“พี่.....”

“ไม่ต้องพูดแล้ว” เหอรุ่ยเจ๋อขัดจังหวะเธอ

ในใจของเขารู้สึกขัดแย้งกันเป็นอย่างมาก คำพูดของเหอรุ่ยหลินสะกิดหัวใจของเขา

ธุรกิจครอบครัว เขาไม่เคยมีส่วนร่วมเลยแม้แต่น้อย ล้วนแล้วแต่เป็นเหอรุ่ยสิงเป็นคนทำทุกอย่าง

“ให้ฉันได้คิดหน่อย” เหอรุ่ยเจ๋อก้มหน้าลง

“ก็ได้ ฉันจะรอฟังข่าวดีจากพี่” เหอรุ่ยหลินไม่ได้บังคับเขาเลย

เพราะเมื่อไหร่ที่เขาเอ่ยปากออกไป นั่นก็หมายความว่า มีความหวัง

ในครั้งล่าสุดนั้นเขาปฏิเสธออกไปอย่างเด็ดขาด

“แต่อย่านานเกินไปนะ ถ้าอย่างนั้นมันคงไม่ดีต่อทั้งพี่ และฉันอย่างแน่นอน” เหอรุ่ยหลินเตือนอีกครั้ง

โดยที่เหอรุ่ยเจ๋อไม่ได้พูดอะไรอีก เขาเดินออกไปทันที

.....

หลินซินเหยียนและลูกค้ากำลังนั่งเลือกรูปแบบ และวัสดุชนิดของผ้า เธอปิดคอมพิวเตอร์ลง และขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่ายังเช้าอยู่ เธอต้องการซื้อรถ เธอจึงกดโทรหาหวีโต้วโต้วที่เคยทิ้งเบอร์โทรศัพท์เขาไว้ให้เธอ

“ฮัลโหล？”

เสียงของหวีโต้วโต้วสะท้อนกลับมา

“สวัสดี นี่ฉันหลินซินเหยียนเอง”

“คุณซินเหยียนเหรอ？ คุณมีเรื่องอะไรหรือเปล่า？”