หลินซินเหยียนขมวดคิ้ว เขารับสายของไป๋จู๋เวย แล้วเขาจะมากอดเธอไว้ทำไมกัน？ ให้ตัวเองเป็นสักขีพยานในการพูดหวานใส่กันงั้นเหรอ？

หลินซินเหยียนรู้สึกมืดมนขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ถูก เธอดิ้นรนอย่างหนัก แต่ยิ่งเธอดิ้นรนมากเท่าไหร่ จงจิ่งเฮ่าก็ยิ่งกอดเธอแน่นมาขึ้นเท่านั้น

ริมฝีปากของจงจิ่งเฮ่าแนบกับหูของเธอ พร้อมกับเตือนว่า “อยู่นิ่ง ๆ หน่อย มันคงจะไม่ดีสำหรับเธอแน่ที่มาก่อกวนฉัน เป็นเด็กดีรอฉันคุยโทรศัพท์ ก่อนได้ไหม？”

หลินซินเหยียนจึงไม่กล้าขยับอีกต่อไป

มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของจงจิ่งเฮ่า ราวกับว่าเขาพอใจที่หลินซินเหยียนเงียบลง นิ้วหัวแม่มือของเขาลูบเอวของเธอผ่านเสื้อผ้าโดยไม่ได้ตั้งใจ

หลังจากรับสาย เสียงที่เร่งรีบก็ดังขึ้นมาจากอีกฝั่ง “คุณจง คุณไป๋ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ และตอนนี้กำลังได้รับการช่วยเหลืออยู่ที่โรงพยาบาล”

พวกเขาอยู่ใกล้กันมาก หลินซินเหยียนจึงได้ยินทั้งหมด

เธอหันกลับไปมองจงจิ่งเฮ่าด้วยความประหลาดใจ เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย “สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง？”