หลินซินเหยียนที่กำลังดื่มซุปอยู่หยุดชะงัก และรีบกลับสู่ทาทีปกติทันที

จงจิ่งเฮ่าสังเกตเห็นว่า เธอหยุดชะงักไป มุมปากของเขาก็โค้งขึ้นมา

หลังจากทานอาหารเสร็จ ทั้งสองก็ออกมาจากร้านอาหาร

“เธอจะไปไหน เดี๋ยวฉันไปส่ง”

หลินซินเหยียนคิดอยู่ครู่หนึ่ง “กลับบ้าน”

เมื่อได้ยินหลินซินเหยียนพูดว่า บ้าน จงจิ่งเฮ่าก็หันไปเหลือบมองเธอ และประชดประชันเบา ๆ “ลูกของคุณไม่มีพ่อด้วยซ้ำ นั่นจะเรียกว่า บ้านได้ยังไง？”

หลินซินเหยียนต้องการตอบโต้เขากลับ เขาเองก็ยังไม่มีเลย แต่เมื่อคำพูดมาจ่ออยู่ที่ริมฝีปากของเธอ เธอกลับกลืนมันลงไป

ถ้าเธอปฏิเสธ ก็ไม่รู้ว่า เขาจะพูดอะไรอีก เธอจึงหันหน้าไปด้านข้าง และเอนตัวพิงเบาะรถ

จงจิ่งเฮ่ายิ้ม

บรรยากาศในรถเงียบเกินไป มันเป็นบรรยากาศที่น่าอึดอัดอย่างอธิบายไม่ถูก

หลินซินเหยียนเอนตัวพิงหน้าต่างรถ และหลับตาลงเพื่อแสร้งทำเป็นหลับ

ทักษะการแสดงของเธอไม่ได้ยอดเยี่ยม จงจิ่งเฮ่าดูออกได้อย่างรวดเร็ว แต่เขาก็ไม่ได้เปิดโปงเธอแต่อย่างใด