หลินซินเหยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆ ก้าวไปยืนอยู่ตรงหน้าจงจิ่งเฮ่า

ร่างกายเขาแผ่กลิ่นอายของชายหนุ่มที่โตเป็นผู้ใหญ่เต็มวัย เขาทั้งโดดเด่น ร้อนแรง และใจกว้าง

ใบหน้าเขาในตอนนี้ดูสุขุมและเยือกเย็น

ทั้งที่สีหน้าเขาดูสงบนิ่งแบบนี้ แต่ใจเธอกลับเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ

บางทีอาจเป็นเพราะเธอรู้ว่าเขาอาจจะเป็นพ่อของลูกในท้องของเธอ จิตใต้สำนึกของเธอถึงได้แคร์ว่าเขาจะคิดอย่างไรกับเธอ

หลินซินเหยียนชิงเอ่ยขึ้นก่อน “เหอรุ่ยเจ๋อช่วยฉันเอาไว้มาก ฉันไม่รู้ว่าวันนี้เขาอยากให้ฉันไปร่วมงานแบบนี้กับเขา และยิ่งไปกว่านั้นฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าคุณเองก็อยู่ที่นั่นด้วย ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

จงจิ่งเฮ่าขมวดคิ้วแน่น สีหน้าเขาดูซับซ้อน

หลินซินเหยียนคิดว่าเขาไม่เชื่อเธอ คิดว่าเขาเห็นเธอเป็นผู้หญิงใจง่าย

“ฉัน...”

“นี่เธอกำลังอธิบายงั้นเหรอ？” จงจิ่งเฮ่ากลืนน้ำลาย

“ฉันไม่อยากให้คุณเข้าใจฉันผิด” หลินซินเหยียนก้มหน้าลง