“ผมเอง” เหอรุ่ยเจ๋อตอบกลับมา

“อืม”

หลินซินเหยียนหรี่ตาลง แล้วเดินกลับไปที่ห้องนั่งเล่น โดยที่ไม่ได้พูดอะไรต่อ

“ผมอยู่ข้างล่าง ตอนนี้คุณว่างไหม ผมอยากพบคุณ”

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เหอรุ่ยเจ๋อก็พูดขึ้นมา

หลินซินเหยียนเพียงตอบ ‘อืม’ เบา ๆ แล้วกดวางสายไป

ชั้นล่าง ในขณะนั้นจวงจื่อจิน และหลินหรุ่ยซีกำลังไปที่สวนสาธารณะ และก็พบกับเหอรุ่ยเจ๋อเข้าโดยบังเอิญ

เหอรุ่ยเจ๋อกล่าวทักทายจวงจื่อจิน แต่เขากลับรู้สึกได้ถึงความห่างเหินของจวงจื่อจิน

“คุณป้าครับ ผมทำอะไรให้คุณป้าไม่พอใจรึเปล่าครับ？” เหอรุ่ยเจ๋อถาม

“เปล่าจ้ะ เปล่า” จวงจื่อจินส่ายหัวอย่างรวดเร็ว แต่กลับไม่รู้จะอธิบายอย่างไร

“รุ่ยเจ๋อ”

หลินซินเหยียนหลินรีบเดินลงไปอย่างรวดเร็ว “แม่คะ อากาศเริ่มเย็นแล้ว แม่พาเสี่ยวหรุ่ยกลับไปเถอะค่ะ”