หลินซินเหยียนเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เธอเดาว่าเป็นไป๋จู๋เวย

เพราะไป๋จู๋เวยกลัวมากว่าเธอกับจงจิ่งเฮ่าจะใกล้ชิดกัน

“ฉันไม่มีหลักฐานค่ะ” เดายังไงก็คือเดา

เหอรุ่ยเจ๋อเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าเธอ หลินซินเหยียนหดคอถอยตามสัญชาตญาณ มือเขาจึงสัมผัสได้เพียงความว่างเปล่า ในใจเขาผิดหวังอยู่ไม่น้อย

หลินซินเหยียนเบือนหน้าหนีด้วยความกระอักกระอ่วน เธอไม่ได้ตั้งใจหลบ เพียงแต่ชายหญิงเดิมทีก็ไม่ควรสัมผัสแตะเนื้อต้องตัวกันตามสัญชาตญาณ

เหอรุ่ยเจ๋อแสร้งลูบผมเธอด้วยท่าทีสบาย ๆ แล้วก้มหน้าใส่ยาให้เธอต่อ “เจ็บหน่อยนะ”

เมื่อครู่เขาแค่ล้างแผล ตอนนี้เขากำลังจะทำแผลแล้ว ซึ่งตอนใส่ยาเป็นไปได้ว่าจะเจ็บมาก

หลินซินเหยียนพยักหน้า เมื่อกี้ที่ล้างบาดแผลก็เจ็บมากเหมือนกัน เพียงแต่เธอกัดฟันทนไว้เท่านั้นเอง