ็นดูเหลือเกิน

เขาวกสายตากลับมามองหลินซินเหยียน ขณะที่มือก็กำพวงมาลัยไว้แน่นอย่างไม่รู้ตัว

เขาไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่า เธอเลี้ยงลูกทั้งสองได้เป็นอย่างดี

ลูกชายก็ฉลาดเฉลียว ลูกสาวก็น่ารักออกปานนี้