ตอนที่หลินซินเหยียนมาที่โรงพยาบาลก็เห็นเหอรุ่ยเจ๋อยืนก้มหน้ายืนอยู่ตรงทางเดิน

เหอรุ่ยเจ๋อก้มลงเล็กน้อย คล้ายกำลังคิดอะไรอยู่ จนกระทั่งหลินซินเหยียนมายืนอยู่ข้าง ๆ เขาแล้ว เขาก็ยังไม่รู้สึกตัว

“เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ？ ทำไมคุณถึงมายืนอยู่ข้างนอกนี่？” หลินซินเหยียนถามอย่างเป็นห่วง

เหอรุ่ยเจ๋อหันมาเห็นหลินซินเหยียนก็สงบสติอารมณ์ลง ก่อนจะมองไปยังห้องผู้ป่วย “แม่คุณอารมณ์ไม่ค่อยดี”

หลินซินเหยียนมองเขาอย่างเงียบ ๆ “ค่ะ คุณกลับไปพักเถอะ ฉันจะอยู่ดูแลเอง”

เหอรุ่ยเจ๋อเหลือบมองลงไปยังท้องของเธอ “คุณเองก็ต้องพักผ่อนมาก ๆ นะ มีอะไรก็เรียกผมได้”

“ค่ะ” หลินซินเหยียนส่งรอยยิ้มที่ผ่อนคลายให้เขา

เธอมองตามแผ่นหลังของเขาพลางเม้มริมฝีปาก แม้เธอจะรู้จักเขามานาน แต่กลับแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับครอบครัวของเขาเลย

เมื่อครู่เห็นได้ชัดว่าเขามีเรื่องกลุ้มใจ ถึงได้ตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเองอย่างนั้น

ทันใดนั้น เหอรุ่ยเจ๋อก็พลันชะงักฝีเท้าหันกลับมามองหลินซินเหยียน “เกือบลืมเสียสนิทเลย ผมรู้ข่าวมาว่า เพื่อนบ้านพวกนั้นบอกว่ามีคนจ้างให้พวกเขาทำแบบนั้น