หลินซินเหยียนลุกพรวดขึ้นทันที เธอเจ็บหน้าผากจนต้องยกมือขึ้นคลำ สองข้างแก้มเธอร้อนฉ่าจนพูดอะไรไม่ออกสักคำ

เมื่อเห็นท่าทางเขินอายของเธอแล้ว จงจิ่งเฮ่าก็ยิ้มที่มุมปากเบา ๆ

เขาลุกขึ้นอย่างช้า ๆ จงใจจัดคอเสื้อไปมาให้เรียบร้อย ก่อนจะใช้ปลายนิ้วลากไล้ไปมายังบริเวณที่หลินซินเหยียนใช้ปากสัมผัสพลางหยักยิ้มอออกมาอย่างยากจะคาดเดา “เราเป็นสามีภรรยากัน ถ้าเธออยากจูบฉันก็บอกมาตรง ๆ ก็ได้ ฉันไม่ได้ขี้เหนียวขนาดนั้นสักหน่อย”

หลินซินเหยียนหน้าแดงก่ำ ผ่านไปครู่ใหญ่ถึงค่อยพูดออกมาเต็ม ๆ ประโยคได้ “เมื่อกี้มันเป็นอุบัติเหตุ ฉันไม่ได้อยากจูบคุณสักหน่อย”

เธอพูดจบก็สะบัดหน้าเดินจากไป เธออยากจะรีบออกไปจากห้องรับแขกให้เร็วที่สุด

จงจิ่งเฮ่าหน้าเปลี่ยนสีไปในทันที จู่ ๆ เขาก็เกิดมีโทสะขึ้นมาเพราะคำพูดของเธอ เขาเหน็บแนม “งั้นเธออยากจูบใคร？ ผุ้ชายที่ทำเธอท้องงั้นเหรอ？”

ฝีเท้าเธอพลันหยุดชะงัก