เสิ่นซิ่วฉิงเองก็เห็นเธอแล้วเหมือนกัน เธอเลิกคิ้วขึ้น

“คุณแม่คะ นั่นมันหลินซินเหยียนไม่ใช่เหรอ？ มันมากินข้าวที่นี่เหรอคะ？” หลินหวี่หานกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์

อาหารที่นี่ล้วนเป็นอาหารชั้นเลิศ แน่นอนว่าราคาก็ย่อมแพงชนิดที่คนธรรมดาคงไม่มีปัญญาจ่ายได้

หลินซินเหยียนเองก็มากินข้าวที่นี่ด้วยงั้นเหรอ？

เสิ่นซิ่วฉิงแค่นหัวเราะ “ถึงคุณจงจะพิการ แต่เรื่องหน้าตาในสังคมกับเรื่องร่ำรวยไม่ใช่เรื่องล้อเล่น มันออกมาที่แบบนี้ได้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก”

หลินซินเหยียนไม่อยากยุ่งกับพวกเธอ แต่ขณะที่อยากจะก้าวเท้าออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดนั้นเอง หลินหวี่หานก็เข้ามาขวางทางไว้เสียก่อน

“แกมันก็แค่เมียคนพิการ ต่อให้เข้าออกสถานที่แบบนี้ได้ แต่สุดท้ายแกมันก็เป็นแค่ซาลาเปาเปื้อนดินที่ไม่มีวันได้ขึ้นไปอยู่บนโต๊ะ” เธอพูดพลางใช้สายตามองหลินซินเหยียนตั้งแต่หัวจรดเท้า จากนั้นก็อดหัวเราะเยาะไม่ได้

“หลีกไป！” หลินซินเหยียนกล่าวอย่างเย็นชา

หลินหวี่หานไม่ยอมถอย “แกจะรีบไปไหน แค่บอกว่าแกเป็นเมียคนพิการแค่นี้ก็โกรธซะแล้วเหรอ？”

กวนจิ้นหน้าเครียด ขณะที่เขาคิดจะร้องห้ามนั้นเอง ก็เห็นจงจิ่งเฮ่ากำลังเดินมาทางนี้พอดี

เขาจึงไม่ทันได้ห้าม