หลังจากที่จงจิ่งเฮ่าจากไปในวันนั้น และไม่กลับมาอีกเลยตลอดหนึ่งสัปดาห์ หลินซินเหยียนก็ค่อย ๆ สงบสติอารมณ์จนกลับมาเป็นปกติ

เธอทำงานไปตามขั้นตอน

“ได้ยินว่าคุณจงไปอยู่เป็นเพื่อนเลขาไป๋ที่ประเทศ A นี่” ช่วงพักเที่ยง ทุกคนต่างพากันจับกลุ่มนินทา

“คุณจงยอมรับว่าเลขาไป๋เป็นแฟนตั้งนานแล้วนี่ จะไปหาเธอก็เป็นเรื่องปกติ เพียงแต่—” หญิงสาวมองตัวเองในกระจกเล็ก ๆ นั้น แล้วจัดผมเผ้า พลางหยักยกริมฝีปากแดงเรื่อขึ้นยิ้มบาง ๆ

คำพูดของเธอกระตุกต่อมอยากรู้อยากเห็นของทุกคนขึ้นมาในทันที จนพากันเข้ามาล้อมวงฟัง “เพียงแต่อะไร？”

เธอเหลือบไปมองทุกคน “ถ้าคุณจงรักและทะนุถนอมไป๋จู๋เวยขนาดนั้นจริง จะยังส่งเธอไปประเทศ A อีกเหรอ？ คนในบริษัทมีตั้งเยอะ ส่งใครไปก็ได้นี่นา”

ทุกคนเองก็คิดแบบเดียวกัน

ทว่าก็ยังมีบางคนไม่เห็นด้วย

“ถ้าเป็นอย่างที่เธอพูด ว่าคุณจงไม่ได้ชอบเลขาไป๋ แล้วที่ไปอยู่เป็นเพื่อนเธอ แล้วไม่ยอมกลับบริษัทมาอาทิตย์นึงแล้วนี่มันหมายความว่ายังไง เมื่อก่อนก็ไม่เคยเห็นเป็นแบบนี้”