ร่างเล็ก ๆ ของหลินซีเฉินที่กำลังยืนตรงอยู่นั้น เขาสวมเสื้อขนสัตว์คอวีสีน้ำตาลอ่อน ด้านในสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงลำลอง รองเท้าผ้าใบสีขาว

เรือนคิ้วกับนัยน์ตาที่งดงามได้รูป ริมฝีปากแดงระเรื่อ ฟันขาวสะอาด โครงหน้าที่ไร้ที่ติ จมูกโด่งเป็นสัน ผมสีดำสนิทหยักศกเล็กน้อย ร่างเล็ก ๆ นั้นดูหล่อเหลาไม่เบา

หลินซีเฉินลูบศีรษะหลินหรุ่ยซี “เสี่ยวหรุ่ย วันนี้เป็นเด็กดีหรือเปล่า？”

หลินหรุ่ยซีพยักหน้าแรง ๆ เธอรักและเทิดทูนเขาอย่างที่สุด

หลินซินเหยียนนำอาหารไปวางบนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว “เอาล่ะ ล้างมือมากินข้าวได้แล้ว”

เหอรุ่ยเจ๋อเดินเข้ามาคว้าหลินหรุ่ยซีไปกอด ทว่าหลินซินเหยียนดึงเข้าไว้ก่อน “คุณไปทานข้าวเถอะค่ะ ฉันจะอาบน้ำให้พวกแกเอง”

“ผมช่วยนะ” เรื่องที่เพิ่งพูดไปนั้นไม่ได้ทำให้เหอรุ่ยเจ๋อรู้สึกระอักกระอ่วนใจกับหลินซินเหยียนแต่อย่างใด

“คุณหมอเหอคะ ให้เหยียนเหยียนไปเถอะค่ะ คุณนั่งลงก่อน” จวงจื่อจินเดินเข้ามาเอ่ยอย่างเกรงอกเกรงใจ

เหอรุ่ยเจ๋อทำได้แค่เพียงนั่งลงที่โต๊ะรับประทานอาหารก่อน จวงจื่อจินเห็นหลินซินเหยียนอุ้มลูกไปล้างมือ จึงหันไปหยิบเหล้ามาขวดหนึ่ง จากนั้นก็เดินมาดึงเก้าอี้ออกแล้วนั่งลง