หลังจากวางสาย หลินซินเหยียนก็ยืนอยู่ที่หน้าต่างโดยที่ในมือยังถือโทรศัพท์ไว้ และมองออกไปนอกหน้าต่างอยู่ครู่หนึ่ง

“แม่ครับ” หลินซีเฉินเรียกเธอ

หลินซินเหยียนหันกลับมา แล้วมองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของลูกชาย เธอยิ้ม “มีอะไรเหรอ？”

หลินซีเฉินวางแท็บเล็ตลง แล้วตบลงบริเวณข้าง ๆ เขา “แม่ครับ แม่นอนเป็นเพื่อนผมสักพักได้ไหมครับ？”

หลินซินเหยียนบีบแก้มของเขา และพูดอย่างอ่อนโยน “ได้สิจ๊ะ”

หลินซีเฉินยิ้ม เขาอยู่ในอ้อมแขนของหลินซินเหยียน ในใจรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย ในที่สุดเขาก็สามารถอยู่กับแม่ของเขาตามลำพังได้โดยไม่มีน้องสาวของเขามาคอยโต้เถียงกับเขา

เขากอดหลินซินเหยียนแน่น และตัดสินใจที่จะหาผู้ชายดี ๆ มาดูแลแม่ของเขา

ในวันสุดท้ายของเดือนกรกฎาคม หลินซินเหยียนกลับประเทศไปพร้อมกับลูก ๆ ของเธอ

บนเครื่องบิน

หลินซีเฉินดูสงบนิ่งมาก