“คุณปล่อยฉันนะ” หลินซินเหยียนเบิกตากว้าง มือของเขากดลงบนร่างของเธอ

“ปล่อยงั้นเหรอ？” จงจิ่งเฮ่าพูดถามออกมาอย่างช้า ๆ เขาคิดว่า มันเป็นเรื่องน่าขัน

เดิมที เขาโกรธที่เธอขีดเส้นกั้นเขา แต่ตอนนี้ เธอยังคิดว่า ลูกชายของเธอนั้นไร้เดียงสา และสงสัยเขา

จงจิ่งเฮ่าจึงยิ่งโกรธมากขึ้น

หลินซินเหยียนสัมผัสได้ถึงผิวที่ร้อนผ่าว และลมหายใจที่อยู่ใกล้มือของเขา มันรู้สึกคุ้นเคยมาก

เธอหันหน้าหนี และหลับตา

เนื่องจากความประหม่า เธอจึงหายใจเข้าออกอย่างรวดเร็ว มันจึงยิ่งดูเย้ายวน เดิมที่จงจิ่งเฮ่าแค่อยากจะทำให้เธอตกใจ แต่เมื่อเห็นรูปร่างหน้าตาของเธอในตอนนี้ เขาก็รู้สึกว่า เลือดที่อยู่ในร่างกายของเขากำลังเดือดพล่าน

ริมฝีปากของเขาตกลงมาที่ต้นคอของเธอ

ริมฝีปากของเขานุ่ม และเย็นเล็กน้อย

หลินซินเหยียนผลักเขาออกไปอย่างแรง เธอตื่นตระหนก “คุณทำอะไรน่ะ หน้าไม่อาย？”

“หน้าไม่อายงั้นเหรอ？ ลูกชายของเธอทำให้ฉันต้องขายหน้า แล้วยังมาห่วงหน้าตงหน้าตาอะไรอีก？” ในขณะที่จงจิ่งเฮ่าพูด ศีรษะของเขาก็ยังคงฝังอยู่ที่ซอกคอของเธอ